រឿងធម្មៈនាំសាងប្រាក់សល់រក្សាទុក

រឿងធម្មៈនាំសាងប្រាក់សល់រក្សាទុក

ធម្មៈនិងជីវិត រឿងធម្មៈនាំសាងប្រាក់សល់រក្សាទុក … ប្រិយមិត្តអ្នកអានទាំងឡាយ ប្រហែលជាធ្លាប់បានដឹងឮពាក្យមួយឃ្លាឬអត់ថា “ការងារគឺប្រាក់ ប្រាក់គឺការងារ បណ្ដាលសុខ” ពាក្យស្លោកមួយឃ្លានេះ សរបញ្ជាក់ឲ្យដឹងច្បាស់ថា ប្រាក់មានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់ជីវិតរស់នៅរបស់មនុស្សយើង ។ បញ្ហាជាច្រើនកើតឡើងដោយសារតែរឿងប្រាក់គឺ ការមានចំណូលទាបជាងចំណាយ ហើយនោះក៏ជាមូលហេតុដែលនាំឲ្យគ្មានចំណូលបានសល់រក្សាទុកដែរ ។ វិធីដោះស្រាយបញ្ហានេះ មានលោកអ្នកចេះដឹងទាំងឡាយបានចែករំលែកលក្ខគោលក្នុងការអនុវត្តគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ទុក ៧ ប្រការ ដូចមានខាងក្រោម៖

១) ឲ្យកាត់ចំណែកលើស មានន័យថា ឲ្យកាត់វត្ថុដែលមិនសូវចាំបាច់ចំពោះជីវិតចេញ ដូចជា គ្រឿងស្រវឹង បារី ជាដើម បើសិនកាត់ចំណែកលើសនេះចោលបាន ក៏ធ្វើឲ្យយើងមានប្រាក់សល់ខ្លះ ពីចំណែកទាំងអស់នេះបាន ។

២) កុំភ្លើភ្លេចចាយវាយ ពេលណាមានចំណូល ដូចជា ពេលបានទទួលប្រាក់បៀវត្សរ៍ ឬប្រាក់ខែមកថ្មីៗនោះ កុំប្រញាប់ប្រញាល់ចាយវាយដោយសេចក្ដីចង់ ប៉ុន្តែត្រូវសួរខ្លួនឯងសិនថា ចាំបាច់ឬមិនចាំបាច់ទេ ការមិនប្រញាប់ទិញរបស់របរ ឬពន្យាពេលមួយរយៈ ក្រោយពីការចង់ ហើយចំណងនោះនឹងថយចុះទៅសន្សឹមៗដោយឯកឯង ។

៣) ឲ្យត្រេកអរក្នុងវត្ថុដែលខ្លួនបាន ពេញចិត្តក្នុងវត្ថុដែលខ្លួនមាន វត្ថុអ្វីសព្វបែបយ៉ាងដែលខ្លួនកំពុងមាន បើសិនវានៅសភាពអាចល្មមប្រើប្រាស់បាន ក៏ប្រើប្រាស់បណ្ដើរៗសិនទៅ កុំមានចិត្តខ្មាសឬអាម៉ាសមុខ ព្រោះតែវាចាស់ឬហួសសម័យកាលនិយម វាអាចគ្រាន់បើជាងមនុស្សប្រើរបស់ទាន់សម័យនិយម តែជំពាក់បំណុលគេវន់កដែរ ។

៤) ឲ្យធ្វើបញ្ជីចំណូល-ចំណាយប្រចាំខែ ឲ្យធ្វើរបាយការណ៍ចំណូលចំណាយរាល់ខែឲ្យជាប្រព័ន្ធ ដើម្បីត្រៀមទុកដាស់តឿនសតិថា វានៅសល់ប៉ុណ្ណេះប៉ុណ្ណោះ កុំឲ្យយើងមានការភ្លេចខ្លួនក្នុងចាយវាយ ដោយមិនដឹងក្បាលដឹងកន្ទុយ ។

៥) កុំភ្លេចពាក្យបង្រៀនរបស់ព្រះបរមគ្រូជាម្ចាស់នៃយើង ទ្រង់អប់រំដាស់តឿនថា ភាពក្រីក្រជាទុក្ខក្នុងលោក ការជាប់ជំពាក់បំណុលគេក៏ជាទុក្ខក្នុងលោក ។

៦) គ្រប់ខណៈឲ្យមានលុយកាក់ជាប់តាមខ្លួនខ្លះ បើមិនច្រើន តែក្នុងមួយថ្ងៃៗយ៉ាងហោចណាស់ក៏អាចមានសល់ជាប់តាមខ្លួនទៅតាមសភាពចាំបាច់ បួកជាមួយលុយបម្រុងទុកដែលចាំបាច់ត្រូវដោះស្រាយ កាលបើមានបញ្ហាភ័យអាសន្នចំពោះមុខកើតឡើង ។ ការប្រតិបត្តិដូចនេះ ក៏ជាការហ្វឹកហាត់ឲ្យមានច្បាប់ទម្លាប់ក្នុងកាយចាយវាយបានមួយផ្នែកទៀត ។

