“អាថ៌កំបាំងនៃភាពជោគជ័យក្នុងជីវិត
គឺការចេះយកភាពរីករាយជំនួសទៅលើសេចក្តីឈឺចាប់
ហើយយកក្តីឈឺចាប់មកធ្វើជាសេចក្តីសប្បាយ។ បើអាចធ្វើបាន
យើងនឹងក្លាយទៅជាម្ចាស់នៃជីវិតយើង តែបើធ្វើមិនបានទេ
ជីវិតនឹងជាម្ចាស់នៃយើងវិញ”។
មនុស្សយើងត្រូវចេះសប្បាយក្នុងបរិយាកាសទុក្ខសោក
ហើយត្រូវចេះគិតវិជ្ជមានក្នុងស្ថានភាពអវិជ្ជមាន។ សំខាន់
គឺការប្រឹងប្រែង។ ឈឺចាប់យ៉ាងណា ក៏នៅតែប្រឹងដោយក្តីសង្ឃឹមដែរ
ហើយវេទនាយ៉ាងណា ក៏ត្រូវតែប្រឹងដោយក្តីសង្ឃឹមជានិច្ច។
ចាប់ផ្តើមដោយការប្រឹងប្រែង ធ្វើដំណើរជាមួយនឹងការប្រឹងប្រែង
ហើយបញ្ចប់ទៅវិញជាមួយនឹងការប្រឹងប្រែង។ បើចង់ខ្លាំង យើងត្រូវប្រឹងរហូត
ប្រឹងជានិច្ច និងធ្វើជាម្ចាស់នៃជីវិតខ្លួនឯង។
មិនថាជាបញ្ហាជាតិ ឬបញ្ហាបុគ្គល ម្នាក់ៗក្នុងសង្គមទេ
គឺត្រូវរស់យ៉ាងម្ចាស់ការឯករាជ្យចំពោះខ្លួនឯង។ ជាតិខ្លាំង
គឺដាច់ខាតត្រូវចេះរស់ដោយខ្លួនឯង ដោយកុំខ្ចីដង្ហើមជាតិដទៃដកញឹកញាប់ពេក។
មនុស្សខ្លាំង ត្រូវពឹងលើខ្លួនឯង
ដោយកុំរស់នៅជ្រកក្រោមឆន្ទៈអ្នកដទៃឱ្យសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ
បើជាតិមួយខ្ចីដង្ហើមជាតិដទៃដកញឹកញាប់ពេក
គឺវាបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាខ្លួនបានផ្ញើភាពស្លាប់រស់នឹងជាតិដទៃហើយ។
តើយើងជាម្ចាស់វាសនាខ្លួនដែរឬទេ? តើយុវជនខ្មែរធ្លាប់ឮពាក្យថា
“ច្របាច់កចិន
លៀនអណ្តាតខ្មែរ” ឬទេ?
បញ្ហាធំបំផុតរបស់យុវជន គឺស្នេហា។
បញ្ហាធំរបស់ជាតិគឺបណ្ឌិតខ្លះមិនចេញមុខសហការគ្នាជាធ្លុងមួយ (បែកបាក់)
ហើយបញ្ហាធំរបស់រាស្ត្រក្រគឺភាពក្រីក្រ។
ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហារាស្ត្រក្រ គឺយុវជនត្រូវរឹងមាំកុំមានជំងឺ
ហើយដើម្បីឱ្យអ្នកចេះដឹងចេះសាមគ្គីគ្នា លុះត្រាណាតែចេះឈឺ២យ៉ាងគឺ៖ ទី១.
ឈឺចាប់នឹងបញ្ហាជាតិ និងទី២. ឈឺឆ្អាលចំពោះជាតិ។ សុភាសិតខ្មែរមួយឃ្លាលើកឡើងថា
“បើរស់
រស់ឱ្យគាប់ តែបើងាប់ ងាប់ឱ្យគួរ”៕
Cr. ប្រតិទិនទស្សនៈ៣៦៥ថ្ងៃ
No comments:
Post a Comment