ស្នេហាតាមបែបពុទ្ធោវាទវគ្គ១

“…មនុស្សយើងដែលបានកើតឡើងមកក្នុងលោកនេះ

ត្រូវរស់នៅប្រកបដោយបញ្ញា ត្រូវរៀនស្គាល់ពីធម្មជាតិនៃក្ដីស្រឡាញ់

នឹងខិតខំព្យាយាមកាត់បន្ថយនូវផ្នែកណាដែលកើតឡើងពីកាមតណ្ហា

ខ្លួនអាចកាត់បន្ថយបាន ហើយក៏គួរអភិវឌ្ឍស្ថាបនាអារម្មណ៍

ឲ្យវាប្រព្រឹត្តទៅតាមបែបផែននៃក្ដីមេត្តាដែលខ្លួនយើងអាចធ្វើបាន ។

 បើធៀបតាមកម្រិត(spectrum)

ក៏មានទាំងពីស្នេហាខ្វាក់ភ្នែក

ឬស្នេហាដែលពោរពេញទៅដោយភាពអាត្មានិយម

ហៅថាស្នេហាងងឹតងងល់ ឬស្នេហាឈ្លក់វង្វេង

ដែលនាំទៅរកសេចក្ដីទុក្ខ សេចក្ដីក្ដៅក្រហាយ សោកស្ដាយខ្លាំងបំផុត

រហូតដល់ស្នេហាកម្រិតខ្ពស់បំផុត រកប្រមាណមិនបាន

លែងមានជម្រើសដែលថា ស្រឡាញ់កាន់តែខ្លាំង ស្អប់កាន់តែខ្លាំង ។

តើធ្វើយ៉ាងណាយើងទើបអាចអភិវឌ្ឍសេ្នហាឲ្យមានវិសាលភាពឡើង

ដែលជាហេតុនាំឲ្យទុក្ខវេទនាតាមផ្លូវចិត្តស្រាកស្រានថយចុះ ហើយ

អារម្មណ៍របស់មនុស្សយើង ភាគច្រើនវានៅបាន ឬរឹងមាំបាន

ព្រោះយើងបិទត្រចៀកបិទភ្នែកចំពោះសច្ចភាពខ្លះៗ

អារម្មណ៍នោះមិនមែនជាផ្លូវនាំឲ្យរួចផុតទុក្ខពិតប្រាកដបានទេ ។

ព្រោះតែអាស្រ័យអវិជ្ជាទើបតាំងនៅបាន

អវិជ្ជានៅទីណា តណ្ហាក៏នៅទីនោះ

ព្រោះមិនអាចញែកចេញពីគ្នាបាន អវិជ្ជាជាមួយតណ្ហាទៅព្រមគ្នា

ដូចគ្នានឹងវិជ្ជា ការយល់ដឹងតាមសច្ចភាព

ត្រូវនៅជាមួយឆន្ទៈ ឬកុសលឆន្ទៈ

ជាចំណង់ដែលប្រាសចាកទុក្ខទោស…” ។

 “... មនុស្សខ្លះ ស្វែងរកស្នេហាដើម្បីបន្ទោរបង់នូវសេចក្ដីទុក្ខសោកដូចពិកានេត្រា

គឺដឹងថាខ្លួនឯងកំពុងកើតទុក្ខ

ហើយជឿថាស្នេហា អាចនឹងរលត់ទុក្ខរបស់ខ្លួនបាន ។

បើសិនមានដូច្នោះមែន ក៏គួរនឹងមានបញ្ហា

ព្រោះសេចក្ដីទុក្ខមិនធ្លាប់រលត់ទៅដោយស្នេហាឡើយ

សេចក្ដីទុក្ខរលត់ទៅដោយការរលត់អវិជ្ជា

ទុក្ខរលត់ទៅព្រោះតែអវិជ្ជារលត់ ព្រោះតែតណ្ហារលត់

មិនមែនរលត់ព្រោះស្នេហាទេ

បើសិនយើងសង្ឃឹមសេចក្ដីរលត់ទុក្ខពីស្នេហាបាននោះ

គឺជាដើមហេតុនៃកំហុស នឹងត្រូវខកចិត្ត… ។

មានរឿងភាពយន្ត មានសៀវភៅប្រលោមលោក ចំរៀងមនោសញ្ចេតនាច្រើនរឿងរ៉ាវណាស់

ដែលបានអូសទាញឲ្យយើងយល់ថា ស្នេហារលត់ទុក្ខបាន

ប៉ុន្តែជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗប្រាប់មកថា មិនមែនជាអ៊ីចឹងទេ!