៧) ឲ្យមានសល់ពីចំណាយរាល់ខែ មានន័យថា ក្នុងមួយខែៗ ក៏ឲ្យមានសល់លុយកាក់សន្សំទុកខ្លះ ឬមានចំណូលលើស ហើយការដែលមានចំណូលលើសនោះ គ្រាន់តែខ្លួនអនុវត្តតាមពាក្យណែនាំទាំង ៦ ខាងដើមជាក់លាក់ ក៏អាចទទួលបានលទ្ធផលហើយ ។

ការពិតណាស់ថា លុយកាក់ដែលខ្លួនបានមក មានវិធីរកមកបាននោះសែនលំបាកណាស់ តែបែរជាចាយវាយទៅវិញយ៉ាងធូរ ឬអាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា រកមកបានឪម៉ែអាមហាតឹង តែដល់ចាយវាទៅវិញធូរខ្សុយ ។ បើសិនយើងមានវិធីទាំង ៧ ខាងដើម ដែលជាបទបញ្ញត្តិចាំឃុំគ្រងចិត្ត ចាំដាស់តឿនចិត្តជាប់ជារឿយៗ សង្ឃឹមថា យ៉ាងហោចណាស់ វាក៏ធ្វើឲ្យយើងមានល្មមប្រើ មានល្មមស៊ី និងមានសល់សន្សំទុកបានខ្លះ មិនច្រើនក៏តិចដែរ ៕

ប្រែ.គ.វ

រូបភាព៖ Google.com

កម្លាំងប្រាថ្នា

កម្លាំងប្រាថ្នា

ធម្មៈនិងជីវិតមុនចូលដេកពីកម្លាំងប្រាថ្នា... សេចក្ដីប្រាថ្នារបស់មនុស្សយើង រមែងមិនមានទីបំផុត ព្រោះពេលបានសមដូចប្រាថ្នាក្នុងរឿងអ្វីមួយហើយ មិនយូរឡើយ ក៏មានសេចក្ដីប្រាថ្នាក្នុងរឿងថ្មី រឿងផ្សេងមួយទៀត កើតមានដូចនេះរហូតដល់អស់អាយុសង្ខារ អាយុជីវិតរបស់ខ្លួនស្លាប់ចាកចេញពីលោកមួយនេះ បើមិនអ៊ីចឹងទេ សេចក្ដីប្រាថ្នានេះ ចេះតែដុះក្នុងចិត្តមនុស្សបន្តគ្នាជាប់រដឹក រហូតដល់រកទីដែនបញ្ចប់គ្មានឡើយ ។

ឧទាហរណ៍ បុគ្គលិកធ្វើការងារម្នាក់ ទទួលប្រាក់ខែក្នុងមួយខែថា ទាបបំផុតចុះត្រឹមមួយខែ ៩០ ម៉ឺនរៀល ទៅ ១ លានរៀល (២០០ ទៅ ២៥០ ដុល្លារ) គេសញ្ជឹងគិតទុកក្នុងចិត្តថា បើសិនគេបានប្រាក់ខែក្នុងមួយខែ ២ លានរៀល (៥០០ដុល្លារ) ពេលណា ជីវិតគេនឹងមានសេចក្ដីសុខបំផុត ពេលបានប្រាក់ខែ ២ លានរៀលហើយ គេក៏មានសេចក្ដីមែនៗ ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មាន គេក៏ចង់បានប្រាក់ខែឡើងទៅដល់ ៣ លានរៀល(៧៥០ដុល្លារ) គេក៏បានប្រាក់ខែ ៣ លានរៀល (៧៥០ដុល្លារ) មែន តមកទៀតគេក៏ចង់បានប្រាក់ខែ ៤ លានរៀល (១០០០ដុល្លារ) ។ ខសង្កេតដ៏សំខាន់នៅពេលដែលគេមិនបានប្រាក់ខែដល់ ៤ លានរៀល (១០០០ ដុល្លារ) តើចិត្តរបស់គេទៅជាយ៉ាងណាទៅ? បើសិនសេចក្ដីប្រាថ្នាមានកម្លាំងខ្លាំងឡើងប៉ុនណា ការខកចិត្ត ការខូចចិត្ត និងការអស់សង្ឃឹមរបស់គេក៏ធ្លាក់ធ្ងន់ខ្លាំងប៉ុណ្ណោះដូចគ្នា ហើយអ្វីដែលកាន់តែអាក្រក់ជាងនោះ បើសិនមានពេលណាមួយនោះ គេត្រូវបែរមកទទួលបានប្រាក់ខែ ៧៥០ ដុល្លារវិញ រូបគេដេក ដើរ ឈរ អង្គុយកើតទុក្ខទោមនស្ស ក្រៀមក្រំចិត្ត អាក់អន់ចិត្ត តូចចិត្ត ទាល់តែជីវិតរបស់គេស្ទើរតែលែងមានសេចក្ដីសុខ ។ អ្វីដែលគួរឲ្យចម្លែកចិត្ត និងចាប់អារម្មណ៍នោះគឺ គេជាមនុស្សមួយរូបដែលធ្លាប់មានសេចក្ដីសុខបំផុត ក្នុងពេលដែលគេបានប្រាក់ខែ ២លានរៀល (៥០០ ដុល្លារ) នោះឯង សេចក្ដីសុខខ្លាំងបំផុតរបស់គេឥឡូវនេះវាប្រាស់ព្រាត់បាត់ទៅណាអស់ហើយ តើវារលាយបាត់ទៅដូចម្ដេច?

