ខ្លាំងដល់ឡើងអំនួត

ខ្ញុំនិយាយពីរឿងខ្លួនឯង, ខ្ញុំនិយាយពីសមត្ថភាពនិងសក្ដានុពលមនុស្សម្នាក់ៗ, ខ្ញុំប្រាប់ពីសៀវភៅដែលមនុស្សម្នាក់ៗគួរអាន, ខ្ញុំនិយាយពីរបៀបទៅមុខដោយប្រើគោលការណ៍ប្រឹង, ខ្ញុំប្រាប់ពីគន្លឹះដែលយើងអាចរស់នៅបានរឹងមាំ ប្រៀបដូចជាដើមឈើដែលមានឫសចាក់ជ្រៅទៅក្នុងដី។ល។ ហើយខ្ញុំសង្កេតឃើញមានលទ្ធផលនៃមនុស្សដែលមានអាយុក្មេងៗខ្លះ “កើតចិត្តអំនួត និងមិនចេះដាក់ខ្លួនគោរពបុគ្គលដែលមានគុណធម៌ជាងខ្លួន”។

ពេលណាយើងយកចំណេះដឹងមកធ្វើជាគោលការណ៍ខ្លាំង គឺវានឹងធ្វើឱ្យយើងមានអំនួតមើលងាយអ្នកដទៃថាអន់ជាងខ្លួន តែបើយើងយកគុណធម៌មកបំពាក់ឱ្យខ្លួនឯងថែមទៀត គឺយើងនឹងចេះឱ្យតម្លៃអ្នកដទៃ ចេះដឹងគុណអ្នកបង្រៀន ចេះដាក់ខ្លួនរៀនបន្ថែមពីសង្គមជុំវិញ និងចេះរកវិធីបង្រួមមនុស្សឱ្យចេះស្រឡាញ់គ្នា។ ពីមុនយើងរាប់អានគ្នា តែដល់ពេលណាដែលយើងស្គាល់ខ្លួនឯង ចិត្តអំនួតក៏ធ្វើឱ្យយើងវាយស្មើនឹងបុគ្គលដែលមានគុណធម៌ខ្ពស់ជាងខ្លួន។

នេះហើយដែលហៅថា “កាន់តែខ្លាំងរៀងខ្លួន គឺយើងកាន់តែបែកគ្នា នៅឆ្ងាយពីគ្នា និងមិនចេះសាមគ្គីគ្នា។ កាលក្រលំបាក កាលមិនស្គាល់ខ្លួនឯង កាលនៅល្ងង់ យើងចេះគោរពឱ្យតម្លៃគ្នា តែដល់ពេលចេះដឹងពេកទៅ ក៏ទៅជាឃ្លាតគ្នាដោយសារតែចិត្តមានះយល់ថាខ្លួនឯងខ្លាំងដែរ”។ មនុស្សគ្មានគុណធម៌ យកចំណេះជាឈ្នាន់បម្រើតណ្ហានៃភាពអាត្មានិយមរបស់ខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែមនុស្សមានគុណធម៌ គឺប្រឹងរៀន ប្រឹងកសាងខ្លួន និងយកចំណេះដឹងបម្រើអ្នកដទៃ ឬដឹកនាំមនុស្សឱ្យរីកចម្រើន។ យើងត្រូវចេះរៀនចាប់ដៃគ្នា៕