អត្ថបទនេះ
គឺជាការចែករំលែកពីទិដ្ឋភាពរវាងស្នាដៃនិពន្ធ
និងការប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជួយចុះផ្សាយពីស្នាដៃរបស់អ្នកនិពន្ធ។
ក្នុងក្របខណ្ឌនេះ អត្ថបទចែករំលែកមួយនេះ
គឺសម្រាប់តែយុវជនវ័យក្មេងៗដែលនឹងក្លាយទៅជាអ្នកនិពន្ធក្នុងរយៈពេល ១ឆ្នាំ
ឬ ២ឆ្នាំក្រោយប៉ុណ្ណោះ ហើយមិនមែនជាអត្ថបទសម្រាប់មនុស្សទូទៅឡើយ។
ការកំណត់ក្របខណ្ឌឬព្រំដែននេះ
គឺដើម្បីជៀសវាងនូវការយល់ច្រឡំថាអត្ថបទនេះសម្រាប់ស្មេរដែលមានចំណេះដឹងផ្នែកប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ
ឬសម្រាប់អ្នកនិពន្ធអាជីព។ ក្រៅពីនេះ
អត្ថបទនេះក៏ជាអត្ថបទចែករំលែកពីវិធីសាស្រ្តជំរុញការអានតាមរយៈប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយផងដែរ
ជាពិសេសបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុក (Facebook)។ តើគួរធ្វើបែបណា
ទើបអាចជំរុញអំណានតាមប្រព័ន្ធបច្ចេកវិទ្យាសម័យឌីជិថល?
បើយើងគ្រាន់តែចង់ចូលរួមចំណែកជំរុញការអាន
គឺមានវិធីសាស្រ្តធ្វើជាច្រើនរបៀប ដោយមិនថាជាការបោះពុម្ពស្នាដៃចែក និងការបោះពុម្ពស្នាដៃធ្វើអាជីវកម្ម
ការចែកចាយសៀវភៅឱ្យអ្នកអានទាញយកអានតាមប្រព័ន្ធឌីជិថល (eBook/Digital book) ការចែករំលែកអត្ថបទតាមបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុក ការនិយមបង្ហាញសកម្មភាពអំណានជាប់លាប់តាមរយៈបណ្តាញសង្គម
និងការចូលរួមចំណែកជ្រោមជ្រែងអ្នកដែលកំពុងធ្វើសកម្មភាពអំណានក្តី
ឬបណ្ណាល័យក្តី។ អ្នកនិពន្ធក្មេងៗ
ឬយុវជនដែលមានបំណងចង់ក្លាយខ្លួនជាអ្នកនិពន្ធ ក៏មានកាលានុវត្តភាពច្រើន
ឬឱកាសច្រើនក្នុងការសម្រេចក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្លួនផងដែរ
ដ្បិតបើពិតជាចង់ធ្វើអ្នកនិពន្ធមែន។
បើពិតជាចង់ក្លាយខ្លួនជាអ្នកនិពន្ធមែន គឺយើងត្រូវរៀបចំខ្លួន មានចំណេះដឹង
ជាអ្នកអានបែបស្រាវជ្រាវ និងមានចំណេះដឹងសង្គម ហើយការឈោងចាប់ងារជាអ្នកនិពន្ធ
ស្របពេលដែលខ្លួននៅក្មេង ពុំមានចំណេះដឹងគ្រប់គ្រាន់ គឺជាបញ្ហាធំបំផុត
ដែលប្រៀបដូចជាគ្រូបង្រៀនដែលគ្មានចំណេះដឹងបង្រៀនសិស្សអ៊ីចឹងដែរ។
ក្នុងការងារទាំងឡាយណាដែលស្ថិតក្នុងវិស័យសិក្សាធិការ
ឬវិស័យចំណេះដឹងនេះ គឺត្រូវការមនុស្សដែលមានសេចក្តីស្មោះត្រង់
មានសេចក្តីល្អ មានគំរូភាពល្អ និងមិនមែនជាមនុស្សអាត្មានិយម។ល។
តើមូលហេតុអ្វី ទើបត្រូវមានលក្ខណៈសម្បត្តិបែបនេះ? ការពិត
គឺពុំអាចលាក់បាំងជិតរហូតទេ ដ្បិតមុនឬក្រោយ
មនុស្សនឹងដឹងការពិតជាក់ជាមិនខាន។ មនុស្សយើង កាលបើខ្លួនគ្មានចំណេះដឹង
គ្មានវិជ្ជា ការគិតនៅទាប
គឺរមែងមានអ្នកអាក្រក់អាចបោកប្រាស់បានក្នុងគ្រាខ្លះ
តែមិនអាចបោកប្រាស់បានរហូតទេ។ តើមូលហេតុអ្វី? អ្នកអាន
បើអានសៀវភៅបានកាន់តែច្រើន គឺចំណេះដឹងក៏កាន់តែកើនដែរ។ អ្នករៀន
បើកាន់តែប្រឹងរៀន គឺចំណេះដឹងកាន់តែកើន។ បើចំណេះដឹងកើន
ក៏ស្មើនឹងមានពន្លឺមើលឃើញការពិត ជាពិសេសដឹងថាអ្នកណាបោកឬអ្នកណាជួយ។
ចុះបើអ្នកធ្វើការងារក្នុងវិស័យចំណេះដឹង ព្យាយាមបំភាន់អ្នកអាន
ឬព្យាយាមធ្វើខ្លួនមិនស្មោះត្រង់នឹងអ្នករៀន តើអនាគតនឹងមានលទ្ធផលបែបណាវិញ?