ព្រះពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថា

អវិជ្ជាប្រាកដនៅជាមួយលក្ខណៈតណ្ហា

ចង់បាន ចង់មាន ចង់កើត

ប៉ុន្តែជាខ្លឹមពិតរបស់អវិជ្ជា

គឺការសម្លឹងមើលឃើញថា ជីវិតមានរឿងដែលមិនមានការប្រែប្រួល

ជារឿងដែលខ្លួនរបស់ខ្លួន រឿងដែលលោកហៅថា អត្តា

គឺតួយើងជាស្នូលនៃជីវិត ។

ព្រះពុទ្ធអង្គទ្រង់បង្ហើបប្រាប់ថា

តើវាមានពិតនៅត្រង់ណា?

នៅក្នុងកាយមែនទេ? នៅក្នុងអារម្មណ៍មែនទេ? នៅក្នុងអនុស្សាមែនទេ?

នៅក្នុងការគិត នៅក្នុងការទទួលដឹងតាមផ្លូវប្រសាទមែនទេ? តើមាននៅត្រង់ណាទៅអេះ?

ប៉ុន្តែមនុស្សភាគច្រើនមិនបានចាប់អារម្មណ៍ធ្វើការត្រិះរិះយ៉ាងនេះទេ

ប៉ុន្តែជឿថាមានខ្លួនយើងជារបស់យើងពិតប្រាកដមែន

កើតមានជំនឿងាយស្រួលជាមួយធម្មជាតិរបស់ខ្លួនឯង ។

រឿងដែលកើតតាមមកនោះគឺ

មួយ សេចក្ដីខ្លាច ពីរ ឯកោ

កិលេសទាំងឡាយទាំងពួង វានឹងកើតមានឡើង

ព្រោះមានខ្លួនយើងដែលប្លែកចម្លែកពីមនុស្សដទៃៗ

ប្លែកចម្លែកពីរឿងដទៃៗដោយដាច់បិត ។

ប៉ុន្តែពេលយើងមិនបានមើលខ្លួនឯងឲ្យច្បាស់លាស់

ក៏មិនបានដឹងពីមូលហេតុដែលពិតគឺជាអ្វី

នោះគឺអវិជ្ជាការមិនដឹង មិនយល់ខ្លួនឯងថា ឯកោ

ដឹងតែថាប្លែកចម្លែក… ដឹងតែពីខ្លាច…។

បុគ្គលដែលមានអវិជ្ជាច្រើនតែស្វែងរកស្នេហា

ដើម្បីបញ្ជៀសពីភាពឯកោ បញ្ចៀសពីភាពភ័យខ្លាច មិនមានអារម្មណ៍ប្លែកចម្លែក

តែនេះមិនមែនជាវិធីដោះស្រាយបញ្ហាតាមសេចក្ដីពិតឡើយ… ។

បើសិនយើងហ៊ានប្រឈមមុខមើលខ្លួនឯង

ហ៊ានពិចារណាភាពឯកោ ហ៊ានពិចារណាសេចក្ដីភ័យខ្លាច

ភាពកង្វល់ផ្សេងៗ ហ៊ានមើលរឿងរ៉ាវផ្សេងៗដែលកើតទុក្ខក្នុងចិត្ត

សេចក្ដីស្រេកឃ្លាន ភាពសង្ឃឹមពីអ្នកដទៃនឹងថយចុះទៅឯកឯង

នឹងចាប់ផ្ដើមមើលឃើញថា រឿងរ៉ាវទាំងអស់នោះ មិនមែនជារបស់ពិតអ្វីឡើយ

វាមានត្រឹមតែអារម្មណ៍មានកើត មានរលត់តែប៉ុណ្ណោះ ។

បុគ្គលណាមានអាត្មានិយមខ្លាំង ព្រោះជឿក្នុងអត្តាតួខ្លួនខ្លាំង

ហើយជាបុគ្គលថែបំប៉នចិញ្ចឹមគំនិតយល់ខុស

ដែលធ្វើឲ្យគេជឿថា អត្តាតាំងនៅជានិច្ច

មានអាត្មានិយមកាន់តែខ្លាំងប៉ុនណា ក៏ជួបជាមួយបញ្ហាឯកាកាន់តែខ្លាំងប៉ុណ្ណោះ

