“[...] តួនាទីរបស់យើងដែលជាអ្នកជំនាន់ក្រោយនេះ
មិនមែនត្រឹមតែប្រឹងដើម្បីរស់តែម្យ៉ាងទេ
តែត្រូវប្រឹងជួយត្រួសត្រាយផ្លូវ កសាងមាគ៌ា និងរៀបចំអនាគតសម្រាប់អ្នកជំនាន់ក្រោយ
ព្រមទាំងបន្សល់ទុកនូវមរតកសម្រាប់អ្នកជំនាន់ក្រោយៗទៀត។
អ្នកជំនាន់មុនដែលល្អ គឺជាមនុស្សដែលចេះរៀបចំត្រួសត្រាយផ្លូវ
ទុកឱ្យអ្នកជំនាន់ក្រោយដើរ ហើយដូនតាដែលគួរឱ្យគោរពបំផុត
គឺជាអ្នកដែលបានបន្សល់ទុកនូវកេរដំណែលសម្រាប់អ្នកក្រោយៗតជំនាន់”។
នេះជាខ្លឹមសារមួយដែលសរសេរទុកក្នុងសៀវភៅ “ប្រតិទិនទស្សនៈ
២២២ថ្ងៃ”។
តើយុវជនត្រូវត្រៀមអ្វីខ្លះក្នុងតួនាទីជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ?
ការទទួលខុសត្រូវ ៣សំខាន់ៗ៖ ទី១
ទទួលខុសត្រូវចំពោះខ្លួនឯង, ទី២ ទទួលខុសត្រូវចំពោះគ្រួសារ និងទី៣
ទទួលខុសត្រូវចំពោះសង្គមជាតិ។ ការទទួលខុសត្រូវនេះត្រូវរំលងចោលទី១និង ទី២
បើក្នុងកាលៈទេសៈជាតិជួបវិបត្តិដូចជាការឈ្លានពានរបស់បរទេស (សង្គ្រាម)។
តើត្រូវធ្វើបែបណាដើម្បីឱ្យយើងក្លាយទៅជាអ្នក ដែលចេះទទួលខុសត្រូវម្នាក់?
ការទទួលខុសត្រូវ
គឺមានន័យថាមិនបន្ទោសទៅលើអ្វីដែលនៅក្រៅខ្លួន
បើទោះបីជាមានបញ្ហាខាងក្រៅមកយាយីយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ
បើយើងជាមនុស្សដែលបន្ទោសនូវអ្វីដែលនៅក្រៅខ្លួនហើយ
វាគឺមានន័យថាយើងមិនមែនជាមនុស្សដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិជាបុគ្គលចេះទទួលខុសត្រូវទេ។
អ្នកដែលយល់ពីអំណាចដែលនៅក្នុងខ្លួនឯង
គឺជាប្រភេទបុគ្គលដែលស្គាល់ខ្លួនឯងដល់ថ្នាក់ស៊ីជម្រៅខ្លាំងបំផុត។
តើខ្មែរសម័យអង្គរជាប្រភេទមនុស្សដែលស្គាល់ខ្លួនឯង ឬក៏វង្វេងខ្លួនឯង?
បច្ចុប្បន្ន យុវជនខ្មែរត្រូវការវិជ្ជាពីរយ៉ាងសម្រាប់ធ្វើឱ្យខ្លួនឯងខ្លាំង។
វិជ្ជាទី១ គឺជាចំណេះដឹងខាងផ្នែកចិត្តវិញ្ញាណ
ឬចំណេះដឹងថ្នាក់ពាល់ខាងផ្នែកសាសនា (Spirituality Knowledge) ដ្បិតចំណេះដឹងបែបនេះ
វាជាចំណេះដឹងតែមួយគត់ដែលអាចធ្វើឱ្យមនុស្សអាចស្វែងរកខ្លួនឯងឃើញថា “តើខ្ញុំពិតប្រាកដ
ជានរណា”។ ចំពោះខ្ញុំ
ខ្ញុំហ៊ាននិយាយថា “មនុស្សខ្លាំងមិនមែនដោយសារតែសម្បកកាយនេះទេ
តែដោយសារតែវិញ្ញាណ ព្រលឹង និងចិត្តដែលមានអំណាចខាងក្នុង”។ វិជ្ជាទី២
គឺជាវិជ្ជានៃភាពជាអ្នកដឹកនាំ (Leadership) ដ្បិតចំណេះដឹងបែបនេះ
វាជាមូលដ្ឋាននៃការដឹកនាំខ្លួនឯងទៅភាពជោគជ័យ
និងប្រមូលមនុស្សឱ្យចេះសាមគ្គីគ្នា។ វិជ្ជានៃភាពជាអ្នកដឹកនាំ
ឱ្យតែបុគ្គលណាមានវិជ្ជានេះ គឺបុគ្គលនោះនឹងក្លាយទៅជាមនុស្សមានអំណាច។
អំណាចដែលអ្នកដទៃគោរពកោតខ្លាច ឱ្យតម្លៃ
និងស្រឡាញ់រាប់អាន បើទោះបីជាយើងមានឋានៈត្រឹមជាមនុស្សសាមញ្ញក៏ដោយ។
សូម្បីតែពពួកមេសាសនាធំៗ និងអ្នកដឹកនាំខាងចិត្តវិញ្ញាណ
ក៏ត្រូវតែមានវិជ្ជានេះផងដែរ ដ្បិតបើគ្មានវិជ្ជានេះទេ
គឺមិនអាចដឹកនាំអ្នកដទៃឱ្យដើរតាមខ្លួនបានឡើយ។ សម្រាប់បុគ្គលណាម្នាក់ដែលមានឋានៈ
និងមានតួនាទីក្នុងសង្គមរួចហើយ, បើមានវិជ្ជានេះទៀត
គឺនឹងធ្វើឱ្យការងាររីកចម្រើនទៅមុខ មានអំណាច មានឥទ្ធិពលក្នុងចំណោមមនុស្ស។
រឿងចុងក្រោយរបស់យុវជនដែលមានឆន្ទៈ
ត្រូវតែជ្រើសរើសគ្រូម្នាក់ជាមគ្គុទ្ទេសក៍មកបង្ហាញផ្លូវដើរ
ដ្បិតបុគ្គលណាដែលមានអ្នកប្រាប់ផ្លូវដើរ គឺដើរលឿនជាង
ប្រៀបដូចជាក្សត្រខ្លាំងដែលគ្រប់គ្រងអាណាចក្រ អត់ទីប្រឹក្សាពុំបានអ៊ីចឹងដែរ។
នេះជាគោលការណ៍ដឹកនាំតាមបែបព្រាហ្មណ៍សាសនា។
គ្រូខ្លាំងតែងនាំយើងឱ្យដើរលឿន តែបើគ្រូខ្សោយវិញ
គឺអាចនាំគ្រោះថ្នាក់ដល់យើងដែរ៕
No comments:
Post a Comment