ពេលអង្គុយមើលពពកនៅលើកំពូលភ្នំខ្ពស់
គឺចិត្តខ្ញុំចេះតែសួរខ្លួនឯងថា “អ្នកដែលកំពុងរងទុក្ខ
ជាពិសេសទុក្ខផ្លូវចិត្ត តើអាចរស់ផុតពីរឿងនេះបានដែរឬទេ?” ខ្ញុំអង្គុយបណ្តើរ
បណ្តែតគំនិតបណ្តើរ រហូតដល់ចេញជាសំណួរបន្តទៀតថា “ទឹកដីព្រៃព្រឹក្សាទាំងនេះ តើអ្នកណាមានតួនាទីជាអ្នកថែរក្សា?”
ទើបភ្ញាក់ពីដំណេកក្បែរព្រៃ ទាំងព្រឹកព្រហាមស្រាងៗ
ពពកខាប់ចុះអ័ព្ទមើលអ្វីមិនឃើញ តែខួរក្បាលខ្ញុំនឹកឃើញរឿងរ៉ាវនាម៉ោង២យប់កណ្តាលអធ្រាត្រទៅវិញ។
កណ្តាលអធ្រាត្រ ខ្យល់ត្រជាក់បក់មកល្វើយៗ
ស្លឹកឈើលាន់ឮសូរដូចម្រៀង
ស្របពេលដំណក់ទឹកសន្សើមស្រដៀងភ្លៀងធ្លាក់តក់ៗពីខាងលើ។
ខ្ញុំកំពុងតែលង់លក់នឹងដំណេកដូចមនុស្សស្លាប់
ក៏ស្រាប់តែមានអ្វីម្យ៉ាងសុំកន្លែងជ្រក បើកទ្វារចូលមកកន្លែងដំណេកខ្ញុំ
ដូចលំនៅខ្លួនឯងទាំងអធ្រាត្រយប់ស្ងាត់។ ខ្ញុំដេកមិនចង់លក់ នៅរហូតដល់ម៉ោងជិត៤ទាបភ្លឺ។
ព្រៃភ្នំព្រឹក្សាមានអ្នកថែ តែខ្លះបែរជាពាល់មិនត្រូវ
ទោះដើរតាមផ្លូវជួបគ្នា មើលមិនឃើញ។ រីចំពោះសង្គម ក៏មានអ្នកថែរក្សាដែរ។
តើអ្នកណាជាអ្នកថែសង្គម?
ខ្ញុំក៏បន្តសួរខ្លួនឯងថា “តើពេលណាយុវជនដើរផុតពីរឿងទុក្ខសោកខ្លួនឯង
ត្រឡប់មកគិតប្រឹងប្រែងថែរក្សាសង្គមវិញ? តើពេលណាយើងស្គាល់ខ្លួនឯង
មិនវង្វេងឱ្យគេពង្វក់? តើពេលណាចិត្តលែងក្លាយទៅជាមនុស្សរវល់ចងរវល់ស្រាយ?
តើពេលណាយើងចេះស្តាយនូវអ្វីៗដែលដូនតាបានប្រឹងប្រែងបន្សល់ទុកឱ្យ?”
កូនដែលកើតចេញពីផ្ទៃម្តាយ តែមិនដឹងគុណម្តាយ។
រស់នៅក្បែរម្តាយ តែរសាត់ឆ្ងាយពីភាពកតញ្ញុតា
ប្រៀបដូចជាមនុស្សដែលកើតចេញពីសង្គម តែមិនដឹងថាសង្គមមានគុណចំពោះខ្លួន។ ដល់ពេលវេលាលាគ្នា ខ្ញុំដើរទៅព្រៃម្ខាង បិទភ្នែកផ្ចង់ចិត្ត
ប្រាប់ទៅមិត្តយប់មិញថា “លាហើយ
ហើយជួបគ្នាពេលក្រោយទៀត។ ថ្ងៃក្រោយទៅ បើខ្ញុំនៅតែជាខ្ញុំ
ហើយខ្ញុំបានឱកាសមកទីនេះម្តងទៀត
យើងនឹងអាចជួបគ្នានារាត្រីស្ងាត់ម្តងទៀត។ ប៉ុន្តែ បើខ្ញុំវង្វេង
ឃ្លាតសច្ចៈ មានចិត្តវក់វីលែងបរិសុទ្ធ
គឺគ្មានថ្ងៃឡើយដែលយើងជួបគ្នាម្តងទៀត”៕
Cr. Lam Lim
No comments:
Post a Comment