កុំចាំតែបន្ទោស

អ្នកដែលជោគជ័យពិតប្រាកដមិនមែនជាជន ដែលដឹងច្រើននោះទេ​ តែជាបុគ្គលដែលធ្វើច្រើនទៅវិញទេ ។ បើអ្នករៀនច្រើន​ អានច្រើន​ ចេះច្រើន​ តែមិនបានយកវាទាំងនោះទៅអនុវត្តទេនោះ អ្នកនឹងមិនខុសពីជន ដែលបរាជ័យឡើយ ។

សព្វវិជ្ជាទាំងឡាយក្នុងលោក បង្កើតឡើងដើម្បីជួយដោះស្រាយបញ្ហាជីវិត ។ ប៉ុន្តែ បើយើងចេះដឹងហើយ បែរជាមិនអាចប្រើការឱ្យចេញជាប្រយោជន៍បាន ប្រហែលជាមានបញ្ហាអ្វីមួយនៅពីខាងក្នុងនោះមិនខាន ។ ដូច្នេះឯងបានជា សូក្រាត ទូន្មានថា "ត្រូវមើលពីក្នុងមកក្រៅ ពីជិតទៅឆ្ងាយ ខ្លួនឯងមុនអ្នកដទៃ និង ត្រូវដុសសម្អាតចិត្តជាងរាងកាយ" ។

មនុស្សភាគច្រើន ពិសេសយុវជន ចូលចិត្តស្តីបន្ទោសដល់បញ្ហានានា ដែលកើតឡើងពីការមិនបានប្រុងប្រយ័ត្នតាំងពីដំបូងទីរបស់ខ្លួន ។ គេអាចនឹងបន្ទោសទៅលើសង្គមរបស់គេ គ្រួសាររបស់គេ ឬក៏អ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួន ដែលគេអាចនឹងលើកយកមកបន្ទោសបាន ហើយសែស្រឡាយនៃការរិះគន់ស្តីបន្ទោស ជាការចំអកឡកឡឺយ និងចុះចាញ់អស់សង្ឃឹម ។ ។ ទម្លាប់អកម្មទាំងនេះ នឹងធ្វើឱ្យពួកគេកាន់តែក្លាយជាបន្ទុកនៃបញ្ហាសង្គម ហើយផ្នែកនៃដំណោះស្រាយនឹងកាន់តែចុះខ្សោយកម្លាំង ។

នៅពេលណានរណាម្នាក់ព្រមទទួលស្គាល់ថា គេជាជនរងគ្រោះនៃស្ថានការណ៍ ហើយព្រមឱនក្បាលចុះ នោះគេក៏នឹងគ្មានក្តីសង្ឃឹម រួចក៏បាក់ទឹកចិត្ត និង តក់ស្លុត បន្ទាប់មកក៏ព្រមចុះចាញ់ ។ Stephen R. Covey និយាយថា «ចូរបន្ថយក្តីរំពឹងទុកឱ្យទាបបន្តិចមក វានឹងមិនធ្វើឱ្យអ្នកដទៃ ឬ អ្វីផ្សេងទៀតមានការឈឺចាប់ អស់សង្ឃឹម» ។ បើយើងនៅតែបន្តស្តីបន្ទោស ដោយមិនព្រមចេញសកម្មភាព នោះអ្នកដទៃក៏នឹងក្លាយជាជនរងគ្រោះ ដោយសារតែយើង ។

ដើម្បីកុំឱ្យមានបញ្ហាដល់ខ្លួនឯង និង សង្គម យើងទាំងអស់គ្នា ពិសេសយុវជន គួរខិតខំធ្វើឱ្យច្រើន ដូចដែលយើងបានចំណាយពេលវេលាទៅអង្គុយចាំទម្លាក់កំហុស ឬ រិះគន់ស្តីបន្ទោសដល់អ្នកដទៃ និង អ្វីៗផ្សេងទៀត ។ នេះជាដំណោះស្រាយដ៏ល្អបំផុត មុនពេលដែលបញ្ហាទាំងនោះធ្លាក់មកលើខ្លួនយើង ។

____