ចម្លើយគឺ សេចក្ដីសុខរបស់គេមិនបានបាត់ទៅណាឡើយ គ្រាន់តែគេត្រូវកម្លាំងប្រាថ្នាឆបោកបញ្ឆោតឲ្យចិត្តគំនិតរបស់គេរត់ប្រសេចប្រសាចទៅទាល់តែភ្លេចខ្លួន ភ្លេចសតិ ភ្លេចសកម្មភាពថា ត្រូវចាត់ការរៀបចំគ្រប់គ្រង និងបង្កើតវិធីគិតដូចម្ដេចទើបបានត្រឹមត្រូវ ព្រោះសេចក្ដីប្រាថ្នានេះរកទីបញ្ចាប់គ្មានទេ ។ មនុស្សគ្រប់រូបនឹងស្លាប់បង់ទៅក្នុងចំណោមសេចក្ដីមិនសមបំណងប្រាថ្នា វៀរលែងតែចេះមានសេចក្ដីសុខជាមួយរឿងដែលខ្លួនឯងមាន ដែលខ្លួនឯងបានប៉ុណ្ណោះ ។ បន្ទាប់ពីនោះ កាលបើសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បានអ្វី ក៏ត្រូវធ្វើតាមទំនងទៅតាមហេតុផលដែលគួរធ្វើ ។ ការស្គាល់វិធីគិត និងហ្វឹកហាត់គំនិតឲ្យបានយ៉ាងនេះ ទុកណាជាមានកម្លាំងសេចក្ដីប្រាថ្នាខ្លាំងប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏មិនធ្លាក់ខ្លួនទៅជាទាសៈរបស់កម្លាំងប្រាថ្នាចង់បាននោះដែរ ហើយសេចក្ដីសុខនឹងកើតមានដល់ជីវិតយើងជាក់ជាមិនខាងឡើយ ៕

ប្រែ.គ.វ

រូបភាព៖ Google.com

គតិអប់រំបង្កើនកម្លាំងចិត្តក្នុងថ្ងៃដែលខ្លួនអស់សង្ឃឹម (តចប់)

គតិអប់រំបង្កើនកម្លាំងចិត្តក្នុងថ្ងៃដែលខ្លួនអស់សង្ឃឹម (តចប់)

ជីវិតកាន់តែប្រើ កាន់តែមានរសជាតិ

មិនមែនគ្រាន់តែភាពជោគជ័យប៉ុណ្ណោះទេ ដែលធ្វើឲ្យយើងមានកម្រៃជីវិត

ប៉ុន្តែភាពបរាជ័យ ការចាលចាញ់ ក៏ជាកម្រៃដ៏ធំណាស់ដែរ

ធ្វើឲ្យយើងបានស្គាល់ថា រសជាតិការឈឺចាប់ ការបាក់មុខបាក់មាត់នោះ

វាល្វីងជូរចត់កម្រិតណាទៅ

ពេលយើងត្រូវជួបរសជាតិបែបនេះនៅពេលខាងមុខ

យើងក៏នឹងមានកម្លាំងលេបចូលកន្លងបំពងកបានយ៉ាងងាយ

និងស្រួលសប្បាយឡើង ។

គតិអប់រំបង្កើនកម្លាំងចិត្តក្នុងថ្ងៃដែលខ្លួនអស់សង្ឃឹម (ត៣)

គតិអប់រំបង្កើនកម្លាំងចិត្តក្នុងថ្ងៃដែលខ្លួនអស់សង្ឃឹម (ត៣)

ការចាញ់ប្រៀបអ្នកដទៃ

ការចាញ់ប្រៀបក្នុងចំណោមក្រុមមិត្តភក្តិ

ការចាញ់ប្រៀបអ្នកដទៃហ្នឹងឯងហៅថា មេត្តា ។

“បោះជំហានដំបូង ជំហានបន្ត

និងជំហានចុងក្រោយបង្អស់សំខាន់ដូចគ្នា

បើសិនខ្វះជំហានណាមួយ ជីវិតនឹងគ្មានន័យអ្វីទាំងអស់” ។

គតិអប់រំបង្កើនកម្លាំងចិត្តក្នុងថ្ងៃដែលខ្លួនអស់សង្ឃឹម (ត២)

គតិអប់រំបង្កើនកម្លាំងចិត្តក្នុងថ្ងៃដែលខ្លួនអស់សង្ឃឹម (ត២)

សុខបាត់ទៅណា?

