ជីវិតតែមួយ

ស្លឹកឈើដែលទុំជ្រុះ វាប្រាកដជាដាច់ចាកមែកធ្លាក់មកលើដី ។ ជីវិតដែលដល់ទីបញ្ចប់ ប្រាកដជាគ្មានសល់អ្វីឡើយ ។ អាចមានសំណាងរស់នៅសុខសប្បាយដល់ចាស់ ចាត់ទុកថាសំណាងធំបំផុតហើយ ដ្បិតមនុស្សខ្លះស្លាប់ទាំងវ័យក្មេង ហើយមនុស្សខ្លះទៀតកំពុងសន្សំជំងឺតាមរយៈការប្រឹងប្រែងលើសកម្រិត ។ យើងតែងយល់ថាការប្រឹងប្រែងសន្សំប្រាក់ គឺជាគោលដៅចម្បងនៃអនាគត ហើយពេលខ្លះយើងមិនហ៊ានទិញអ្វីដែលយើងចង់ទិញ មិនហ៊ានទៅកន្លែងសប្បាយដែលយើងចង់ទៅ គ្មានពេល មិនហ៊ានចំណាយព្រោះខ្លាចខាតចំណូល ប៉ុន្ដែតើយើងដឹងទេថា មនុស្សខ្លះរស់បានអាយុ៣០ មនុស្សខ្លះរស់បាន ៥០ មនុស្សខ្លះរស់បានតែ២០ឆ្នាំក៏មាន តើយើងនឹងកំពុងឋិតក្នុងស្ថានភាពបែបណា ? យើងគួរខិតខំធ្វើការដើម្បីសន្សំស្នាមញញឹម និងសុភមង្គលគ្រួសារ តែយើងពុំគួរសន្សំលុយដើម្បីទៅចាយក្នុងបន្ទប់អ្នកជំងឺទេ ។ យើងគួរសន្សំលុយដើម្បីគម្រោងអនាគត តែក៏មិនគួរសន្សំភាពសោះកក្រោះនៃជីវិតដែរ ។ យើងគួរធ្វើអ្វីដែលយើងចង់ធ្វើ ញ៉ាំអាហារដែលយើងឃ្លាន ទៅកន្លែងដែលយើងចង់ទៅ ប្រសិនបើមានឱកាស ព្រោះជីវិតគឺទៅមុខរហូត ជីវិតគ្មានពាក្យថាមានពេលថយក្រោយសម្រាប់យើងទេ វាបញ្ចប់ពេលណាក៏គ្មាននរណាដឹងដែរ ។

" អ្នកនឹងសោកស្ដាយនូវអ្វីដែលអ្នកមិនបានធ្វើជាជាងអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើ ក្នុងរយៈពេល២០ឆ្នាំខាងមុខ។ ដូចនេះអ្នកត្រូវហ៊ានបើកទូកក្ដោងរបស់អ្នកឲ្យឆ្ងាយពីច្រាំង ចាប់ខ្សែទូកឲ្យជាប់។ រៀនធ្វើដំណើរ រៀនសុបិន រៀនស្វែងរក " ៕ ដោយ Mark Twain

Cr. Sun Veasna