ស្វែងរកកម្លាំងបណ្ដាលចិត្តឲ្យឃើញ

ស្វែងរកកម្លាំងបណ្ដាលចិត្តឲ្យឃើញ

ឈ្មួលភ្លើង(ថ្មដែលធ្វើឲ្យមានភ្លើង) និងកម្លាំងកកិតដែលល្អបំផុត

គឺ “កម្លាំងបណ្ដាលចិត្ត” ។

បើសិនខ្លួនយើងស្វែងរកឃើញថា តើអ្វីទៅដែលនាំឲ្យបណ្ដាលចិត្ត?

តើអ្វីទៅដែលយើងធ្វើហើយបេះដូងលោតក្ដុកក្ដាក់ៗ

មានសេចក្ដីសុខ នោះហើយគឺជារឿងដែលយើងគួរនៅជាមួយវា ។

មនុស្សយើងម្នាក់ៗ គួរណាស់តែមានគោលដៅនៃជីវិត

បើសិនជាប្រាសចាកពីគោលដៅហើយ វាពិបាកនឹងវាស់វែងបានថា

តើយើងគួរនឹងបោះជំហានទៅទិសណា

និងប្រើជីវិតដែលកំពុងមាន ទៅលើផ្នែកណាមួយ

នៅជាមួយវាយ៉ាងដូចម្ដេច ឲ្យវាសក្ដិសម?

កុំភ្លេចថា យើងគ្រប់គ្នាមានពេលកំណត់

ដែលមានខ្យល់ដង្ហើមដកនៅក្នុងលោកមួយនេះ

បើសិនយើងចង់ចេញដំណើរដើរទៅទិសណា ដោយគ្មានគោលដៅ

ដើរទៅដោយខ្វះកម្លាំងបណ្ដាលចិត្ត

ការធ្វើកិច្ចការអ្វីៗ ក៏ធ្វើទៅឲ្យតែបានៗក្នុងមួយថ្ងៃៗ

ដក់ដង្ហើមឲ្យតែបានមួយថ្ងៃៗ ដោយឥតបានធ្វើប្រយោជន៍អ្វីសោះ ។

កម្លាំងបណ្ដាលចិត្ត……

បើសិនប្តូរផ្លាស់វាឲ្យមកជាផ្នែកមួយនៃជីវិតបាន

នោះគឺជារឿងដ៏អស្ចារ្យខ្លាំងណាស់ ។

ការបានរកឃើញ Mission នៃជីវិត

រាប់ថា ជារឿងដ៏អស្ចារ្យណាស់ ។

ប៉ុន្តែគួរឲ្យសោកស្តាយ សព្វថ្ងៃនេះ សង្គមនេះរួសរាន់ពេក

រុញច្រានឲ្យយើងប្រញាប់ប្រញាល់ទៅមុខយ៉ាងឆាប់រហ័ស

រហូតដល់រៀបចំខ្លួនមិនទាន់ ។

ក្មេងនៅក្នុងវ័យសិក្សា

និស្សិតរៀនតាមមហាវិទ្យាល័យមួយចំនួនធំ

ចេះពីរៀនទៅដោយមិនបានគិតថា រឿងដែលខ្លួនកំពុងរៀននេះ

វាពិតឬវាត្រូវតាមឆន្ទៈគោលបំណងរបស់ខ្លួនដែរឬក៏អត់ទេ ។

ដោយមិនបានគិតគូរនេះហើយ វាមានការពិបាកសង្ឃឹមថា

តើយើងនឹងធ្វើក្នុងរឿងនោះ ឲ្យបានស្ទាត់ជំនាញយ៉ាងម៉េច?

