ហ៊ានប្រឈមមុខ

យើងមិនចូលចិត្ដលេបថ្នាំទេ ប៉ុន្ដែពេលយើងឈឺយើងត្រូវតែលេប ។ យើងមិនចូលចិត្ដម្ជុលទេ ប៉ុន្ដែពេលយើងឈឺ យើងត្រូវតែទទួលការចាក់ថ្នាំ ។ យើងមិនចូលចិត្ដការឈឺចាប់ទេ ប៉ុន្ដែបើយើងមិនព្រមលេបវា យើងនឹងឈឺលើសដើម។ របួសមិនអាចជាបានទេ ប្រសិនបើយើងមិនព្រមទទួលការព្យាបាល ។ រឿងគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងជីវិត វាមិនអាចកន្លងផុតបានឡើយ ប្រសិនបើយើងមិនបានឆ្លងកាត់ មិនព្រមទទួលស្គាល់។ ជីវិតតែងមានរឿងមិនសមបំណងខ្លះហើយ សំខាន់ត្រូវក្លាហានហ៊ានប្រឈមមុខ ហ៊ានទទួលខុសត្រូវលើជីវិតខ្លួនឯង ។

ពេលយើងឈឺ ទោះយើងមិនចូលចិត្ដថ្នាំពេទ្យ ក៏យើងត្រូវតែលេប ។ ពេលយើងចួបរឿងលំបាកក្នុងជីវិត ទោះយើងមិនចូលចិត្ដក៏ត្រូវតែទទួល ។ ពេលយើងព្យាយាមហាមឃាត់ព្រះអាទិត្យមិនឲ្យរះ ក៏ព្រះអាទិត្យនៅតែរះ ទោះយើងយំដល់ស្លាប់ ក៏គ្រប់យ៉ាងនៅតែដំណើរការធម្មតា ប៉ុន្ដែប្រសិនបើយើងយល់ព្រមទទួលស្គាល់ថាគ្រប់យ៉ាងត្រូវតែបែបនេះ នោះយើងនឹងលែងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាជីវិតយើងទៅជាបែបនេះឬបែបនោះទៀតហើយ ។

បញ្ហាជីវិតប្រៀបដូចស្រមោល ទោះបីយើងរត់គេចទៅដល់ជើងមេឃណា ក៏បញ្ហានៅតែកើតមានដដែល មានតែការមិនរត់គេចប៉ុណ្ណោះ ទើបយើងរកឃើញភាពខ្លាំងពិតប្រាកដនៃជីវិត ។ ផ្អែមខ្លះ ល្វីងខ្លះ ជារឿងធម្មតាទេ ។ រឿងលំបាកៗ តែងតែមកដល់មុនរឿងសមបំណងទាំងឡាយជានិច្ច ។ នឿយមុនស្រណុកក្រោយ ។ ឆ្លងកាត់រសជាតិល្វីងនៃថ្នាំពេទ្យ ទើបយើងអាចជាសះស្បើយពីជំងឺ ។ ឆ្លងកាត់ភាពល្វីងជូរចត់នៃភាពតស៊ូ ទើបយើងអាចទទួលបានផ្លែផ្កាជីវិត ។ រឿងគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើង គឺសុទ្ធតែជាអ្វីដែលយើងត្រូវឆ្លងកាត់ ហើយមានតែការឆ្លងកាត់ទេ ទើបយើងអាចទៅដល់គោលដៅដែលយើងចង់ទៅ ។ រៀនឆ្លងកាត់ រៀនប្រឈមមុខ រៀនដោះស្រាយ ៕

Cr. ប្រាជ្ញាជីវិត

ការបង្កាច់បង្ខូចអ្នកដទៃ

“មនុស្សដែលនិយាយមិនឈ្នះអ្នកដទៃ នឹងយកការនិយាយបង្កាច់បង្ខូចវាយប្រហារអ្នកដទៃពីក្រោយខ្នង មកធ្វើជាឧបករណ៍យកឈ្នះអ្នកដទៃ”។

