និទានសាងកម្លាំងចិត្ត រឿងលោកតានិងអ្នកសុំទាន

និទានសាងកម្លាំងចិត្ត រឿងលោកតានិងអ្នកសុំទាន

នៅឯវត្តមួយ

ថ្ងៃនេះមានបុរសពិការដៃម្ខាង

ធ្វើដំណើរត្រាច់ចរមកដើម្បីសុំអាហារ

ហើយបានជួបជាមួយលោកតាមួយអង្គ

លោកជាព្រះគ្រូចៅអធិការវត្ត ។

ពេលបុរសពិការដៃម្ខាងហាមាត់សុំទាន

លោកតាបែរជាចង្អុលទៅឯគំនរឥដ្ឋឯមុខរោងភត្ដិ

ហើយប្រាប់ដល់អ្នកសុំទានដៃម្ខាងនោះថា

“ញោមជួយជញ្ជូនឥដ្ឋមួយគំនរនេះ

ទៅទុកឯក្រោយរោងភត្តិឲ្យអាត្មាបន្ដិច” ។

បុរសសុំទានពិការដៃម្ខាង

បានឮដូចនោះក៏មិនជាពេញចិត្តប៉ុន្មានទេ ដោយនិយាយថា

“កូណាសល់តែដៃម្ខាង តើនឹងជញ្ជូនឥដ្ឋទាំងនេះបានយ៉ាងម៉េចកើត?