មហាវិទ្យាល័យមានត្រឹមតែគោលបំណងផលិត “វត្ថុធាតុដើម”

ដើម្បីជាការបញ្ចូលទំនិញឲ្យដល់ទីផ្សារការងារប៉ុណ្ណោះ

ខណៈដែលនិស្សិតខ្លួនឯងភ្លេចគិតសួរពីឆន្ទៈគោលបំណងរបស់ខ្លួនឯង ។

ម្យ៉ាងវិញទៀត ក្រៅពីបរិបទនៃការសិក្សា

អស់រយៈកាល ៤ ឆ្នាំ ក្នុងរបងមហាវិទ្យាល័យ

ពេលចប់ចេញមករកការងារធ្វើហើយ

យើងត្រូវដាក់សម្ពាធ ជីវិតត្រូវតាមបែបមនុស្សភាគច្រើនគេគិតទៀត ។

ទៅលើកយកនិយាមជោគជ័យរបស់អ្នកណាមួយក៏មិនដឹង

យកស្តង់ដាររបស់សង្គមមកធ្វើជារបស់ខ្លួនឯង

ដល់ភ្លេចកម្លាំងបណ្ដាលចិត្តរបស់ខ្លួនឯងឈឹង ។

មុនដល់ពេលខ្លួនឯង ចាស់បន្តិចម្ដងៗ

ហើយពេលវេលានៃភាពយុវវ័យកន្លងផុតទៅ

យ៉ាងគួរឲ្យសោកស្ដាយបំផុត ។

គ្រាមួយ ខ្ញុំបានជួបស្គាល់បុរសម្នាក់

គាត់ជាមេដឹកនាំក្មេងៗច្រើននាក់ច្រើនជំនាន់ ។

រាប់ទសវត្សរ៍មកហើយ

គាត់នៅតែរក្សាបានភាពជាអ្នកដឹកនាំ

និងជ្រើសរើសធ្វើជា Mission របស់ខ្លួនឯងដោយភ្ជាប់ភ្ជួន ។

ការដែលមានក្ដីសង្ឃឹម និងកម្លាំងបណ្ដាលចិត្តរបស់ខ្លួនឯង

ដែលជាអ្នកធ្វើសៀវភៅ ជាកម្លាំងបណ្ដាលចិត្តជួយជំរុញទឹកចិត្តដល់យុវវ័យ

ក៏បានក្លាយជាចំណុចចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ក្នុងសង្គមស្រទាប់យុវវ័យ ។

ក្រោយពីនោះ

គាត់ប្រើប្រាស់ពេលវេលា ក្នុងដំណើរយឺតយ៉ាវ

និយាយពីការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យពួកគេហ៊ានសុបិន

ហ៊ានជ្រើសរើសផ្លូវដើរដោយខ្លួនឯងក្នុងវិថីនៃជីវិត ។

រូបគាត់បានធ្វើជាតួយ៉ាងក្នុងការប្រើប្រាស់ជីវិតបែបក្បត់

គឺក្បត់ពីក្រសែភ្នែកភាគច្រើន និងទទួលយកក្រសែភ្នែកចម្បង

ក្នុងការស្វែងរកឲ្យឃើញថា តើខ្លួនឯងចូលចិត្ត និងភ្លេចភ្លាំងក្នុងរឿងអ្វីខ្លះ?

ហើយផ្លាស់ប្ដូរវាឲ្យមកជាថាមពលបំផ្ទុះឡើង ។

ការជំរុញនេះមិនមែនត្រឹមតែខ្លួនឯងទេ តែជាការរុញច្រានសង្គម

និងការចែករំលែកវិធីគិតដែលមានលក្ខណៈប្លែកហើយថ្មី

ដែលមានកំនែទំរុងពីបែបចាស់ ។

  

ក្នុងគ្រាមួយ ខណៈដែលកំពុងជ្រើសរើសទិញសៀវភៅក្នុងបណ្ណាគារអន្តរជាតិ

ខ្ញុំបានជួបជាមួយគាត់ ខ្ញុំសំណេះសំណាលជាមួយគាត់ ក្នុងខណៈពេលកំពុងដើររើសសៀវភៅ មុននឹងយកសៀវភៅមកឲ្យគាត់សញ្ញេទុកជាអនុស្សាវរីយ៍ ។

