ចិត្តចង់ឃាត់មាត់ឱ្យទៅ

“ចង់ទៅក៏ទៅៗ!” ជាសម្តីរបស់ពុកខ្ញុំនិយាយដាក់ខ្ញុំបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានសំពះលាគាត់ត្រឡប់មកភ្នំពេញវិញ។ ពុកជាមនុស្សដែលស្រលាញ់ និងមើលថែខ្ញុំបានយ៉ាងល្អរហូតមក។ តាំងពីតូច ខ្ញុំតែងតែនៅជាមួយគាត់ច្រើនជាងម៉ែ ដោយសារម៉ែខ្ញុំត្រូវធ្វើការងារនៅអង្គការ អ៊ីចឹងហើយគាត់ត្រូវចេញទៅតាំងពីព្រលឹមទល់ព្រលប់។ គ្រួសារយើងបានជួបគ្នាតែពេលល្ងាច និងថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ប៉ុណ្ណោះ។

គាត់ប្រឹងប្រែងណាស់ដើម្បីផ្ដល់ឱ្យខ្ញុំនូវឱកាសដើម្បីទទួលបានការអប់រំដ៏ល្អ ហើយដោយសារតែខ្ញុំបានរៀនច្រើនជាងគាត់ ការដើរចេញឆ្ងាយពីផ្ទះ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើ រហូតមានពេលខ្លះក៏មានការបះទង្គិចជាមួយគ្រួសារ នៅពេលដែលគាត់មិនយល់ស្របនឹងគំនិតរបស់ខ្ញុំ។ មូលហេតុទាំងនេះហើយដែលធ្វើឲ្យយើងមិនចុះសម្រុងនឹងគ្នាដូចមុន។ គំនិត និងការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំមានភាពខុសគ្នាពីពុក ហើយវាក៏ធ្វើឱ្យមានគម្លាតរវាងខ្ញុំ និងគាត់កាន់តែឆ្ងាយទៅៗហៅលែងឮ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមលាក់បាំងជាមួយគាត់នូវអ្វីដែលខ្ញុំកំពង់ធ្វើ ព្រោះមិនចង់ឱ្យមានការរំខានពីគាត់ មិនចង់ឱ្យគាត់សួរដេញដោល ខ្លាចគាត់បង្អាក់ដំណើរជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមិនសូវទៅលេងគាត់ញឹកញាប់ដូចកាលពីមុន។ ខ្ញុំមិនសូវខ្វល់ថាគាត់មានអារម្មណ៍បែបណានៅពេលដែលខ្ញុំជាកូនមិនសូវទៅលេងគាត់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឱ្យគាត់យល់ស្របចំពោះគំនិត និងការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំទៅលើជោគវាសនារបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនសូវខលទៅលេខគាត់ ខ្ញុំគិតតែពីការខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើ ដើម្បីឱ្យគាត់ឃើញថា ការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំគឺត្រឹមត្រូវ។

៣ខែបន្ទាប់ពីខ្ញុំទៅលេងគាត់ ម៉ែបានខលមកប្រាប់ថាគាត់បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ងើបលែងរួចហើយ។ តាមពិតពុកបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺតាំងតែពីពេលដែលខ្ញុំទៅលេងគាត់ចុងក្រោយបង្អស់ម្ល៉េះ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងកាយវិការប្លែកៗរបស់គាត់។ ម្ដងៗប្រយោគចុងក្រោយរបស់ពុកក៏អណ្ដែតឡើងពេញខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ “ចង់ទៅ ក៏ទៅៗ!” ។ ខ្ញុំទើបតែបានយល់ពេលដែលគាត់ហាមាត់និយាយថា "ចង់ទៅក៏ទៅៗ" ចិត្តរបស់គាត់កំពុងអង្វរសុំឲ្យខ្ញុំនៅកំដរគាត់បន្តទៀត។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមនឹកដល់កាលដែលខ្ញុំខឹងគាត់សូម្បីតែពេលដែលគាត់ប្រាប់ឱ្យខ្ញុំហូបបាយឱ្យបានច្រើន ឬកុំលេងទូរសព្ទច្រើនពេក។ ខ្ញុំទើសទាល់នឹងគាត់ស្ទើរតែគ្រប់ទង្វើដែលគាត់ធ្វើមកលើខ្ញុំ។ យូរៗទៅក្ដីស្រលាញ់ ការខ្វល់ខ្វាយ និងការលះបង់របស់គាត់ចំពោះខ្ញុំបែរជាក្លាយទៅជារឿងដែលខ្ញុំធុញទ្រាន់ទៅវិញ។