និងក៏ត្រូវជួបជាមួយសេចក្ដីខ្លាច សេចក្ដីកង្វល់ចិត្តខ្លាំងប៉ុណ្ណោះដែរ ។

សេចក្ដីភ័យខ្លាចខ្លះប្លមខ្លួន

វានឹងបង្ហាញតាមរូបភាពបំពារបំពាន

ការបំពារបំពាននេះច្រើនជាអាការរបស់ភាពភ័យខ្លាច…”។

 “…បើសិនដឹងថា យើងកំពុងខ្វះអ្វីម្យ៉ាង

ហើយសង្ឃឹមថាអ្នកដទៃគេនឹងមកបំពេញត្រង់កន្លែងដែលខ្លួនខ្វះ

ក៏នឹងធ្វើឲ្យមានសម្ព័ន្ធភាពជាមួយអ្នកដទៃ

ប្រែទៅក្នុងផ្លូវដែលជាតម្រូវការអ្វីម្យ៉ាងពីគេ

កាលបើយើងត្រូវការអ្វីម្យ៉ាងពីគេ

ហើយជឿទេថា បើមិនបានវត្ថុនោះក្នុងជីវិត យើងក៏ត្រូវពិបាក

ត្រូវមានជំងឺស្ត្រេស ភាពតប់ប្រមល់ទល់ពុទ្ធោ

ហើយសេចក្ដីហួងហែងអាងចាងក៏ពុះកញ្ជ្រោលខ្លាំងឡើង ។

ព្រោះបើយើងផ្ញើក្ដីសង្ឃឹមទុកក្នុងសេចក្ដីសុខចិត្ត

ស្ថិរភាពរបស់ជីវិតទុកលើមនុស្សណាម្នាក់

យើងក៏ត្រូវខ្លាចថា យើងត្រូវព្រាត់ប្រាសពីម្នាក់នោះ ។

សម្រាប់បុគ្គលដែលមិនស្គាល់ពីខ្លួនឯង មិនស្គាល់ពីធម្មជាតិនៃជីវិត

ហើយនឹងបុគ្គលដែលមានក្ដីសង្ឃឹមលើមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ជ្រុលហួសពេក

ត្រូវការវត្ថុដែលអ្នកដទៃឲ្យយើងមិនបាន…”។

 “… មនុស្សភាគច្រើនរៀបការជាមួយគ្នា ទើបបានសង្កេតពិនិត្យ

ពេលកើតបញ្ហា មិនមែនព្រោះមិនស្រឡាញ់គ្នាទេ

តាមពិតកំពុងស្រឡាញ់គ្នា តែមិនមែនជាមិត្តដ៏ល្អចំពោះគ្នា ។

មនុស្សពីរនាក់ស្រឡាញ់គ្នាបានដោយមិនចាំបាច់ធ្វើជាមិត្តដ៏ល្អចំពោះគ្នា

ពេលមនុស្សពីរនាក់កើតមានបញ្ហា

ក៏នឹងយល់ថា មិនស្រឡាញ់គ្នាស្មោះ

ឬមានបញ្ហារឿងស្នេហា

ការពិតស្រឡាញ់គ្នានៅត្រង់ការមិនយល់គ្នា

មានគំនិតខុសខ្លះយ៉ាងអត់ឱនឲ្យមិនបាន ។

បើសិនមិនបានហ្វឹកហាត់ពត់ចិត្តខ្លួនឯង

សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលជាចំណែកមួយរបស់បញ្ហាជីវិតនិងកិលេសផ្សេងៗ

ក៏នឹងធ្វើឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់ហ្មងសៅ

ដោយមិនមានឱកាសដើម្បីអភិវឌ្ឍឲ្យខ្ពស់ឡើងបាន ។

សូមរង់ចាំចុចអានវគ្គ២បន្តទៀត

#http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=27&t=29490