បាត់ ពាក្យនេះបើយកប្រើជាប់ជាមួយពាក្យអ្វីៗក្នុងជីវិត

វាក៏ឃើញន័យថា ទុក្ខបាត់ មនុស្សជាទីស្រឡាញ់បាត់
លុយបាត់ មាសបាត់ ប្រាក់បាត់ ទ្រព្យសម្បត្តិនានាបាត់

សេចក្ដីសុខបាត់ ។ល។

តែបើយើងយកពាក្យនេះទៅប្រើដាក់ពីមុខពាក្យដទៃទៀត

នឹងឃើពាក្យទាំងនោះប្រែជាខុសន័យដើមដែលមិនល្អ

ប្រែក្លាយជាល្អទៅវិញ ដូចជាសុខកើតឡើង

បាត់ឈឺចាប់ បាត់ច្របូកច្របល់ បាត់ខ្វាយខ្វល់ចិត្ត

បាត់ទុក្ខសោក ។ល។

សម្បត្តិទ្រព្យដែលមិនចេះអស់ (តចប់)

សម្បត្តិទ្រព្យដែលមិនចេះអស់ (តចប់)

ពិសេសចំពោះរឿងច្បាប់នៃកម្ម ច្បាប់របស់ធម្មជាតិ ដែលព្រះពុទ្ធអង្គបានពិសោធរកឃើញថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនោះ វាមានកំណរកំណើតកើតឡើងជាយូរយារណាស់មកហើយ ។ ព្រះអង្គទ្រង់បានត្រាស់ដឹង និងបានពិសោធរកឃើញសច្ចធម៌ទាំងអស់ដែលមាននៅក្នុងលោកចក្កវាឡ ប្រៀបបានដូចជាព្រៃធំទាំងមូលដែលពោរពេញដោយរុក្ខជាតិក្រាសណែនតាន់តាប់ និងវត្ថុទាំងឡាយដែលមានជីវិត ប៉ុន្តែព្រះអង្គទ្រង់នាំយកមកបង្រៀនអប់រំនោះមានប្រមាណតិច ប្រៀបបានដូចជាស្លឹកឈើដែលក្ដាប់ទុកនៅក្នុងព្រះហស្ថរបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ព្រោះព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ សុទ្ធតែទ្រង់ជ្រាបដឹងច្បាស់ថា ភាពពិតរបស់មនុស្សនោះទទួលបានប៉ុណ្ណឹង ។

ទឹកជោរឲ្យប្រញាប់ដួស

ទឹកជោរឲ្យប្រញាប់ដួស

និទានធម្មនិងជីវិត វគ្គទឹកជោរឲ្យប្រញាប់ដួស ... មានសំនួនវោហារមួយដែលប្រិយមិត្តអ្នកអានមិនសូវបានជួបប្រទះឃើញឮទេមើលទៅ ដែលលោកបានពោលទុកថា “ទឹកជោរឲ្យប្រញាប់ដួស” ដែលមានន័យថា គឺពេលមានឱកាសល្អ គួរប្រញាប់ធ្វើភ្លាមៗ មិនទុកបណ្ដោយឲ្យឱកាសនោះកន្លងផុតទៅ ដោយគ្មានបានប្រយោជន៍អ្វី មិនដូច្នេះទេ អាចធ្វើឲ្យភ្លាំងភ្លាត់ឃ្លាតពីផលប្រយោជន៍ដែលគួរមានគួរបាន ។ សំនួនវោហារមួយឃ្លានេះ វាជួយដាស់តឿនកើនរំលឹកចិត្តបានយ៉ាងល្អ ជាពិសេសក្នុងរឿងការកសាងអនាគតរបស់យើងម្នាក់ៗ ។