ខ្ញុំចាប់ផ្តើមភ្ញាក់ខ្លួនដូចខ្មោច៧ថ្ងៃ។ ខ្ញុំសោកស្តាយចំពោះពេលវេលាដែលខ្ញុំគួរតែចំណាយជាមួយគាត់ឱ្យបានល្អបំផុតនៅពេលដែលយើងមានពេល តែខ្ញុំបែរជាមើលរំលងទៅវិញ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមិនគប្បីច្រើនណាស់ចំពោះពុក។ កន្លងមកខ្ញុំតែងតែសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីចង់បង្ហាញគាត់ថា ការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំគឺត្រឹមត្រូវហើយ ខ្ញុំធ្វើគ្រប់យ៉ាងព្រោះចង់បង្ហាញលទ្ធផលដែលខ្ញុំខំប្រឹងប្រែង ហើយចង់ប្រាប់គាត់ថាខ្ញុំធំគ្រប់គ្រាន់ហើយ ខ្ញុំអាចដឹកនាំជីវិតខ្លួនឯងបាន។ ប៉ុន្តែដល់ពេលមួយនោះ ខ្ញុំបែរជាមានគំនិតថាវាលែងសំខាន់សម្រាប់ខ្ញុំទៀតហើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ចំណាយពេលវេលាជាមួយគាត់ ហើយធ្វើជាកូនតូចរបស់គាត់ដែលគាត់តែងតែដួសសាច់ដាក់ចានឱ្យខ្ញុំរាល់ពេលបាយម្តងៗ។ ប៉ុន្តែប្រហែលជាខ្ញុំលែងជាកូនតូចសម្រាប់គាត់ទៀតហើយ។ យើងទាំងពីរបែរជាផ្លាស់ប្តូរតួនាទីគ្នាទៅវិញ។ ពុកត្រូវមានអ្នកបញ្ចុកបាយ ជួយផ្លាស់ខោអាវ ឬងូតទឹកឱ្យ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំពេញចិត្តធ្វើរាល់ការទាំងអស់នេះ។ ខ្ញុំជំពាក់គុណរបស់ពុកច្រើនណាស់។

រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះពុកបានស្លាប់ចោលខ្ញុំ និងម៉ែជិត១ឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានរៀនមេរៀនជីវិតមួយដ៏មានតម្លៃ។ ខ្ញុំលែងទុកមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់ចោលទៀតហើយ។ ខ្ញុំនៅមានម៉ែម្នាក់ទៀតដែលជាចំណែកដ៏ធំនៃសុភមង្គលរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានរៀនអំពីសមភាពរវាង ជីវិត ការងារ និងគ្រួសារ។ ខ្ញុំមិនចង់រស់ដោយស្ពាយយកវិប្បដិសារៈតាមខ្លួនខ្ញុំទេ។ ការដើរតាមក្តីស្រមៃ ឬធ្វើអ្វីដែលយើងធ្វើគឺវាសំខាន់សម្រាប់យើង ប៉ុន្តែបើនៅចុងបញ្ចប់យើងនឹងមានគ្រប់យ៉ាងដែលយើងចង់បាន តែបែរជាគ្មានវត្តមានរបស់មនុស្សដែលតែងតែលះបង់គ្រប់យ៉ាងដើម្បីយើងរហូតមកនៅចូលរួមអបអរសាទរជោគជ័យនោះជាមួយយើងផង តើយើងនៅតែមានមោទកភាពទៀតដែរទេ?

ខ្ញុំភ្លេចគិតហើយ! ថាពេលវេលាស្ទើរតែកន្លះជីវិតរបស់ពុកបានប្រឹងប្រែងដើម្បីភាពលូតលាស់ធំធាត់របស់ខ្ញុំ មិនមែនត្រឹមតែរូបរាងកាយទេ តែនៅមានចិត្តគំនិត ស្មារតីថែមទៀត។ បច្ចុប្បន្នភាពរបស់គាត់ហាក់ចំណាយយ៉ាងច្រើនដើម្បីតែចង់ឃើញអនាគតរបស់ខ្ញុំបានល្អប្រសើរ។

(ផ្អែកទៅលើរឿងពិតមួយដែលកើតឡើងកាលពីឆ្នាំមុន!)

Cr. Thavry Thon