គិតតិចធ្វើច្រើន គិតច្រើនមិនធ្វើអ្វីសោះ

គិតតិចធ្វើច្រើន គិតច្រើនមិនធ្វើអ្វីសោះ

មនុស្សយើងគេបែងចែកជាពីរពួកធំៗ

គឺពួកមនុស្សគិតច្រើនហួសពេក

ជាមួយពួកមនុស្សមិនសូវគិតអ្វីច្រើន

តែមានមុខធ្វើច្រើន ។

ពេលយើងមិនគិតអ្វីច្រើនពេក

យើងបានធ្វើរឿងដែលបណ្ដាលមនុស្សគិតច្រើន

គេបានត្រឹមតែគិត ។

ប៉ុន្តែពួកគេមិនមានថ្ងៃបានធ្វើ

លោកតាន់ ម្ចាស់ក្រុមហ៊ុន អ៊ិឈិតាន់

កាច់បំបាកអ្នកជំនាញទីផ្សារ

សាងអាណាចក្រលុយវាល់លានដុល្លារ

តាំងពីដើមផលិតតែអូអ៊ិឈិ ។

រោងចក្រ និងគ្រឿងចក្រដែលកុម្ម៉ង់ទិញ បើគិតបែបអ្នកជំនាញ

អ្នកជំនាញការប្រាប់គាត់ថា ទៅមិនរួចទេ គ្រឿងផលិតធំពេក

ផលិតបានហើយមិនដឹងទៅលក់នៅទីណា

ប្រឹងធ្វើទៅមានតែខាតលើខាតប៉ុណ្ណោះ ។

ប៉ុន្តែលោកតាន់មិនស្តាប់សម្ដីទាំងនោះទេ

ហើយគាត់ចេះតែដំណើរការរហូត ។

មិនយូរប៉ុន្មានគាត់កុម្ម៉ង់ទិញគ្រឿងចក្រមកថ្មីបន្ថែមទៀត

មុនលក់ភាគហ៊ុនដាច់

គាត់បានចំណេញលុយរាប់ពាន់លានដុល្លារ

ហើយថែមធ្វើឲ្យឃើញទៀតថា មិនមែនខាតឯណាទេ

គាត់បានជួបភាពជោគជ័យ មិនមែនភាពបរាជ័យឡើយ

សូម្បីតែបន្តិច ។ គាត់បានលាយផ្សំអ៊ិឈិតាន់ឡើង

ជាម៉ាកប្រែនដ៍ៗ ដែលមានលំដាប់ថ្នាក់ម៉ឺនលានដុល្លារបាន

គាត់ចំណាយពេលមិនដល់ពីរឆ្នាំផង ។

ប៉ុន្តែប្រើប្រាស់គឹន និងភាពជឿជាក់ក្នុងខ្លួន

លោកតាន់ធ្លាប់និយាយឲ្យស្ដាប់ថា

យើងកុំគិតច្រើនពេក

បើជ្រុលជាគិតហើយ ត្រូវឲ្យដឹងថា វាមែន

ក៏ឲ្យដើរពុះពារលុកលុយវាទៅចុះ ។

កុំសូវជឿអ្នកជំនាញការខ្លាំងពេក

តើធ្លាប់ឃើញលោកសាស្រ្ដាចារ្យ

ធ្លាប់ឃើញទីប្រឹក្សជាម្ចាស់ធុរៈកិច្ចដែរទេ?

ស្ដាប់ហើយគួរឲ្យគិតខ្លះ……?

អ្នកជំនាញ អ្នកដែលមានចំណេះដឹងច្រើន

មានត្រឹមតែចំណេះ មានតែទ្រឹស្ដីពេញខួរក្បាលទាំងអស់ ។

ត្រង់ការនិយាយនេះ មិនមែនមានន័យថាចំណេះដឹងមិនសំខាន់

គោលចំណេះដឹងមិនមែនមិនសំខាន់ទេ វាសំខាន់ដែរ ។

ប៉ុន្តែសញ្ជាតិញាណ និងគឹន

ក្នុងការធ្វើដំណើរការធុរកិច្ចគឺវាសំខាន់ដូចគ្នា ។

ការរៀនចេះដឹងច្រើន យកទ្រឹស្ដីមកចាប់អាជីបច្រើន

វាកើតព្រមជាមួយប្រការកំណត់

ពិបាកក្នុងការសាងភាពខុសគ្នាបាន

ឬហែកក្របសាងភាពជោគជ័យថ្មីៗបាន ។

លោក តប ឥទ្ធិផាន់ម្ចាស់ថៅកែណយ

សាងភាពបដិហារ្យ ក្លាយជាម្ចាស់អាណាចក្រលុយពាន់លាន

តាំងពីនៅរៀនមិនទាន់ចប់ ។

ដំបូងៗមានតែមនុស្សមើលងាយមើលថោក

តើនឹងធ្វើអ្វីកើតទៅ? តើអាចទៅរួចទេ?