អនាគតនៃអ្វីសព្វគ្រប់ប្រការក្នុងលោកនេះ ជារឿងមិនថិតថេរមិនទៀងទាត់ អាចមានការផ្លាស់ប្ដូរប្រែប្រួលទៅគ្រប់ខណៈពេល ហើយវាអាចប្រព្រឹត្តទៅមិនដូចអ្វីដែលយើងគិតស្មានរំពឹងទុក ពេលមានឱកាស ឬពេលឱកាសមកដល់ ក៏មិនគួរបោះបង់ឱកាសនោះ ឬប្រើឱកាសនោះទៅក្នុងផ្លូវសេពសោយសេចក្ដីសុខចំពោះមុខត្រឹមតែម្យ៉ាងទេ ប៉ុន្តែគួរមើលឃើញពីស្ថិរភាពនៃជីវិតក្នុងអនាគតជាគោលដៅសំខាន់ សម្លឹងមើលហេតុការណ៍ និងពេលវេលាដែលនឹងមកដល់ថា ជារឿងមានតម្លៃប្រៀបដូចជាទឹកកំពុងជោរ ហើយប្រើហេតុការណ៍នោះសាងជីវិតឲ្យគង់វង់ ដល់ប្រាកដចិត្តបានថាជាបច្ច័យដែលចាំបាច់ចំពោះការទ្រទ្រង់ជីវិត ដូចជា អាហារ សម្លៀកបំពាក់ ទីជម្រក ថ្នាំដង្កូវរក្សារោគ ជាដើម ។ ខ្លួនបានចាត់ការរៀបចំស្វែងរកទុកដាក់ដើម្បីខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសារហើយក្នុងអនាគត ទុកណាជាត្រូវជួបប្រទះជាមួយស្ថានភាពប្រែប្រួលយ៉ាងណាក្ដី ក៏មិនមានសេចក្ដីក្ដៅក្រហាយកើតខ្លាំងក្លាឡើងដែរ ។

រឿងសំខាន់មួយប្រការក្នុងការកសាងអនាគតនោះ គឺការសម្រេចចិត្ត ។ មនុស្សដែលបានទទួលភាពជោគជ័យក្នុងជីវិត ច្រើនមានចំណុចចាប់ផ្ដើមពីការសម្រេចចិត្តដ៏ល្អ កាត់ស្មានហេតុការណ៍អនាគតបានយ៉ាងច្បាស់លាស់ ហើយប្រញាប់រួតរះភ្លាមៗទាន់ពេលមានឱកាស ដោយភាពមិនស្ទាក់ស្ទើររារែកចិត្ត ព្រោះការមិនបានសម្រេចចិត្តពេលមានឱកាស ឬសម្រេចចិត្តខុស ជាហេតុការមួយនៃភាពបរាជ័យក្នុងជីវិត ។ ដូច្នោះ បើសិនមានបំណងប្រាថ្នាដែលនឹងមានជីវិតគង់វង់ ពឹងពាក់ខ្លួនឯងបានក្នុងអនាគតហើយ ក៏គួរប្រញាប់ប្រញាល់សម្រេចចិត្តធ្វើរឿងដែលមានគុណតម្លៃឲ្យដល់ជីវិតគ្រប់ពេលវេលាដែលមានឱកាសមកដល់ ចូលធ្វើតាមទំនងដែលលោកពោលថា “ទឹកជោរឲ្យប្រញាប់ដួស” នោះឯង ៕

ប្រែ.គ.វ

រូបភាព៖google.com

សម្បត្តិទ្រព្យដែលមិនចេះអស់

សម្បត្តិទ្រព្យដែលមិនចេះអស់

អ្នកស្រែពោះម៉ាយម្នាក់ ប្រពន្ធស្លាប់ចោលទៅអស់ជាច្រើនឆ្នាំ គាត់បានសន្សល់កូនប្រុសបីនាក់ទុកឲ្យមើលថែ ។ កូនប្រុសទាំងអស់នោះ សុទ្ធតែជាកូនកំខ្ជិលច្រអូសរកអ្នកណាមួយប្រៀបប្រដូចស្មើគ្មាន ។ ដូននោះ កូនៗទាំងបីនាក់ ទើបគ្មានអ្នកណាក្រោកឡើងទៅជួយឪពុកធ្វើការក្នុងវាលស្រែឡើយ ។ គ្រប់គ្នាគិតតែពីដេកស៊ីៗ ដេកហើយស៊ីតែប៉ុណ្ណោះ ទាល់តែឪពុកពិបាកចិត្តណាស់ ដែលឃើញកូនៗមានទម្លាប់និស្ស័យបែបនេះ ។

ថ្ងៃមួយ អ្នកស្រែដែលជាឪពុកក៏ធ្លាក់ខ្លួនឈឺយ៉ាងទាន់ហន់ភ្លាមៗ ទើបគាត់ហៅកូនប្រុសទាំងបីនាក់ចូលមកផ្ដាំផ្ញើ ទុកស្រេចបាច់មុននឹងខ្លួនស្លាប់ថា៖