កូណាមកសុំអាហារ បើលោកតាមិនចង់ឲ្យទាន ក៏មិនអីដែរ

ខ្ញុំកូណាទៅសុំកន្លែងផ្សេងទៀតក៏បាន” ។

លោកគ្រូចៅអធិការវត្តនោះ  មិនមានថេរដីកាអ្វី

គ្រាន់តែនិមន្តទៅលើកដុំឥដ្ឋដោយប្រើតែដៃម្ខាង

បន្ទាប់ពីនោះ លោកក៏មានថេរដីកាមានសំឡេងយ៉ាងស្មើថា

“ កិច្ចការប្រភេទនេះ ទោះជាមានដៃម្ខាងក៏អាចធ្វើបានដែរ” ។

បុរសសុំទានដៃម្ខាង ដោយមានអាការៈស្រេកឃ្លាន

និងត្រូវការអាហារទើបធ្វើតាមលោកប្រាប់

ដោយខ្លួនជញ្ជូនដុំឥដ្ឋទៅទុកឯក្រោយរោងភត្តិ ម្ដងដុំៗ

ប្រើពេលមួយសន្ទុះធំ ទើបជញ្ជូនដុំឥដ្ឋទាំងនោះអស់

បន្ទាប់ពីនោះ លោកតា ទើបប្រគល់ប្រាក់តម្លៃតបស្នង

ឲ្យដល់បុរសសុំទានពិការដៃម្ខាងម្នាក់នោះ ។

បុរសសុំទានម្នាក់នោះនឹកស្មានមិនដល់សោះថា

នឹងបានប្រាក់ ទើបត្រេកអរខ្លាំងណាស់ ហើយនិយាយពាក្យថា

“អរព្រះគុណ អរព្រះគុណ” មិនដាច់ពីមាត់ ។

លោកតាមួយអង្គនោះ ទើបមានថេរដីកាតបថា

“ មិនចាំបាច់អរគុណអាត្មាទេ

ព្រោះប្រាក់នេះជាតម្លៃពីកម្លាំងញើសឈាមរបស់ញោមខ្លួនឯង” ។

បុរសសុំទានមានអារម្មណ៍ត្រេកអរខ្លាំងណាស់

ដែលបានប្រាក់ពីកម្លាំងញើសឈាមរបស់ខ្លួនឯង

ទើបនិយាយដោយអារម្មណ៍ដឹងគុណថា

ខ្ញុំកូណានឹងចងចាំនៅថ្ងៃនេះទុក” ។

បន្ទាប់ពីនោះមក ក៏បង្អោនខ្លួនគោរពថ្វាយបង្គំលោក

ដោយការដឹងគុណបុណ្យបំណាច់មុនលាលោកចេញទៅ ។

កន្លងផុតទៅបានជាច្រើនថ្ងៃ មានមនុស្សសុំទានម្នាក់ទៀត

ធ្វើដំណើរមកសុំទាននៅឯវត្តនេះ ។

លោកតាអង្គនេះ ក៏នាំអ្នកសុំទានម្នាក់នោះដើរមកខាងក្រោយរោងភត្តិ

ហើយចង្អុលទៅឯគំនរឥដ្ឋ រួចមានថេរដីកាថា

“ញោមជួយជញ្ជូនឥដ្ឋមួយគំនរនេះទៅដាក់ឯមុខរោងភត្តិឲ្យអាត្មាបន្តិច” ។

ប៉ុន្តែអ្នកសុំទានដែលមានដៃជើងគ្រប់គ្រាន់ម្នាក់នេះ

ត្រឡប់ជាមិនចាប់អារម្មណ៍យកចិត្តទុកដាក់ពាក្យរបស់លោក

បានតែងាកក្រោយបែរកាយដើរចាកចេញទៅភ្លាម

បែបមិនសូវពេញចិត្តនឹងលោក ។

បណ្ដាលពួកភិក្ខុសាមណេរគង់នៅក្នុងវត្តនោះ

ទើបនិយាយសួរលោកគ្រូចៅអធិការវត្តអង្គនោះថា

“កាលមុនលោកគ្រូ ឲ្យអ្នកសុំទានទៅជញ្ជូនដុំឥដ្ឋមកទុកក្រោយរោងភត្តិ

ចុះហេតុអ្វីថ្ងៃនេះ ត្រឡប់ជាគិត នឹងឲ្យអ្នកសុំទានម្នាក់ទៀត

ជញ្ជូនដុំឥដ្ឋទៅដាក់មុខរោងភត្តិវិញ ។ តាមពិតទៅ

តើលោកគ្រូចង់ឲ្យយកដុំឥដ្ឋទាំងនេះទៅទុកត្រង់ណាឲ្យប្រាកដទៅ?”

លោកគ្រូចៅអធិការវត្តឆ្លើយតបជាមួយសិស្សគណយ៉ាងខ្លីថា

“ឥដ្ឋទុកមុខរោងភត្តិឬក្រោយរោងភត្តិ សុទ្ធតែមិនខុសគ្នា 

ទុកជានឹងជញ្ជូន ឬមិនជញ្ជូនក៏មិនឃើញខុសគ្នាដែរ

បើខុសគ្នាវិញ សម្រាប់អ្នកសុំទានទាំងនោះ ។

ពេលវេលាចេះតែកន្លងផុតទៅជាច្រើនឆ្នាំ

ថ្ងៃមួយបានប្រាកដឡើងមនុស្សម្នាក់ មានឥរិយាបថថ្លៃថ្នូរ

ធ្វើដំណើរចូលមកក្នុងវត្តនោះ បុរសម្នាក់នោះគឺជាមនុស្សមានដៃម្ខាង ។

ការពិត គឺជាអ្នកសុំទានកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន

ហើយរាប់តាំងតែពីគេបានជួបជាមួយលោកតាក្នុងគ្រានោះ

គេបានស្គាល់ពីតម្លៃក្នុងខ្លួនឯង បន្ទាប់ចេញពីវត្តនេះទៅ

គាត់បានរកមុខរបរធ្វើទៅតាមសម្មាអាជីវៈ

ដែលមានសភាពសក្ដិសមជាមួយរាងកាយរបស់ខ្លួន

រហូតដល់ទីបំផុតគាត់បានជួបប្រសព្វជាមួយភាពជោគជ័យក្នុងជីវិត

សាងឋានៈជីវភាពដល់មានបានដូចពេលនេះ ។

ចំណែកឯអ្នកសុំទានម្នាក់ទៀតនោះ

ប្រហែលជានៅដើរសុំទានគេជារឿយៗ

ព្រោះថា វាគ្មានគំនិត ឥតកំណើត

បានត្រឹមតែដើរសុំទានគេប៉ុណ្ណោះឯង ។

រឿងនេះផ្ដល់ជ្រុងមួយនៃគំនិតថា

ភាពជឿជាក់លើខ្លួនឯង ស្គាល់ពីគុណតម្លៃក្នុងខ្លួនឯង

និងអូសទាញខ្លួនឯងចេញពីភាពអស់សង្ឃឹមបាន

គឺជាគុណសម្បត្តិគ្រឹះដ៏សំខាន់ខ្លាំងណាស់

ក្នុងភាពជាមនុស្សនេះ ៕

ស.ព្រះមហាសុរិន្ទ្រ

ប្រែ.គោលគំនិតល្អដើម្បីជីវិត