ក្នុងទ្រឹស្តីល្បែងខ្មែរពោលថា “ឈ្នះមុខខ្លាញ់ ចាញ់មុខខ្លា”។ មានន័យថាបើឈ្នះ គឺមានទឹកមុខស្រស់ថ្លា តែបើចាញ់វិញមុខគួរឱ្យខ្លាចដូចសត្វខ្លា។ មនុស្សល្អត្រឹមត្រូវ សុខចិត្តចាញ់អ្នកដទៃដោយកិត្តិយស ទទួលស្គាល់ការពិត និងសិក្សាពីប្រវត្តិបរាជ័យរបស់ខ្លួន ហើយពុំដោះសាយករួចខ្លួនឡើយ។ ប៉ុន្តែមនុស្សថោកទាបដែលគ្មានការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់វិញ បើចាញ់គឺចូលចិត្តនិយាយបង្កាច់បង្ខូចអ្នកដទៃជានិច្ច។

អ្នកចាញ់នឹងរកហេតុផលដោះសាការពារខ្លួន ហើយមនុស្សដែលចូលចិត្តដោះសាការពារខ្លួន នឹងមិនអាចទទួលជ័យជម្នះទេ។ ពេលខ្លះ ការដោះសាជារឿងខាតពេលវេលា បើទោះជាហេតុផលនោះត្រឹមត្រូវតាមកាលៈទេសៈក៏ដោយ ពីព្រោះមនុស្សដែលយល់ពីសច្ចៈ គេនឹងប្រើពេលវេលាធ្វើសកម្មភាពកែតម្រូវខ្លួន ប្រសើរជាងបង្ខាតពេលនិយាយពីហេតុផលការពារឱ្យខ្លួនត្រូវ៕

Cr. ប្រតិទិនទស្សនៈ៣៦៥ថ្ងៃ

នៅពេលដែលយើងចេះស្រឡាញ់គេ

នៅពេលដែលយើងចេះស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់ពិតប្រាកដ យើងប្រាកដជានឹកគេស្ទើរគ្រប់ដង្ហើមចេញចូល បារម្ភពីគេ ចង់ដឹងពីគេ ចង់មើលមុខគេ ចង់ឮសំឡេងគេស្ទើរគ្រប់ពេល ។ នៅពេលដែលវត្ដមានមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់បង្ហាញខ្លួនលើខ្សែជីវិត នោះយើងនឹងយល់រសជាតិនៃក្ដីមេត្ដាករុណា ការយកចិត្តទុកដាក់ ការព្រួយបារម្ភ ការមើលថែនោះថាផ្អែមប៉ុនណា។ យើងបានឱ្យតម្លៃលើមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ខ្លាំងណាស់ ពេលខ្លះយើងក៏បានក្លាយជាមនុស្សថ្មី គឺមនុស្សដែលចេះរៀបឬកដើម្បីគេ ធ្វើរឿងដែលមិនធ្លាប់ធ្វើពីមុន ទទួលយកទម្លាប់ដែលមិនធ្លាប់មានពីមុន ។ ដើម្បីភាពចុះសម្រុង យើងបានព្យាយាមដើម្បីគេ ស្ទើរតែគ្មានចំណែកដើម្បីខ្លួនឯង ។ ប៉ុន្ដែតើការលះបង់នេះមានតម្លៃទេ ? សម្រាប់មនុស្សដែលព្រមលះបង់ គេគង់នឹងមិនស្ដាយក្រោយឡើយ ព្រោះអ្វីដែលគេចង់បាន គឺស្នាមញញឹមនៃមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ ហើយអ្វីដែលបានត្រឡប់មកវិញគឺអារម្មណ៍រំភើប ដែលគ្រប់គ្នាតែងហៅថាស្នេហា ។ មនុស្សដែលស្រឡាញ់យើងពិតប្រាកដ គេប្រាកដជាមិនខ្វល់ថាយើងជានរណា ឬមកពីណាទេ អ្វីដែលគេដឹងគឺវត្ដមានរបស់យើងក្នុងដំណើរជីវិតរបស់គេ ។ តើមនុស្សបែបនេះមានប៉ុន្មាននាក់ទៅ ប្រហែលជាច្រើនណាស់ គ្រាន់តែពេលខ្លះយើងមើលរំលងគេ ឬគ្មានសំណាងចួបគេប៉ុណ្ណោះ ៕

