ក្នុងទីងងឹត

នៅក្នុងទីងងឹត យើងមិនអាចមើលឃើញអ្វីជុំវិញខ្លួនដោយភ្នែកទទេទេ តែយើងមានអារម្មណ៍ភ័យព្រួយ យើងមានអារម្មណ៍មិនសូវសុខស្រួល ព្រោះមិនដឹងខ្លួនថាត្រូវទៅទីណា ទៅតាមផ្លូវណា ហើយក៏មិនដឹងថាអ្វីជាឧបសគ្គដែរ។

នៅក្នុងទីងងឹត យើងមានអារម្មណ៍ថា មានតែយើងម្នាក់ឯងគត់ គ្មានអ្នកណាមកជួយជ្រោមជ្រែងយើងទេ អ្វីដែលយើងត្រូវរង់ចាំគឺពន្លឺ។

នៅក្នុងទីងងឹត ខួរក្បាល ដៃជើងខ្លួនប្រាណ បានក្លាយជាភ្នែករបស់យើង មានន័យថា យើងលែងមើលឃើញដោយចក្ខុវិញ្ញាណដូចមុនទៀតហើយ។

ខ្ញុំក៏ធ្លាប់នៅទីងងឹតយ៉ាងយូរណាស់ដែរ ទីនោះទោះបីជាមេឃមានព្រះអាទិត្យបំភ្លឺក៏ដោយ ក៏នៅតែមិនអាចចាំងចូលបាន ហើយខ្ញុំគិតថាអ្នកប្រហែលធ្លាប់ស្ថិតក្នុងទីនោះដូចគ្នានឹងខ្ញុំដែរ។

ទីនោះគឺជាការគិតរបស់យើងនៅពេលដែលយើងគ្មានគោលដៅ គ្មានក្តីស្រមៃនោះឯង។ យើងធ្វើអ្វីៗដោយមិនសូវឆ្ពោះដៅ មិនសូវមោះមុតនោះឡើយ យើងមិនដឹងថាយើងត្រូវលះបង់អ្វីមួយដើម្បីអ្វីទេ។ ពេលនោះហើយដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនដឹងនៅទីណា ហើយកំពុងធ្វើអ្វីឲ្យប្រាកដបានដែរ។

ពេលដែលយើងរកគោលដៅមិនទាន់ឃើញ ក្តីស្រមៃគឺជាពន្លឺភ្លើងទៀន ដែលអាចជួយយើងឲ្យមើលឃើញ ឲ្យយើងមានចក្ខុវិស័យ ឲ្យយើងមានគំនិត ដែលជារបស់យើងផ្ទាល់។ ពេលនោះហើយ យើងនឹងលែងមើល ជាមួយនឹងភ្នែកតែមួយមុខទៀតហើយ ហើយនឹងដឹងខ្លួនឯងថា ខ្លួនត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះជាមិនខានឡើយ។

ពេលយើងមានគោលដៅ មានក្តីស្រមៃ នោះរបាំងនៃភាពងងឹតក៏រលាយសាបសូន្យអស់ទៅ ហើយយើងអាចបន្តដំណើរទៅមុខដោយស្វាហាប់បានជាក់ជាមិនខាន។ តើអ្នកបានដើរចេញពីទីងងឹតនោះហើយឬនៅ?

Cr.  Leanghong Oeng