មាត់មានតែមួយ

យើងដើរដល់ចំណុចទ្រឹស្ដី​ ខណៈដែលគេបានដើរទៅដល់ការធ្វើសកម្មភាពទៅហើយ​ ដូច្នេះ​តើគួរនៅបន្តជជែកតែទ្រឹស្ដីប៉ុណ្ណឹងឬ? ការជជែកអំពីទ្រឹស្ដី​ ជួនកាលវាក៏ជាមូលហេតុនាំឱ្យឈ្លោះប្រកែកគ្នាយកចាញ់ឈ្នះផង​ ហើយនោះគឺព្រោះ​តែការយល់ឃើញតាមភាពសមហេតុផលខុសគ្នារៀងៗខ្លួនហ្នឹងឯង។ ការពិតទៅ​ ទ្រឹស្ដី​គឺគ្រាន់តែជាស្រមោលគំនិត​ រីឯលទ្ធផល​ទើបអាចឆ្លុះបញ្ចាំងតម្លៃនៃទ្រឹស្ដី​ និងគុណភាពជីវិតបាន។ វាមិនសំខាន់ពេកទេថា​តើយើងអាចនិយាយបានល្អ​កម្រិតណា? តើគេនឹងជឿយើងកម្រិតណា? ដែលសំខាន់គឺនៅត្រង់ថា​ តើយើងបានប្រឹងធ្វើហើយឬនៅ? ហើយបានប្រឹងកម្រិតណា? លទ្ធផលយ៉ាងណា?

ទោះយ៉ាងណា​ លទ្ធផល​ល្អឬមិនល្អ​ វាគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយនៃជីវិត​ប៉ុណ្ណោះ​។ វាមិនមែនជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៃជីវិតនោះទេ។ ពុំគួរយកលទ្ធផលនៃរឿងរ៉ាវណាមួយមកកំណត់ជីវិត​ ឬដាក់តម្លៃដល់ខ្លួនឯងទេ​ ព្រោះថារឿងមួយមានលទ្ធផលមួយ​ ហើយលទ្ធផលនៃរឿងមួយមិនមែនជាលទ្ធផលនៃរឿងគ្រប់យ៉ាងនោះទេ។ ជីវិតត្រូវជួប​និងត្រូវប្រឹងប្រែងដោះស្រាយរឿងយ៉ាងច្រើន​ផ្សេងៗ​ទៀត ហើយក៏នឹងទទួលបានលទ្ធផលខុសគ្នាយ៉ាងច្រើនផ្សេងៗផង។

ធម្មជាតិ​បង្កើតត្រចៀកពីរ​ ភ្នែកពីរ​ ដៃពីរ​ ជើងពីរ​ និងមាត់មួយគឺដើម្បីឱ្យយើងប្រឹងស្ដាប់​ ប្រឹងមើល​ និងប្រឹងធ្វើឱ្យបានច្រើន​ជាងនិយាយតែទ្រឹស្ដី។​ ដូច្នេះប្រឹងស្ដាប់​ទៅ! ប្រឹងធ្វើទៅ! គេនឹងឃើញដោយខ្លួនឯង​ ហើយនឹងដឹងដោយមិនចាំបាច់និយាយប្រាប់ទៀតផង។ ប៉ុន្តែ​នៅចុងបញ្ចប់គឺនៅតែថា ទោះជាគេដឹង​ ឬមិនដឹងក៏វាមិនទាក់ទងនឹងរឿងដែលត្រូវធ្វើដែរ។

(អត្ថបទនេះ​មិនឆ្លុះបញ្ចាំងពីនរណាទេ)