ជីវិតនេះ...ខ្លីណាស់

ជីវិតនេះ...ខ្លីណាស់

ធម្មគតិអប់រំចិត្ត ជីវិតនេះខ្លីណាស់... ពាក្យថា ជីវិត...ខ្លីណាស់ ក្នុងទីនេះមានន័យថា ឱកាសក្នុងការសាងអំពើល្អរបស់មនុស្សយើងគ្រប់រូបគ្រប់គ្នាមានពេលកំណត់ ព្រោះថាជីវិតនេះអាស្រ័យលើកាលវេលា ។ ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ ញ៉ាំងឲ្យជីវិតរបស់មនុស្សយើងរមែងស្រកស្រុតច្យុតទៅតាមផងដែរ ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលយើងបានជីវិតមក វាចាំបាច់ត្រូវតស៊ូក្រាញននៀលរើបម្រះដើម្បីការរួចផុត និងរស់នៅស្រួលមានសេចក្ដីសុខ ព្រមទាំងប្រើជីវិតដែលរស់នៅនេះដោយការកំណត់សាងនូវគុណធម៌ ។ ពេលជីវិតនឹងត្រូវតស៊ូក្រាញននៀលប្រណាំងប្រជែងជាមួយពេលវេលាយ៉ាងនេះហើយ បើរវល់តែទៅគិតរឿងរ៉ាវផ្សេងៗដែលខ្លួនឯងមិនចូលចិត្ត ដូចជាមនុស្សឯនោះធ្លាប់ជេរស្តីដាក់យើង ធ្លាប់បង្កជម្លោះវិវាទជាមួយនឹងយើង ហើយយើងមិនចូលចិត្តអ្នកនេះ មិនចូលចិត្តអ្នកនោះ ក្រៅពីធ្វើឲ្យពេលវេលាខូចបង់ទៅជាមួយរឿងមិនចាំបាច់ហើយ ថែមទាំងធ្វើឲ្យភ្លេចនូវតួនាទីរបស់ខ្លួនឯងថា តើអ្វីគួរធ្វើ អ្វីមិនគួរធ្វើទៀតផង? ហើយការគិតដដែលៗ ធ្វើរឿងដដែលៗនូវរឿងមិនល្អទាំងអស់នេះ ក្រៅពីធ្វើឲ្យខូចពេលវេលា ថែមទាំងធ្វើឲ្យសុខភាពផ្លូវចិត្តខូចមួយទៀតផងដែរ ។

ដូចនេះ ផ្នែកខាងព្រះពុទ្ធសាសនាទើបបានបង្រៀនអប់រំជារឿយៗថា ជីវិតនេះខ្លីណាស់ ទុកជាការដាស់តឿនសតិឲ្យយើងតាំងស៊ប់នៅក្នុងសេចក្ដីមិនប្រមាទ មានការប្រុងស្មារតីជានិច្ចនៅក្នុងវ័យ និងនៅក្នុងជីវិតមួយនេះដូចខាងក្រោម៖

១) បឋមវ័យ ត្រូវប្រឹងប្រែងព្យាយាមស្វះស្វែងសិក្សារៀនសូត្រ ក្រេបយកចំណេះវិជ្ជា ឬត្រៀមលក្ខណៈព្រមទាំងផ្នែកសិក្សា ព្រោះការសិក្សារៀនសូត្រនេះ គឺជាគ្រឿងប្រដាប់ ជាឧបករណ៍ជំនួយនាំទៅកាន់មាគ៌ាមួយសាងឱកាសដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត ។

២) មជ្ឈិមវ័យ គឺជាវ័យមួយត្រូវប្រឹងប្រែឧស្សាហ៍ព្យាយាមធ្វើការងារ រកទ្រព្យសម្បត្តិ ចេះទុកដាក់ទ្រព្យធនដែលខ្លួនរកមកបានហើយនោះ និងចេះចាយវាយទ្រព្យធនដោយមានការចេះសន្សំសំចៃចេះលៃលកវត្ថុតម្រូវការ ឬចាំបាច់ប្រចាំជីវិត ព្រមទាំងឲ្យចេះសមល្មមជាមួយជីវភាពឋានៈរបស់ខ្លួនឯង ។

៣) បច្ឆិមវ័យ ជាវ័យមួយត្រូវមានចិត្តខ្នះខ្នែងព្យាយាមធ្វើបុណ្យកុសលនានា រកស្ងប់សុខផ្នែកខាងផ្លូវចិត្ត ដែលជាមាគ៌ាមួយក្នុងការត្រៀមខ្លួនព្រមជាស្រេច ដើម្បីជាប្រយោជន៍ក្នុងការធ្វើដំណើរទៅកាន់ភូមិភពល្អៗ នៅពេលដែលយើងចាកចេញពីលោកមួយនេះ ទៅកាន់លោកមួយទៀត ។ សូមបញ្ជាក់ថា សេចក្ដីល្អនេះបើយើងរៀនសន្សំធ្វើពីក្មេងៗជារឿងៗមកក៏បានដែរ ព្រោះថាជីវិតរបស់យើងនេះមិនទៀងទាត់ ថាក្មេង ថាមធ្យម ថាចាស់ទេ សេចក្ដីស្លាប់មិនរើសវ័យឡើយ ដូចនេះការសន្សំសេចក្ដីល្អទុកឲ្យបានច្រើនតាំងពីតូចមក ក៏ជារឿងល្អមួយសម្រាប់ជីវិតយើងផងដែរ ។