Cr. ប្រាជ្ញាជីវិត

អ្នកដំណើរ

“យើងមិនអាចជ្រើសរើសការចាប់ផ្តើម ហើយយើងក៏មិនអាចជ្រើសរើសការបញ្ចប់ដូចគ្នាដែរ។ ប៉ុន្តែក្នុងចន្លោះពេលនៃការចាប់ផ្តើមនិងការបញ្ចប់ យើងអាចជ្រើសរើសយកថាយើងជានរណា”។

ជីវិតគឺជាដំណើរ។ សម្រាប់មាតុភូមិកម្ពុជារបស់យើង យើងគឺជាខ្មែរតែមួយ តែបើសម្រាប់ផែនដីនិងចក្រវាលដ៏ធំនេះ យើងគ្រាន់តែជាជនបរទេសប៉ុណ្ណោះ។ យើងជាជនបរទេស គឺពីព្រោះថាយើងគ្រប់ៗគ្នានឹងត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរៀងខ្លួនវិញ។ ស្រុកកំណើតរបស់យើង គឺជាសេចក្តីមរណៈ។ ដូច្នេះហើយ ទើបបានជាខ្ញុំនិយាយថា “ជីវិតគឺជាដំណើរ”។ ដើរដល់គោលដៅ គឺមានន័យថាដើរដល់សេចក្តីស្លាប់។ យើងត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើយើងចង់បន្សល់ស្នាដៃ និងសមិទ្ធផលអ្វីខ្លះដល់សង្គមដែលយើងរស់នៅ? តើយើងចង់ធ្វើរឿងអ្វីខ្លះទុកសម្រាប់អ្នកជំនាន់ក្រោយ?

យើងមិនអាចធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាង សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា នៅគ្រប់ទីកន្លែងបានទេ។ ប៉ុន្តែយើងអាចជ្រើសរើសធ្វើរឿងមួយចំនួន សម្រាប់មនុស្សមួយចំនួន នៅកន្លែងមួយចំនួនបាន។ យើងមិនអាចផ្លាស់ប្តូរពិភពលោកទាំងមូលបាន យើងមិនអាចផ្លាស់ប្តូរអតីតកាលបាន យើងមិនអាចទាយដឹងពីអនាគតបានទេ។ ប៉ុន្តែយើងអាចជ្រើសរើសផ្លាស់ប្តូរខ្លួនយើងបាន និងយើងក៏អាចព្យាករណ៍ថាយើងនឹងក្លាយទៅជានរណាពេលអនាគតបានដែរ។ មានឆន្ទៈបង្កើតក្តីសុបិន គង់នឹងមានក្តីសុបិន។ ការមានក្តីសុបិន គឺជាជំហានដំបូងនៃការសម្រេចជោគជ័យ។ ក្តីសុបិនដែលអាចសម្រេចទៅបាន លុះត្រាណាតែយើងរក្សាក្តីសុបិនដោយភាពស្មោះត្រង់ តាំងចិត្ត អត់ធ្មត់ និងតស៊ូ៕

Cr. ប្រតិទិនទស្សនៈ៣៦៥ថ្ងៃ

មិនបាច់ល្អគ្រប់រឿងទេ !!

