មន្តស្នេហ៍

មន្តស្នេហ៍

ធម្មៈនិងជីវិត មន្តស្នេហ៍… ធម្មជាតិរបស់មនុស្សគ្រប់រូប រមែងត្រូវការជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នកដទៃ មិនត្រូវការជាទីស្អប់ខ្ពើមរបស់អ្នកណាមួយឡើយ ។ វិធីធ្វើឲ្យអ្នកដទៃគេស្រឡាញ់មានច្រើនវិធី ច្រើនរបៀបទៅតាមជំនឿរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ មិនវៀរលែងឡើយ សូម្បីតែការងាកមុខងាកចិត្តទៅពឹងពររកគ្រូស្នេហ៍ ឬគ្រូវេទមន្តបាលីគាថា ដើម្បីសូធ្យផ្លុំអន្ទងចិត្តឲ្យមនុស្សដទៃគេមកស្រឡាញ់  គេមកចូលចិត្តក៏មាន ។ សម្រាប់ព្រះពុទ្ធសាសនា បានអប់រំថ្នាក់មូលដ្ឋានប្រតិបត្តិសម្រាប់ទាក់ទាញចិត្តមនុស្សឲ្យកើតក្ដីស្រឡាញ់ចូលចិត្ត ដែលលោកហៅថា សង្គហវត្ថុ ឬមន្តស្នេហ៍មាន ៤ ប្រការគឺ៖

១) ទាន ជាអ្នកឲ្យ ត្រេកអរក្នុងការចែករំលែក បែងចែកឲ្យទាំងដើម្បីជួយសង្គ្រោះអ្នកដទៃ ទាំងដើម្បីសម្ដែងទឹកចិត្ត ។

២) បិយវាចា និយាយអ្វីក៏និយាយប្រកបដោយពាក្យពេចន៍ពីរោះពិសាគួរឲ្យចង់ស្ដាប់ ទោះបីត្រូវគេតិះដៀលនិន្ទាពោលមូលបង្កាច់បង្ខូចខ្លួនក៏ដោយ  ក៏សម្ដែងហេតុផលដោយពាក្យសម្ដីសុភាពរាបសា មិនពោលត្រគោះបោះបោកកំបុតកំបុយ ឬប្រើអារម្មណ៍ ជំនួសសតិបញ្ញាឡើយ ។

៣) អត្ថចរិយា ធ្វើខ្លួនឲ្យជាប្រយោជន៍ ជួយទំនុកបំរុងអ្នកដទៃដោយកម្លាំងកាយ កម្លាំងសតិបញ្ញា ទោះបីគេមិនហានិយាយក៏មានទឹកចិត្ត មិនមើលងាយមើលថោកអ្នកដទៃ ។

៤) សមានត្តតា ដាក់ខ្លួនឲ្យសមរម្យគឺដាក់ខ្លួនឲ្យស្មើដើមស្មើចុង និងសក្ដិសមជាមួយនឹងឋានៈជីវភាពរបស់ខ្លួន ដូចជា ក្នុងឋានៈជាកូន ជាឪពុកម្ដាយ ជាស្វាមីភរិយា ជាមិត្តភក្ដិ ជាដើម ។

សេចក្ដីស្រឡាញ់ជារឿងរបស់ចិត្ត ការដែលពោលរឿងរបស់ចិត្តនោះ ក៏ត្រូវអាស្រ័យអំពើល្អជាស្ពានចម្លងឲ្យកើតភាពជ្រួតជ្រាបជាប់ចិត្តចំពោះគ្នា ។ មន្តស្នេហ៍ទើបមិនមែនជាមន្តខ្មៅដែលមើលមិនឃើញនោះទេ  ប៉ុន្តែជាមន្តសដែលបើកចំហ មិនមែនមន្តសេកផ្លុំ ប៉ុន្តែជាមន្តកសាងឡើង ដូចពាក្យពោលទុកថា

វិជ្ជាអាគមផ្សំស្នេហ៍ សំដែងស្នេហ៍បោកថាមន្តខ្លាំង

ខាត់ពេលខាតទ្រព្យខ្លួនត្រូវចាំ ព្រោះមន្តខ្លាំងមានពេញខ្លួនយើង

កិរិយាវាចាអធ្យាស្រ័យ ត្រូវប្រាស្រ័យអ្នកផងរបងយើង

ប្រជាយល់ភក្ដ្រិតែងស្រឡាញ់យើង មិនសេកផ្លុំឡើងក៏ខ្លាំងឯង ។