តើអ្នកណា គឺជាអ្នកលះបង់?

បុព្វហេតុក្នុងជីវិតខ្លះ គឺគ្មានលក្ខខណ្ឌនោះទេ។ នៅពេលដែលគេនិយាយអំពីការប្រឹងប្រែងក្នុងជីវិត អ្នកខ្លះឈឺចាប់សម្រក់ទឹកភ្នែក ចង់ឲ្យគេអាណិត។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលយើងប្រឹងដើម្បីបុព្វហេតុមួយពិតប្រាកដ យើងពុំត្រូវការនរណាមកអាណិតយើងនោះទេ ដ្បិតអី អ្វីដែលយើងកំពុងតែប្រឹងនេះ ក៏ព្រោះតែភាពអាណិតដែលយើងមានចំពោះអ្នកដទៃដែរ។ បើទំនួលខុសត្រូវ ក្នុងនាមជាម្ដាយ គឺមានតែប្រឹងហើយនិងអត់ធ្មត់។ បើទំនួលខុសត្រូវក្នុងនាមជាឪពុកវិញ ក៏គ្មានអ្វីក្រៅពីអត់ធ្មត់ ហើយនិងអត់ធ្មត់ដែរ។ នេះហើយ គឺជាជីវិត។

ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំចេញដំណើរពីក្រុងបាត់ដំបង ឆ្ពោះមកទីក្រុងសៀមរាបវិញ។ ខ្ញុំបានស្ដាប់សម្ដីពីមនុស្សដែលមានការទទួលខុសត្រូវក្នុងនាមជាឪពុកគេម្នាក់ថា “ក្ដៅខ្លាំងណាស់ក្មួយ ប៉ុន្តពូមិនហត់ទេ! ព្រោះពូត្រូវការប្រាក់ដើម្បីកូនស្រីពូរៀន។ ក្មួយអើយ! នេះហើយ គឺជាជីវិត”។ ខ្ញុំស្រមៃក្នុងចិត្តថា “តើមាននរណាខ្លះ ដែលប្រឹងដោយគ្មានសញ្ញាខណ្ឌបែបនេះបន្តទៀត?” អតីតកាលដែលជូរជត់បំផុត វាពុំងាយនឹងអាចបំភ្លេចបាន ព្រោះថាវាល្វីង ហើយជូរចត់ខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំយល់ថា “ខ្ញុំបានរៀនសូត្រពេលនេះ ពុំដឹងថាមាននរណាខ្លះ ធ្លាប់ប្រើពាក្យដែលពូម្នាក់នោះ និយាយខាងលើនោះឡើយព្រោះកាលពីខ្ញុំនៅជាកុមារភាពនៅឡើយ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់ទទួលការលះបង់ដែលគ្មានសញ្ញាខណ្ឌមួយនេះដែរ។

ជួនកាលជីវិតយើងមានសារខ្លីមួយដដែលៗ។ តើដដែលយ៉ាងម៉េច? គឺត្រូវប្រឹងដដែល ឈឺចាប់ដដែល និងដើម្បីបុព្វហេតុមួយពិតប្រាកដដដែល។ ចំណែកអ្នកដែលមានការលះបង់ចំពោះយើង ក៏នូវតែមានស្នាមញញឹមដដែល។ ក្នុងឆាកជីវិតជាយុវជន ពាក្យថាទទួលយកក្ដីស្រឡាញ់ យើងសុទ្ធតែចង់បាន ប៉ុន្តែការទទួលយកក្ដីស្រឡាញ់ឲ្យស្របតាមកាលៈទេសៈវិញ គឺវាពិតជាពិបាកធ្វើខ្លាំងណាស់ (ទទួលហើយប្រឹង)។

ម្ចាស់ក្សត្រី លក្មីមីប៉ៃ “ Die or alive, My Country prevails” ឬ “រស់ ឬក៏ស្លាប់ ជាតិខ្ញុំត្រូវតែថ្កើង”។ សម្ដីមួយឃ្លានេះ ក៏គ្មានសញ្ញាខណ្ឌ ឬប្រសិនបើមាន ក៏មានក្នុងន័យរីកចម្រើនដែរ។ ក្នុងស្មារតីជាតិ ត្រូវការយុវជនដែលមានស្មារតីយល់អំពីការលះបង់មួយពិតប្រាកដ ហើយក្នុងនាមជាយុវជនក៏ត្រូវហ៊ានលះបង់នៅថ្ងៃខាងមុខដូចគ្នាដែរ។ ជួនកាលក្នុងឆាកជីវិតខ្លីមួយនេះ យើងក៏ពុំត្រូវសម្លឹងរូបភាពសង្គម ក្នុងក្រសែភ្នែកអាក្រក់ទាំងស្រុងដែរ។ ការយល់ពីអ្នកលះបង់ពិតប្រាកដ គឺជាអ្វីដែលយុវជនរៀនសម្លឹង រៀនយល់ក្នុងគ្រានេះ ព្រោះមែនទែនទៅ ការឈឺចាប់ដែលតែងមានដដែលនិងដដែល បណ្ដាលមកពីយើងទាំងអស់គ្នា ពុំយល់ពីអ្នកដែលលះបង់ពិតប្រាកដ។ តើនរណាដែលលះបង់ដើម្បីយើងខ្លះ ក្នុងពេលនេះ?