សរុបសេចក្ដីរួមបានថា យើងនឹងធ្វើអ្វីៗត្រូវប្រញាប់ប្រញាល់រួសរាន់ធ្វើឲ្យបានឆាប់ កុំបង្អែរបង្អង់រង់ចាំទុកយូរឲ្យសោះ ព្រោះថាជីវិតនេះខ្លីណាស់ សមដូចពាក្យអ្នកប្រាជ្ញបានពោលទុកថា កាលវេលា និងវារី មិនដែលរង់ចាំបុគ្គលណាមួយឡើយ រថយន្តឈ្នួល និងរថភ្លើង វាក៏ចាកចេញទៅតាមកាលវេលារបស់វា ត្រេតត្រតៗនិងរេរង់ៗ ក៏នឹងភ្លាត់សេចក្ដីប្រាថ្នា អស់សង្ឃឹមនិងនឹងសោកា អនិច្ចាយើងទៅយឺតពេលហើយ ៕

ប្រែ.គ.វ

រូបភាព៖ ហ្វេសប៊ូក

ការស្លាប់អមតៈ

ការស្លាប់អមតៈ

ធម្មគតិអប់រំចិត្តមុនចូលដេកពីការស្លាប់អមតៈ... កាលបើនិយាយដល់សេចក្ដីស្លាប់មនុស្សភាគច្រើនមិនសូវចូលចិត្តអាន ស្ដាប់ ចង់ដឹងចង់ឮចង់ឃើញ ឬមិនចង់សន្ទនាសាសព្ទពីសេចក្ដីស្លាប់នេះឡើយ ព្រោះពួកគេយល់ឃើញថា សេចក្ដីស្លាប់ជារឿងអពមង្គល ជារឿងមិនល្អ ខ្លួនមិនចង់គិត មិនចង់និយាយរកទេ ប៉ុន្តែព្រះពុទ្ធសាសនាបានកំពុងបង្រៀនអប់រំផ្ទុយពីគំនិតខាងដើមនេះទៅវិញ គឺឲ្យបរិស័ទព្យាយាមរលឹកដល់សេចក្ដីស្លាប់នេះឲ្យបានរឿយៗ ហើយការរលឹកនឹកដល់សេចក្ដីស្លាប់នេះ ប្រកាន់យកថាជាបុណ្យជាកុសល មិនមែនជារឿងអពមង្គលអ្វីឡើយ ព្រោះវាធ្វើឲ្យកើតបានជាគតិដាស់តឿនចិត្ត កុំឲ្យមានសេចក្ដីប្រមាទនៅក្នុងវ័យ នៅក្នុងជីវិត ដោយអាងថា ខ្លួនមិនមានរោគ ខ្លួននៅក្មេង និងមិនឲ្យតក់ស្លុតភិតភ័យ ឬញាប់ញ័រកាលបើសេចក្ដីស្លាប់នោះមកដល់ ។ រឿងដែលជួយទ្រទ្រង់ដំណើរការជីវិតប្រកបដោយសេចក្ដីមិនប្រមាទ និងមានសតិតាំងមាំ មិនតក់ស្លុតចំពោះសេចក្ដីស្លាប់នោះ មិនថានឹងមានសភាពលក្ខណៈយ៉ាងណាមួយនោះទេ ក៏មិនអាចជាអពមង្គលទៅរួចឡើយ គ្រាន់តែជាធម្មជាតិរបស់មនុស្សខ្លាចស្លាប់ ខ្លួនមិនចង់ស្លាប់ មិនចង់ឲ្យរឿងដែលខ្លាចនោះកើតឡើង ខ្ពើមរអារនឹងនិយាយរក ខ្ពើមរអារនឹងនឹកឃើញ ដល់ទីបំផុតទៅសូម្បីតែនឹកដល់ និយាយដល់រឿងការស្លាប់ទៅជាអពមង្គល វាចំណុចរសើមនៃអារម្មណ៍របស់មនុស្សខ្លាចស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាជ្រុងណាមួយនៃការពិតទេ ។

