យប់ម្សិលមិញ
ចេញពីចាក់កុនគណបក្សវិញម៉ោងប្រហែល១១យប់ខ្ញុំបើកឡានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ មកដល់ភូមិពារាម
ឃុំពារាម ទឹកដីស្រុកបាទី ឃើញប្ដីប្រពន្ធពីរនាក់ ប្រពន្ធដេកដួលលើកណ្ដាលផ្លូវលំ
ចំណែកប្ដីស្រែកយំឱបប្រពន្ធ ខ្ញុំឃើញគាត់ដំបូងស្មានតែគាត់ទើបតែដួលម៉ូតូភ្លាមៗ
ព្រោះឃើញដេកដួលលើផ្លូវនិងអត់មានអ្នកណាមួយក្នុងភូមិនេះចេញមកមើលសោះ
ខ្ញុំឈប់ឡានមើលគាត់ស្រាប់តែគាត់ស្រែកយំសំពះខ្ញុំឲ្យជួយប្រពន្ធគាត់ផង ហើយគាត់បន្តថាប្រពន្ធគាត់ឈឺធ្ងន់ជាជំងឺបេះដូង
គាត់ដឹកប្រពន្ធទៅពេទ្យតែម៉ូតូអស់សាំងរលត់ទៅមុខលែងរួច ហើយគាត់រត់ទៅដាស់ម្ចាស់ផ្ទះលក់ចាបហួយដែលមានលក់សាំងផង
ស្រាប់តែគេមិនចេញលក់ឲ្យគាត់សោះ ខ្ញុំស្ដាប់គាត់មិនទាន់ទាំងចប់ត្រង់ចំណុចនេះផងអារម្មណ៍រុញរា
ខ្ញុំឲ្យទៅស្រែកដាស់ហៅអ្នកលក់ហ្នឹងភ្លាមៗ ខ្ញុំស្រែកអស់ពីពោះ គោះរបងដែកផ្ទះផងស្រែកផង
សំឡេងស្រែកនិងគោះក៏ខ្លាំង ចំណែកសំឡេងឆ្កែព្រុះរំពងពេញភូមិក៏រឹតតែខ្លាំង តែនៅអ្នកម្ចាស់ផ្ទះនេះមិនចេញមកសោះ
ខ្ញុំស្រែកហៅទាំងអ្នកភូមិក្បែរហ្នឹងដែលមានផ្ទះជាប់គ្នាចាក់ស្រេះតែសូម្បីតែម្នាក់ដែលចេញមកមើលក៏គ្មានដែរ
ខ្ញុំស្រែកអស់ចិត្ត ខ្ញុំវិលមកសួរប្ដីគាត់វិញថាពូអស់សាំងហើយស្រែកហៅគេប៉ុន្មាននាទីហើយ
គាត់ថាប្រហែលមួយម៉ោងជាងហើយ ខ្ញុំឮហើយថែមទាំងឃើញបែបហ្នឹងផ្ទាល់ភ្នែក
ខ្ញុំទប់អារម្មណ៍ជាមួយម្ចាស់ផ្ទះហ្នឹង ជាមួយអ្នកភូមិហ្នឹងអត់ចង់បានសោះ
ម៉េចក៏មនុស្សនេះម៉េចអ្នកភូមិនេះអាត្មានិយមម្លេះ ម៉េចក៏ដាច់ចិត្តទុកឲ្យមនុស្សម្នាក់ឲ្យដេកស្លាប់
ដែលគ្រាន់តែសាំងមួយលីតយើងអាចសង្គ្រោះគាត់បានសោះ ម៉េចមិនចេញមកមើលជួយរកមធ្យោបាយជួយគាត់ផងទៅ
ខ្ញុំរើឥវ៉ានទំលាក់ដើម្បីដឹកគាត់ទៅពេទ្យ និងរកអ្វីបូមសាំងឡានខ្ញុំចាក់ម៉ូតូគាត់អត់បានសោះតែប្ដីគាត់ស្រែកយំមកថាក្មួយអើយមិនបាច់ទេព្រោះប្រពន្ធគាត់ផុតតាំងពីក្មួយអត់ទាន់មកដល់ម្លេះ។
ខ្ញុំមើលមុខគាត់ចំម្ដងទៀតទើបខ្ញុំស្គាល់ថាគាត់ជាអ្នកលក់បង្អែមនៅមុខសាលាអតីតវិទ្យាល័យខ្ញុំរៀនគឺសាលា១មិថុនា
ប្ដីឈ្មោះម៉ោង ប្រពន្ធឈ្មោះសាវឿន(អត់សូវច្បាស់ឈ្មោះប្រពន្ធ)ហើយគាត់ជាសកម្មជនរបស់គណបក្សសង្គ្រោះជាតិចាស់ឆ្នាំ
រស់នៅក្នុងភូមិក្រាំងក្រចាំង ឃុំពារាមស្រុកបាទី
ខេត្តតាកែវ។ខ្ញុំក៏លើកសពប្រពន្ធគាត់ដាក់លើឡានទីកូដឹកកុនពណ៌ក្រហមរបស់ខ្ញុំ
ដើម្បីដឹកគាត់ទាំងពីរនាក់មកផ្ទះគាត់វិញទាំងអារម្មណ៍មិនអស់ចិត្តនឹងផ្ទះលក់សាំងនិងអ្នកភូមិហ្នឹងសោះមួយម៉ោងជាងនៃការស្រែកដង្ហើយហៅឲ្យគេជួយប្រពន្ធ
អត់មានអ្នកណាម្នាក់យកសំឡេងដែលចូលក្នុងត្រចៀករុញឲ្យចូលក្នុងបេះដូង ច្រានខ្លួនឲ្យចេញមកមើលគាត់សោះ៕
រូពភាពហ្វេសបុក
No comments:
Post a Comment