មានថ្ងៃមួយ
គ្រួសារដែលមានទ្រព្យមហាសាល បាននាំកូនប្រុសរបស់គាត់ធ្វើដំណើរទៅជនបទ
ក្នុងគោលបំណងបង្ហាញពីរបៀបរស់នៅរបស់ប្រជាជនក្រីក្រ។ ឪពុកធ្វើ ដូច្នេះ
ដើម្បីឲ្យកូនរបស់ខ្លួនបានដឹងគុណ ចំពោះទ្រព្យសម្បិត្តិគ្រួសារខ្លួនរកបាន។
ពួកគេបានចំណាយពេល២ទៅ៣ថ្ងៃនៅឯស្រែចំការ
ដែលជាពេលវេលាសមល្មម អាចឲ្យមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់
ពីស្ថានភាពរស់នៅរបស់គ្រួសារក្រីក្រនៅទីនោះ។
នៅពេលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ
ឪពុកបានសួរទៅកាន់កូនប្រុសថា តើការធ្វើដំណើរនេះយ៉ាងម៉េចដែរ? កូនបានឆ្លើយថាវាអស្ចារ្យណាស់ពុក។
ឪពុកបានសួរទៀតថា តើកូនអាចឃើញពីរបៀបដែលអ្នកក្រីក្ររស់នៅទេ? កូនបានឆ្លើយតបថា បាទ ខ្ញុំឃើញ ។ ឪពុកសួរកូនបន្តថា
តើកូនអាចរៀនបានអ្វីខ្លះពីការធ្វើដំណើរប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ? កូនប្រុសស្ងាត់មួយភ្លែត ឪពុកក៏បន្តថា ពេលនេះ ឯងបានឃើញ
និងដឹងហើយពីភាពលំបាករបស់ប្រជាជនក្រីក្រនៅតាមទីជនបទទាំងនោះ។
កូនក៏បានឆ្លើយតបវិញថា
មិនមែនអ៊ីចឹងនោះទេពុក! កូនឆ្លើយតបបន្តយ៉ាងស្វាហាប់និងប្រៀបធៀបរវាងគ្រួសារខ្លួន
និងបរិយាកាសរស់នៅរបស់អ្នកជនបទថា យើងមានឆ្កែតែមួយក្បាលទេ
ប៉ុន្តែពួកគេមានរហូតដល់ទៅ៤ , ៥ក្បាល។
យើងមានអាងហែលទឹកតូចមួយប៉ុន្តែពួកគេមាន ព្រែកដែលគ្មានកន្លែងទីចប់។
យើងមានគោមតូចៗ ២ ឬ៣នៅក្នុងសួនច្បារតែពួកគេមានផ្កាយរាប់ពាន់ នៅពេលយប់។
វាលហាលខាងមុខផ្ទះរបស់យើងជាប់ដែនកំណត់ដោយធ្លាស្មៅ
តែពួកគេមានជើងមេឃទាំងមូលធំល្វឹងល្វើយ។ យើងមានដីតូច
ខណៈដែលពួកគេមានវាលស្រែចម្ការដាច់កន្ទុយភ្នែក។ យើងមានអ្នកបម្រើ
២ទៅ៣នាក់ដែលបម្រើយើង ប៉ុន្តែពួកគេ
មានអ្នកភូមិទាំងពួងដែលធ្វើការដាំដុះផ្គត់ផ្គង់គ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងច្រើន។ យើងទិញម្ហូបសម្រាប់អាហាររបស់យើងតែពួកគេហូបអាហារដែលគេបានដាំដុះ។
យើងមានជញ្ជាំងក្នុងការការពារទ្រព្យសម្បិត្តិរបស់យើង
តែពួកគេមានមិត្តភ័ក្តិ ញាតិមិត្ត ជួយការពារពួកគេ។ សរុបសេចក្តីមក
បន្ទាប់ពីបានធ្វើដំណើរប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ ខ្ញុំគិតថា យើងនៅមានកម្រិតជីវភាពក្រជាងអ្នកជនបទទាំងនោះ
មិនមែនមានជាងពួកគេនោះទេ។
ឪពុកឮហើយភ្ញាក់ផ្អើលនូវអ្វីដែលកូនបាននិយាយ
ហើយអស់ពាក្យអ្វីដែលត្រូវនឹងឆ្លើយតបជាមួយកូនខ្លួនទៀត។
ចុងក្រោយកូនបានបន្ថែមថា
“ពុក! កូនអរគុណ
ដែលបានបង្ហាញកូន ថានរណាមាន នរណាក្រ ហើយធ្វើឲ្យកូនយល់ថាតើពេលនេះ
យើងមានជីវភាពក្រកម្រិតដល់ណា?”
ទ្រព្យសម្បត្តិពិតប្រាកដ
មិនត្រូវបានវាស់វែង ដោយទឹកប្រាក់ ឬទ្រព្យដែលយើងមាននោះឡើយ។ វាមាននៅក្នុងមិត្តភាព
ទំនាក់ទំនង និងក្តីអាណិតអាសូរដោយការចែករំលែកជាមួយអ្នកផងនេះឯង៕
No comments:
Post a Comment