“តើយើងកំពុងរៀនដល់ណាហើយ?” គាត់បានសួរមកខ្ញុំ

“កំពុងរៀនថ្នាក់ទី១១” ខ្ញុំឆ្លើយតបជាមួយគាត់រៀងខ្មាសអៀន

“ចុះយើងចង់ធ្វើអ្វីក្នុងថ្ងៃអនាគត ហើយបានគិតឬនៅ?” គាត់សួរបន្ត

“នៅទេបាទ” ខ្ញុំឆ្លើយតបជាមួយគាត់វិញ ។

​

រឿងដែលខ្ញុំយល់ និងបញ្ជាក់បានថា

គាត់ម្នាក់នេះ បំពេញតួនាទីខ្លួនឯងបានយ៉ាងល្អ

គឺឃើញគាត់សញ្ញេលើក្របសៀវភៅដោយចិត្តផ្ទិតផ្ចង់

មុននឹងឱនខ្លួនមកខ្សឹបប្រាប់យើងថា

“មិនថាយ៉ាងណាទេ គឺឲ្យជ្រើសរើសស្ដាប់សំឡេងបេះដូង

ខ្លួនឯងឲ្យបានច្បាស់ ធានាថាខ្លួននឹងបានល្អប្រសើរជាមិនខានឡើយ” ។

ឈុតឆាកដែលខ្ញុំនៅមាន និងអ្វីដែលខ្ញុំបានយល់គឺ

ទឹកមុខរីករាយរបស់ខ្ញុំ ដែលបានទទួលយកសៀវភៅពីដៃគាត់

ប្រកបព្រមដោយស្នាមសញ្ញេលើសៀវភៅនោះ

វាជាទឹកមុខប្ដេជ្ញាចិត្ត នឹងចេញដើរតាមរកអ្វីដែលខ្លួនបានសុបិន

ដោយគ្មានចិត្តស្ទាក់ស្ទើរបន្តិចឡើយ ។

ពាក្យសម្ដីមិនប៉ុន្មានម៉ាត់ដ៏ងាយរបស់គាត់

វាមានន័យគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការផ្លាស់ប្តូរ

និងធ្វើឲ្យយុវវ័យដូចជាខ្ញុំនេះ

ហ៊ានជ្រើសរើស ហ៊ានគិត និងហ៊ានសុបិនបាន ។

ហើយនោះជាគុណសម្បត្តិរបស់មនុស្ស ដែលមានសេចក្ដីសុខ

ប្រកបព្រមជាមួយនិងភាពជោគជ័យ

នៅលើដងវិថី ដែលខ្លួនឯងស្រឡាញ់ និងជ្រើសរើស ។

ថ្ងៃនេះ សួរខ្លួនឯងម្ដងទៀតឲ្យបានច្បាស់

ថា តើយើងបំភ្លេចកម្លាំងបណ្ដាលចិត្ត

របស់ខ្លួនឯងទុកចោលនៅត្រង់ណា?

“មនុស្សដែលមានភាពរឹងប៉ឹងបំផុត

គឺជាមនុស្សដែលដួលខ្លួនឯង ក្រោកឡើងស៊ូសាជាថ្មីដោយខ្លួនឯង

ដោយមិនព្រមដកចិត្តចុះញ៉មឡើយ” ។

“ធ្លាប់បានជួបបរាជ័យពីមុន

ធ្លាប់បានឈឺចាប់ អស់សង្ឃឹម ខកចិត្តពីមុន

ព្រោះនោះគឺជាសញ្ញាប្រាប់ថា

យើងកំពុងមានជីវិត

ជ្រើសរើសរស់នៅដូចជាអ្នកប្រយុទ្ធ

រស់នៅដូចជាមនុស្សមានសុបិន” ៕

គោលគំនិតល្អដើម្បីជីវិត