ខ្នើយពិសេស

ខ្នើយពិសេស

សម័យកាលមួយដ៏យូរណាស់មកហើយ ក្នុងប្រទេសចិន ដែលមានទឹកដីលាតសន្ធឹងធំល្វឹងល្វើយ មានកសិករកម្លោះម្នាក់ឈ្មោះថា “អាហ្វុង” គេជាកម្លោះម្នាក់ដែលមានរូបរាងមាំទាំស្វាហាប់ ទាស់តែថា គេជាមនុស្សមិនធ្លាប់ពេញចិត្តអ្វីៗឡើយ ក្នុងជីវិតរបស់គេ ។

ថ្ងៃមួយក្នុងខណៈដែលគេកំពុងអង្គុយស៊ីបាយ ក៏ចាប់ផ្ដើមរអ៊ូរទាំអំពីជោគជតាជីវិតរបស់ខ្លួនឯង ដែលកន្លងមក ។ គេរអ៊ូយ៉ាងនេះទៅជារឿយៗ ជាមួយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលនៅពាំងមុខ តាំងពីអង្រែបុកដល់នាវាចម្បាំង រអ៊ូរទាំរហូតដល់រសជាតិរបស់អាហារ ដែលខ្លួនតាក់តែងផ្សំឡើងមកដោយខ្លួនឯង និងពេលកំពុងដួសដាក់ចូលមាត់ហើយក៏នៅតែរអ៊ូទៀត ។

ក្នុងខណៈពេលនោះ ក៏មានចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យម្នាក់ ដែលជាអ្នកអូសរទេះដឹកអីវ៉ាន់លក់ដូរ ដើរឆ្លងកាត់ទីនោះ ។ ពេលតាចាស់ក្រឡេកមើលទៅឃើញ អាហ្វុង នោះអង្គុយរអ៊ូតែម្នាក់ឯងក៏ញឹមរីក និងដើរចូលទៅរាក់ទាក់ថា

“អើ អ្នកកម្លោះ យ៉ាងណាខ្លះហើយថ្ងៃនេះ ពេលនេះការរកស៊ីយ៉ាងម៉េចទៅហើយហ្នឹង សង្ស័យជាលង់ទាំងដើមអស់ទាំងចុងហើយមើលទៅហ្នឹង ឬយ៉ាងណាដែរទៅហើយ បានជាដល់ថ្នាក់មកអង្គុយរអ៊ូ ដូចជាមនុស្សធុញទ្រាន់លោក ធុញទ្រាន់ជីវិតយ៉ាងនេះ?”

អាហ្វុងពេលបានឮសំឡេងតាចាស់ ដែលដើរចូលមករាក់ទាក់ ក៏ត្រេកអរណាស់ ដោយគិតក្នុងចិត្តថា អៃយ៉ា! លោកតានេះចូលមកចំពេលល្មម ចូលក្នុងផ្លូវខ្លួនគិតមិនខុសអីបន្តិច ព្រោះក្នុងពេលនេះ នឹងចង់បន្ធូរបន្ថយភាពតានតឹង ដែលវាមករួបរឹតមកតោងខាំស៊ីបេះដូងរបស់គេ ឲ្យអ្នកណាស្ដាប់ខ្លះៗ និងបើនិយាយការដែលប្រើនង្គ័លវាមិនចេះតតបឡើយ បើនិយាយជាមួយអ្នកដែលគេស្គាល់ ក៏អៀនខ្មាស ព្រោះតែនិយាយរឿងដែលមិនគួរឲ្យចង់យកត្រចៀកស្ដាប់ ។

ពេលឃើញមានឱកាសល្អ ដែលយូរម្ដងៗ នឹងមានមនុស្សលង់មកនិយាយជាមួយ ទើបប្រញាប់និយាយមានទឹកដមសំនៀង ដែលសំដែងអំពីភាពតូចចិត្តតូចថ្លើម ក្នុងជីវិតដ៏សម្បើមណាស់ថា  