កាលបើដូច្នោះហើយ
ទើបយើងដែលជាអ្នកបំពេញការងារក្នុងវិស័យចំណេះដឹង
ត្រូវតែជាមនុស្សស្មោះត្រង់ បើធ្វើល្អ គឺត្រូវធ្វើល្អចេញពីចិត្ត
ដ្បិតពុំគួរយករបាំងសប្បុរសធម៌មកបិទបាំងចេតនាខាងក្នុងរបស់ខ្លួនឡើយ។
មុនឬក្រោយ មនុស្សល្អពិតនឹងត្រូវបានទទួលស្គាល់ ហើយមុនឬក្រោយ
មនុស្សសម្តែងធ្វើល្អ ក៏នឹងត្រូវទទួលស្គាល់ដូចគ្នាផងដែរ។
នេះហើយជាអំណាចនៃវិជ្ជា។ អ្វីដែលខ្ញុំលើកឡើងខាងលើនេះ
តើវាទាក់ទងអ្វីខ្លះនឹងការផ្សព្វផ្សាយស្នាដៃនិពន្ធ? ស្នាដៃនិពន្ធគួរមានចរិតលក្ខណៈនិងអត្តសញ្ញាណមួយៗ
ស្របទៅនឹងចំណេះដឹង និងគោលបំណងនៃអ្នកនិពន្ធ។
អ្នកអានអាចវាស់ចំណេះដឹងអ្នកនិពន្ធតាមរយៈការប្រៀបធៀបស្នាដៃ។ បើស្នាដៃទី១
មានខ្លឹមសារល្អ ហើយស្នាដៃទី២ មានខ្លឹមសារមិនសូវល្អទេ គឺមានន័យថា “អ្នកនិពន្ធមិនបានប្រឹងប្រែងអានសៀវភៅ
ឬរៀនសូត្របន្ថែមទេ ព្រោះបើអ្នកនិពន្ធរក្សាខ្លួនជាអ្នករៀនជាប់រហូត
ម៉្លោះស្នាដៃបន្ទាប់ប្រាកដជាល្អជាងមុនហើយ”។ បើស្នាដៃទី១
មានខ្លឹមសារល្អ ហើយស្នាដទៃទី២ មានខ្លឹមសារល្អជាង គឺមានន័យថា “អ្នកនិពន្ធជាអ្នករៀនសូត្រ
ឬបានស្រាវជ្រាវច្រើន ព្រមទាំងបានដុសខាត់ចំណេះដឹងខ្លួនបន្ថែម”។
យើងជាអ្នកអាន
អាចវាស់វែងចំណេះដឹងអ្នកនិពន្ធតាមរយៈស្នាដៃទីទី១និងស្នាដៃទី២
ឬស្នាដៃទី២និងស្នាដៃទី៣
ហើយភាគច្រើននៃអ្នកនិពន្ធដែលសរសេរអត្ថបទកាន់តែល្អ
គឺដោយសារតែការរៀនសូត្របន្ថែមបានច្រើន ឬអានបានច្រើន ឬគិតពិចារណាបានច្រើន
ឬស្រាវជ្រាវបានច្រើននេះឯង។ ចំណុចនេះ អ្នកអានត្រូវចេះតាមដាន ចេះសង្កេត
ចេះវាយតម្លៃ និងចេះដាក់ពិន្ទុឱ្យដោយខ្លួនឯង។
តើអ្វីជាគុណតម្លៃអ្នកនិពន្ធ ក្រោយអ្នកអានជាវស្នាដៃសម្រាប់អានហើយ? ជាបទពិសោធដែលខ្ញុំឆ្លងកាត់
ជាការសង្កេតក្នុងន័យចរន្តសំណេរបច្ចុប្បន្ន
និងជាពិសេសក្នុងនាមជាអ្នកអានសកម្មម្នាក់ ខ្ញុំមើលឃើញថា “ស្នាដៃនិពន្ធដែលមានកម្លាំងសារព័ត៌មានជួយផ្សព្វផ្សាយខ្លាំង
គឺស្ថិតជាប់ក្នុងលក្ខខណ្ឌ ២យ៉ាង”។ លក្ខខណ្ឌទី១ បើយើងមានប្រពន្ធផ្សព្វផ្សាយជួយរុញស្នាដៃឱ្យបានដឹងដល់អ្នកអានកាន់តែច្រើន
កត្តានៃការលក់ស្នាដៃ ក៏អាចមានចំនួនច្រើនដែរ។ ប៉ុន្តែចំនួននេះ
គឺនឹងត្រូវជាប់គាំងវិញ ក្រោយពីអ្នកអានមួយចំនួនបានអានស្នាដៃនិពន្ធហើយ
ហើយក៏បានឃើញថាស្នាដៃពុំមានខ្លឹមសារល្អ គួរចាប់ចិត្ត
ឬពុំបានផ្តល់ប្រយោជន៍ជាចំណេះដឹងដល់អ្នកអានដែលបានចំណាយថវិកាទិញអាន។
ករណីនេះ បើយើងផ្សាយស្នាដៃខ្លួនឯងកាន់តែច្រើន
ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជួយរុញផលិតផលឱ្យបានដឹងដល់អ្នកអានកាន់តែខ្លាំង
គឺស្មើនឹងការផ្សាយសារអវិជ្ជមានដល់អ្នកអានកាន់តែច្រើន។
ជាធម្មតា បើសៀវភៅមានខ្លឹមសារល្អ
មានប្រយោជន៍ជាចំណេះដឹងដល់អ្នកអាន
គឺអ្នកអានម្នាក់ស្មើនឹងអ្នកប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយមួយ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា “ធម្មជាតិមនុស្ស
ជាពិសេសមនុស្សដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់
គឺតែងចេះចែករំលែកនូវអ្វីដែលខ្លួនយល់ថាល្អទៅកាន់អ្នកដទៃ។
អ្នកអានក៏មានលក្ខណៈដូច្នោះដែរ”។ លក្ខខណ្ឌទី២
បើស្នាដៃល្អ ហើយមានប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយល្បីជួយជំរុញដំណឹងដល់អ្នកអាន
គឺស្មើនឹងផ្ញើសារវិជ្ជមាន ហើយអ្នកអានក៏នឹងជួយផ្សព្វផ្សាយបន្ថែមទៀតដែរ។
ប៉ុន្តែក្នុងករណីមួយទៀត បើសៀវភៅល្អ តែខ្វះការផ្សព្វផ្សាយឱ្យទូលាយ
ក៏ពិបាកនឹងរុញស្នាដៃឱ្យអ្នកអានបានស្គាល់ដែរ។ និយាយដោយខ្លីទៅ
មានសៀវភៅល្អ តែបើគ្មានការផ្សព្វផ្សាយឱ្យទូលាយទេ
គឺជាចំណុចខ្សោយដ៏ធំមួយ។ រីឯការមានប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយទូលាយជួយជំរុញ
មានវិសាលភាពធំ តែបើផលិតផលសៀវភៅមិនល្អទេ
គឺអ្នកនិពន្ធអាចទទួលបានការគាំទ្រតែគ្រាដំបូងប៉ុណ្ណោះ
ជាពិសេសក្នុងគ្រាដែលអ្នកអានមិនដឹងថាក្នុងខ្លឹមសារនៃស្នាដៃមានអត្ថន័យយ៉ាងណា។
លុះដល់មួយរយៈក្រោយមក ស្នាដៃនឹងត្រូវទុកចោលដដែល
ឬលែងមានការគាំទ្ររហូតផងក៏មាន។
ដូច្នេះ ការពង្រឹងគុណភាពស្នាដៃជាការដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់អ្នកនិពន្ធ។
អ្វីដែលល្អ អ្នកដទៃអាចកម្រដឹង តែបើដឹងហើយ គឺដឹងក្នុងន័យល្អ
ហើយបន្តជាអតមៈ។ អ្នកនិពន្ធ
គឺជាអ្នកយកចិត្តទុកដាក់លើគុណភាពនៃស្នាដៃរបស់ខ្លួនមួយៗ រីឯស្មេរគឺជាអ្នកចេញស្នាដៃពីរបីខែមួយក្បាល
ឬមួយឆ្នាំអាចចេញស្នាដៃពីរបីចំណងជើង។
ស្មេរអាចសរសេរសំណេរមួយថ្ងៃបានពីរបីអត្ថបទ
តែអ្នកនិពន្ធគឺជាអ្នកសរសេរអត្ថបទមួយ តែចំណាយពេលវេលាពីរបីថ្ងៃ
ឬរហូតដល់ពីរបីឆ្នាំផងក៏មាន។ គំនិតនេះមិនអត្តនោម័តិទេ តែសម្រាប់ពិចារណា។
អត្ថនេះជាអត្ថបទសម្រាប់ពិចារណាដែលមានប្រយោជន៍ទាំងសម្រាប់អ្នកដែលចង់ក្លាយខ្លួនជាអ្នកនិពន្ធផង
និងមានប្រយោជន៍សម្រាប់អ្នកអានទូទៅផងដែរ៕
No comments:
Post a Comment