មនុស្សដែលអាចឈ្នះ

ការលះបង់ខ្លួនដ៏មានតម្លៃបំផុត គឺការលះបង់ដោយពុំមានចិត្តចង់បានផលតបស្នងមកវិញសូម្បីតែប៉ុនក្រចកដៃ។ មនុស្សណាក៏ដោយឱ្យតែដើរមិនផុតពីរឿងខ្លួនឯង គឺមិនអាចមានលទ្ធភាពជួយអ្នកដទៃបានទេ។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សខ្លាំងៗជាច្រើនលះបង់ខ្លួន និងបោះបង់ខ្លួនអស់រលីងដើម្បីបំពេញការងារដែលជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សដទៃ។

ពាក្យថា “ខ្លួន” នៅទីនេះ គឺខ្ញុំចង់សំដៅដល់ “អញ ឬ Ego” ដែលមានក្នុងតួបុគ្គលម្នាក់ៗ។ បុគ្គលដែលមិនជាប់អញ គឺគ្មានខ្វល់អ្វីទាំងអស់ ក្រៅតែអំពីផលប្រយោជន៍របស់អ្នករងគ្រោះដទៃទៀត។ មនុស្សធម្មតាជាប់ជំពាក់នូវយសស័ក្តិ សេចក្តីត្រូវការនូវតម្លៃ និងស្រែកឃ្លាននូវការការគោរព។ ដូច្នេះអ្វីៗទាំងឡាយដែលខ្លួនប្រឹងធ្វើ គឺដើម្បីបំពេញតែ “អញ ឬ Ego” ដែលនៅក្នុងខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។

ពីមាត់ និងពីអារម្មណ៍របស់យុវជនខ្លះដែលខ្ញុំជួប ខ្ញុំឮជាញឹកញយនូវពាក្យថា “ខ្ញុំហត់នឿយខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំឈឺនេះ ឬឈឺនោះខ្លាំងណាស់។ តើមានអ្នកណាដឹងពីខ្ញុំទេ?” មនុស្សបែបនេះ បើបានជួយនរណាម្នាក់ គេនឹងចង់បានផលតបស្នងមកវិញ ឬរំពឹងទុកនូវលទ្ធផលអ្វីមួយជានិច្ច។

ដល់កម្រិតមួយ បើនៅពេលណាដែលខ្លួនបានធ្វើរឿងអស្ចារ្យណាមួយ គឺគេនឹងត្រូវឆ្លងកាត់ចិត្តរំជើបរំជួល យល់ថាខ្លួនឯងអស្ចារ្យ និងអំនួតទប់ខ្លួនមិនជាប់។ ខ្ញុំតែងតែនឹកគិតដល់យុវភាពរបស់ខ្ញុំជានិច្ចថា “បើខ្ញុំជាមនុស្សដែលធ្វើការខ្លាចហត់នឿយ ម៉្លោះជីវិតខ្ញុំពេលនេះមិនដឹងថាត្រូវរស់នៅបានដោយរបៀបណាទេ”។ ម្យ៉ាង ខ្ញុំហ៊ាននិយាយថា “បើអ្នកណាក៏ដោយ ឱ្យតែធ្វើការខ្លាចហត់នឿយ គឺពិបាកទៅមុខខ្លាំងណាស់”៕