អូហោ! លោកតាអើយ លោកដឹងដែរទេ ជីវិតរបស់ខ្ញុំនោះ ធ្លាក់ទាបថយថោកខ្លាំងណាស់ ធ្វើអ្វីក៏មិនធ្លាប់មានផ្លែមានផ្កា មិនបានសាច់ការអ្វីឡើយ និងចាប់ផ្ដើមធ្វើអ្វីណានីមួយ អ្វីនោះក៏ត្រូវរលាយរលត់អស់រលីងស្អាតធេង ដល់ពេលនេះខ្ញុំក៏មិនដឹងខ្លួនឯងថា ខ្លួនខ្ញុំនោះ នឹងរស់រានមានជីវិតមានប្រយោជន៍អ្វីទៀត ។ អាហ្វុង និយាយតបលោកតាចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យ ដូចជាគ្មានអាល័យអាឡោះចំពោះខ្សែជីវិត មានស្នាមមុខជោកជាំដោយក្ដីសោកសៅ ហាក់ដូចជាផែនប្រថពីនេះនឹងបែកធ្លាយ មិនប៉ុន្មាននាទីខាងមុខនេះអ៊ីចឹង ។

“ហេតុអ្វីមានគំនិតគិតបែបនោះ ចុះខ្លួនអ្នកចង់បានអ្វី ក្នុងជីវិតឬ អ្នកកម្លោះ? តាចាស់ជរាសួរ ។ អាហ្វុង ពេលបានស្ដាប់ពាក្យសម្ដី ដែលមានការតុះបង្អាប់បង្អោនបន្ទាបវាសនាជីវិតខ្លួន ដែលជាមនុស្សឋិតនៅក្នុងវ័យកម្លោះ ដែលអាចនៅមានពេលច្រើនណាស់ ក្នុងការកសាងជីវិតខ្លួនបាន ។

“ខ្ញុំចង់ធ្វើជាមហាសេដ្ឋី នឹងមិនត្រូវមកធ្វើការងារធ្ងន់ ក្នុងសភាពបែបនេះទៀតទេ” អាហ្វុងនិយាយ ។ តាចាស់បានឮសម្តីនេះភ្លាម ក៏នៅក្នុងអាការៈស្ងៀមឈឹង មិននិយាយអ្វីមួយម៉ាត់ឡើយ ព្រោះជាពាក្យសម្ដី ដែលរូបគាត់បានឮមកជារឿយៗ នៃមនុស្សដែលមិនគិតស៊ូក្នុងជីវិត តែចង់បានអ្វីមកបែបងាយៗ ដោយមិនចាំបាច់បញ្ចេញកម្លាំងធ្វើអ្វីសោះនុ៎ះឡើយ ។

អាហ្វុង ពេលឃើញតាចាស់ស្ងៀមទ្រឹងអ៊ីចឹងទៅ គេក៏ចាប់ផ្ដើមលាតបន្លាយសាច់រឿង ក្ដីលំបាកក្រតោយ៉ាករបស់ខ្លួនឲ្យតាចាស់ស្ដាប់ បែបទៅមិនឈប់ ផ្ដើមឡើងតាំងពីការធ្វើស្រែមិនបានផលល្អ ភ្លៀងផ្គរធ្លាក់មកមិនត្រូវរដូវកាល រឿងគ្រោះធម្មជាតិ ។ល។ រហូតដល់ពេលយប់ងងឹត ។ តាចាស់ទើបហានិយាយសុំខ្លួន ដើម្បីលាចេញទៅភូមិលំនៅដ្ឋានទីទៃទៀត ប៉ុន្តែមុននឹងខ្លួនចាកចេញទៅ តាចាស់បានហុចបង្វិចសំពត់ក្នុងដៃ ឲ្យអាហ្វុង ព្រមទាំងនិយាយថា