រឿងចម្លែកៗក្នុងលោកមានច្រើន គ្រាន់តែយើងពុំទាន់ជួប ។ ជីវិតរុញយើងទៅមុខរហូត មានរឿងរ៉ាវជាច្រើនបានប្រែប្រួល ។ មនុស្សនៅក្បែរគ្នា និយាយជាមួយគ្នារាល់ថ្ងៃសុខៗក៏ចាកចេញគ្មានថ្ងៃត្រឡប់ ។ មិត្តភក្ដិជិតស្និទ្ធិសុខៗ ក៏ឈ្លោះគ្នាលែងមើលមុខគ្នា ។ អ្នកខ្លះមានលុយចាយមិនអស់ រស់នៅស្រណុកសុខស្រួល សុខៗក៏ទៅចោលទ្រព្យសម្បត្តិ ។ ការងារកំពុងដំណើរការសុខៗក៏រអាក់រអួល ។ រកស៊ីកំពុងកាកកប ស្រាប់តែដួលរលំ ។ មានរឿងជាច្រើនទៀតដែលយើងជួបទៅថ្ងៃមុខ ។ សួរថា តើគេចបានទេ ? ចម្លើយគឺមិនបានទេ ព្រោះសូម្បីតែស្អែកមានអ្វីខ្លះកើតឡើង ក៏យើងមិនបានដឹងផង ។ យើងគ្រាន់តែរស់តាមដំណើរធម្មជាតិទៅបានហើយ មានឱកាសធ្វើល្អក៏ធ្វើទៅ ។ បើមានក្ដីស្រឡាញ់ក៏ព្យាយាមថែរក្សាទៅ បើមានមនុស្សល្អចូលមកក្នុងជីវិតត្រូវចេះតបស្នងគេឱ្យបានល្អ ។ យើងគ្រាន់តែរក្សាអ្វីដែលយើងមាននៅចំពោះមុខតាមលទ្ធភាពទៅបានហើយ ។ ការរស់នៅមិនគួរឱ្យមានវិប្បដិសារីច្រើនពេកទេ ក៏មិនបាច់រំពឹងលើអ្វីមួយខ្លាំងពេកដែរ ព្រោះការពិតរបស់យើងគឺបច្ចុប្បន្ន ។ មានជីវិតត្រូវប្រឹងរស់ មិនថាជួបរឿងខកចិត្តច្រើនប៉ុនណាទេ សំខាន់ដួលហើយចេះក្រោក ជីវិតពិតជាមានល្វីងមានផ្អែមខ្លះហើយ យ៉ាងណាយើងក៏បានខំប្រឹងហើយ យើងបានព្យាយាមហើយដែរ ប៉ុន្ដែជីវិតវាបានតែប៉ុណ្ណឹង រំពឹងខ្លាំងខកចិត្តក៏ខ្លាំងដែរ ៕

Cr. ប្រាជ្ញាជីវិត

តើអ្នកណាដែលឈឺចាប់ក្នុងរឿងស្នេហា?

រឿងមនោសញ្ចេតនា វាគឺជារឿងដែលពិបាកនឹងយល់ ឬមិនអាចនឹងពាល់បានផងក៏មាន។ អ្នកខ្លះអះអាងថាយល់ពីសេក្តីស្រឡាញ់ តែបែរជាពាល់តិចតួចបំផុតអំពីរឿងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។ ទ្រឹស្តីខ្លះនិយាយថា “ស្រឡាញ់តិច ឈឺចាប់ក៏មានតិច តែបើស្រឡាញ់ច្រើន ឈឺចាប់ក៏មានច្រើនដែរ”។ ពេលខ្លះសូម្បីតែខ្ញុំខ្លួនឯងដែលកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ក៏យល់ស្រដៀងនឹងការលើកឡើងបែបនេះដែរ។ ខ្ញុំពិតជាយល់ខុសមែនហើយ។

សេចក្តីស្រឡាញ់ខ្លះ គឺពោរពេញទៅដោយការជាប់ជំពាក់។ នេះបើនិយាយនៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់បែបលោកិយ ឬលោកសម្ភារ ឬ Material World។ មនុស្សជាច្រើន យុវវ័យ និងយុវជនខ្លះដែលពុំយល់ពីតម្លៃនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ បានផ្តល់ភាពសំខាន់ខ្លាំងទៅលើសម្បកកាយដែលកើតរលត់ៗ វង្វេងនឹងសម្រស់ខាងក្រៅ ឈ្លក់នឹងរូបខ្លួនឯង កើតចិត្តជាប់ជំពាក់គួរឱ្យសង្វេគ។ នេះបើនិយាយក្នុងផ្លូវចិត្តវិញ្ញាណ ឬ Spiritual World។ តើអ្នកណាដែលឈឺចាប់ក្នុងរឿងស្នេហា?