ថ្ងៃនេះឥឡូវនេះ គោលដៅថៅកែណយ

មិនត្រឹមតែលំដាប់នាំមុខគេនៃភាគហ៊ុនធុរកិច្ចក្នុងប្រទេស

ក្នុងផ្នែកសារ៉ាយចៀនទេ និងជាម្ចាស់

នំខបខៀវនៃតំបន់អាស៊ីទៀតផង ។

មនុស្សទាំងនេះមិនធ្លាប់ស្ដាប់

ពេលមានអ្នកដទៃមកនិយាយថា

រឿងដែលខ្លួនកំពុងធ្វើ វាមិនអាចទៅរួចឡើយ ។

ព្រោះពួកគេមើលឃើញតែ

ពីភាពទៅរួចនៅដិតជាប់ខួរក្បាល

ហើយខិតខំដុតដៃដុតជើងធ្វើឲ្យក្ដីសុបិននោះ

ក្លាយទៅជាការពិត ។

តើប្រិយមិត្តអ្នកអានធ្លាប់បានស្ដាប់រឿងនិទានកូនកង្កែបតូចលើកពានទេ?

វាមានសេចក្ដីដំណាលថា មានកង្កែបមួយហ្វូងធំ

ចេញមកកាន់ទីប្រកួតគ្នា

គោលដៅនៃការប្រកួតគឺវារឡើងទៅចុងបង្គោលភ្លើង

ហ្វូងកង្កែមទស្សនាក៏នាំគ្នាចូលមកទស្សនាជាហូរជាហែ ។

ដោយគ្មានកង្កែបណាមួយជឿសោះថា

នឹងមានកង្កែបណាមួយឡើងទៅដល់ចុងសសរនោះបានឡើយ ។

មានតែសំឡេងខ្សឹបខ្សៀវគ្នាឲ្យឮមករហូត

“តើនឹងធ្វើបានយ៉ាងម៉េចទៅ? វាទៅមិនរួចទេមើល៍ទៅ!

“គ្រាន់តែគិតវាខុសទៅហើយ ធ្វើអីបែបហ្នឹង វាមិនសមសោះ

ហើយប្រការផ្សេងសព្វគ្រប់ប្រការទៀត” ។

ហើយការប្រកួតក៏ដល់ពេលចាប់ផ្ដើម

កង្កែបចូលរួមការប្រកួតក៏ឡើងជ្រុះធ្លាក់ចុះមកម្ដងមួយម្ដងពីរ។

ហ្វូងកង្កែបទស្សនាក៏ស្រែកឡើងថា

“វាទៅមិនរួចទេ វាពិបាកណាស់”

កង្កែបដែលចូលរួមប្រកួតបានឮដូច្នោះ ក៏ចាប់ផ្ដើមអស់កម្លាំងចិត្ត

សម្លឹងមើលទៅលើចុងសសរហើយ ក៏យល់ស្របតាមនោះភ្លាម

អស់កម្លាំងបណ្ដើរៗក៏ធ្លាក់ចុះមកម្ដងមួយម្ដងពីររហូតដល់អស់ ។

វៀរលែងតែកូនកង្កែបតូចមួយក្បាលប៉ុណ្ណោះ

ដែលនាំខ្លួនឡើងទៅសន្សឹមៗ

ដោយការព្យាយាមធ្វើឲ្យអស់ពីកម្លាំងកាយចិត្ត

ដោយការមិនយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់សំឡេងអ្នកទស្សនា

ក្នុងទីបំផុត វាក៏ឡើងដល់ចុងសសរនោះបានសម្រេចទៅ។

ហ្វូងកង្កែបទាំងនោះក៏ទះដៃអប់អរសាទរហោរកញ្ជៀវឮកងរំពង

ប៉ុន្តែមិនបានចាប់ភ្លឹកនឹកសង្ស័យទេថា

មូលហេតុអ្វី បានជាកូនកង្កែបតូចលើកពានធ្វើបាន?

សាច់រឿងនោះគឺវាយ៉ាងនេះទេ

កូបកង្កែបលើកពាន ជាសត្វកង្កែបធ្ងន់ត្រចៀកស្ដាប់មិនសូវឮ

ម្លោះហើយវាមិនបានឮអ្វីដែលហ្វូងកង្កែបទាំងនោះខំប្រឹងប្រាប់ខ្លួនទេ

ខួរក្បាលវាមិនបានទទួលទិន្នន័យដែលនាំមកបំផ្លាញកម្លាំងចិត្តខ្លួនឡើយ ។

និទានរឿងនេះមានន័យអប់រំឲ្យដឹងថា

ប្រសិនបើមានគំនិតអវិជ្ជមានកើតមានឡើង

យើងមិនចាំបាច់យកត្រចៀកស្ដាប់វាល្អជាជាង ។

ប្រឹងស៊ូឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព លទ្ធភាព

ខំពុះពារឲ្យអស់ពីកម្លាំងកាយចិត្តខ្លួន

ហើយធ្វើជាបិទភ្នែក បិទត្រចៀកធ្វើមិនដឹងមិនឮ

ដូចជាសត្វកង្កែបតូចនោះអ៊ីចឹង ។

ភាពជោគជ័យ និងខ្សែបូរទីផ្ដាច់ព្រាត់ កំពុងរង់ចាំយើងនៅខាងមុខ ។

“បើគិតថាដើរទៅខាងមុខ

កុំត្រឡប់ងាកមកមើលខាងក្រោយឲ្យសោះ” ។

“ដោះស្រាយបញ្ហា

កុំនៅវិលវល់ជុំវិញបញ្ហានោះ” ៕

គោលគំនិតល្អដដើម្បីជីវិត