ខ្ញុំធ្លាប់អានទស្សនៈមួយពីអ្នកប្រាជ្ញម្នាក់ដែលលោកនិយាយថា “ភ្លើងនៃវិជ្ជាដុតកម្ទេចចិត្តជំពាក់ខាងលោកសម្ភារ។ រីចំណែកឯភ្លើងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ពិតវិញ វាដុតកម្ទេចជំងឺព្រលឹង”។ ជីវិត គឺមានកើត និងមានស្លាប់ វិលជុំជារង្វង់ ប្រៀបដូចជាកាក់តែមួយដែលមានពីរខាង។ វាពិតជាសច្ចភាពដែលបដិសេធមិនបាន ពីព្រោះឱ្យតែមានស្លាប់ គឺត្រូវមានរស់ ហើយឱ្យតែមានរស់ គឺត្រូវមានស្លាប់។ ជីវិតមនុស្សតែងមានជំងឺពីរសំខាន់ៗ៖ ជំងឺទី១. គឺជាជំងឺផ្លូវកាយ ឬជំងឺផ្លូវក្រៅ, ជំងឺទី២. គឺជំងឺព្រលឹង ឬជំងឺផ្លូវក្នុង។ សេចក្តីស្រឡាញ់ វាអាចព្យាបាលជំងឺផ្លូវក្នុងបាន។ នេះបានហៅថា “សេះដាច់យកសេះតាម ហើយរនាបបាក់ ត្រូវយករនាបជួស”។

ចុងក្រោយយើងអាចកំណត់ត្រឹមតែម្យ៉ាងថា “ស្រឡាញ់តិច ឈឺចាប់ច្រើន ហើយស្រឡាញ់ច្រើន ឈឺចាប់តិច ឬស្រឡាញ់ពិត ឥតឈឺចាប់អ្វីទាំងអស់”។ ជោគជ័យក្នុងរឿងស្នេហា គឺបើយើងស្រឡាញ់គេ ហើយគេព្រមតបសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងវិញ នោះចាត់ទុកជារឿងល្អ។ ប៉ុន្តែបើខាងណាម្នាក់ស្រឡាញ់គេតែម្ខាងទេ គឺចាត់ទុកថាជារឿងឈឺចាប់។ បើត្រូវឈឺចាប់ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ ចូរយើងស្រឡាញ់ឱ្យខ្លាំងជាងមុន។ បើស្រឡាញ់ខ្លាំងហើយ នៅតែឈឺចាប់ទៀត ចូរស្រឡាញ់ឱ្យខ្លាំងលើសដើម...ស្រឡាញ់រហូតដល់ពាល់ និងរហូតដល់ចិត្តលែងឈឺចាប់។ ចូរសាកល្បងនៃក្បួនជីវិតបែបនេះ ហើយរស់នៅឱ្យស្រួល។ សូមឱ្យចិត្តបានរួចរំដោះ៕

កំណត់ចំណាំ

តើប្រិយមិត្តអ្នកអានយល់ពីគោលគំនិតថា “ស្រឡាញ់តិច ឈឺចាប់ច្រើន ហើយស្រឡាញ់ច្រើន ឈឺចាប់តិច ឬស្រឡាញ់ពិត ឥតឈឺចាប់អ្វីទាំងអស់” នេះយ៉ាងម៉េចដែរ?

Cr. Lam Lim

សាងកម្លាំងចិត្តឱ្យខ្លួនឯង

ខ្ញុំមិនអីទេ ខ្ញុំនៅតែអាចញញឹមបានសម្រាប់ជីវិតមួយនេះ!

ខ្ញុំមិនអីទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់នៅម្នាក់ឯង ដោយភាពស្ងៀមស្ងាត់តែប៉ុណ្ណោះ ។

ខ្ញុំមិនអីទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់សង្ងំយំឱ្យអស់ ហើយបំភ្លេចនូវរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលជាគ្រឿងសៅហ្មងនៃចិត្ត ។

ខ្ញុំមិនអីទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែដួលនៅលើវិថីជីវិតមួយនេះតែប៉ុណ្ណោះ តែបន្តិចទៀតខ្ញុំងើបបន្តដំណើរទៅមុខទៀតហើយៗជំហានជីវិតថ្មីរបស់ខ្ញុំនឹងដើរដោយភាពក្លាហានបំផុត។

ខ្ញុំមិនអីទេ គ្រប់យ៉ាងនឹងល្អប្រសើរឡើង៕

Cr. ស្រមោលដួងចន្រ្ទ