ការស្លាប់នោះ លោកមិនបានបង្រៀនអប់រំឲ្យខ្លាចទេ ប៉ុន្តែបង្រៀនអប់រំឲ្យស៊ូៗប្រកបដោយសេចក្ដីមិនប្រមាទ ប្រញាប់ប្រញាល់ស្ទុះស្ទាម្នីម្នាសាងគុណប្រយោជន៍ សាងអំពើល្អទុកឲ្យបានច្រើន ។ កាលបើរាងកាយបែកធ្លាយរលត់បញ្ចក្ខន្ធទៅ នឹងបានសល់នៅគុណសម្បត្តិទុកបានជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ ជាទីអាឡោះអាល័យគោរពស្រឡាញ់រាប់អានរបស់បច្ឆាជន នឹងនឹកយល់ឃើញបានថា ទុកណាជាជននោះស្លាប់បាត់បង់អាយុជីវិតទៅហើយក្ដី មនុស្សជំនាន់ក្រោយក៏នឹងនឹកសាងរូបសំណាកតំណាង ឬកសាងថាវរវត្ថុទុកក្រាបសំពះគោរពបូជាដែរ ។ ដូចនេះមានន័យថា ស្លាប់តែរូប តែកេរ្តិ៍ឈ្មោះសេចក្ដីល្អមិនបានស្លាប់ទៅតាមបុគ្គលដែលស្លាប់ទៅនោះទេ នេះគេហៅថាស្លាប់បែបមិនស្លាប់ ឬស្លាប់អមតៈ ដូចជាពាក្យព្រះអរហំសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់សំដែងទុកថា រូបំ ជីរតិ មច្ចានំ នាម គោត្តំ ន ជីរតិ ប្រែថា ទុកណារូបរាងកាយរលាយសាបសូន្យទៅ តែកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងអំពើល្អមិនមានថ្ងៃរលាយសាបសូន្យទៅឡើយ ។

ទុកម្ដេចម្ដា មនុស្សគ្រប់រូបនឹងត្រូវស្លាប់ទៀងប្រាកដស្រាប់ហើយ មិនសាកល្បងស៊ូដើម្បីឲ្យខ្លួនស្លាប់ទៅបែបអមតៈមើលខ្លះទេឬ?បើប្រិយមិត្តអ្នកអាន ចង់រកនិទានធម្មៈ ដែលមាននិទានធម្មៈថ្មីៗស្ទើរតែដាក់បង្ហោះឲ្យប្រិយមិត្តបានអានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ គោលគំនិតល្អដើម្បីជីវិតក៏បានសម្រិតសម្រាំងរើសយកនិទានពីរោះៗមកបង្ហោះនៅក្នុងផេក និងគេហទំព័ររបស់ខ្លួន ក្មេងៗអានក៏បាន កម្លោះក្រមុំអានក៏បាន វ័យជ្រេចំណាស់ក៏អានបាន និងវ័យចាស់ក៏រឹតតែត្រូវការអានខ្លាំងឡើង ។ និទានធម្មៈ ដែលដាក់បង្ហោះនេះ មិនមែនជាការអានឲ្យភ្លើតភ្លើនអារម្មណ៍អ្វីឡើយ ប៉ុន្តែជាការបញ្ជ្រាបខ្លឹមសារទ្រឹស្តីអប់រំលក្ខគោលរបស់អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ មានព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ ទុកជាគ្រឿងដាស់តឿនចិត្ត កុំឲ្យមានសេចក្ដីប្រមាទ ក៏ដូចជាកម្លាំងបណ្ដាលចិត្តឲ្យស៊ូទៅកាន់សេចក្ដីសុខ សេចក្ដីចំរើន ទៅកាន់ប្រយោជន៍គ្រប់យ៉ាង ទាំងក្នុងលោកនេះ និងលោកខាងមុខ ៕

ប្រែ.គ.វ

រូបភាព៖Google.com

គតិបានពីដើមឈើ

គតិបានពីដើមឈើ

និទានធម្មៈមុនចូលដេក គតិបានពីដើមឈើ...ដូចអ្វីដែលប្រិយមិត្តបានជ្រួតជ្រាបអស់មកហើយថា ដើមឈើជាបច្ច័យមួយដ៏សំខាន់ ដែលអាចជួយធ្វើឲ្យអាកាសធាតុ និងសភាពបរិស្ថានប្រព្រឹត្តទៅតាមប្រក្រតី និងមិនវិបល្លាសឃ្លាងឃ្លាតឡើយ ។ ក្រៅពីនេះ សភាវៈរបស់ដើមឈើ ថែមទាំងជួយឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញពីគុណតម្លៃ ផ្នែកខាងចរិយាធម៌សម្រាប់មនុស្សជាតិផងដែរគឺ៖

១) ជាគ្រូមួយដែលអាចជួយសម្របសម្រួលខ្លួនដើម្បីការរស់នៅរួច ។ ដើមឈើកាលណាត្រូវបានគេកាប់ឬកាច់មែកវាចេញទៅ ក៏មានពន្លកមែកថ្មីដុះឡើង កាលបើក្ដៅខ្លាំងក៏ជម្រុះស្លឹកចាស់ចោល ជាការសន្សំសំចៃជាតិទឹក និងអាហារ ។ កាលបើភ្លៀងបង្អុរចុះមក ក៏លូតលាស់ធំធាត់ និងមានលក្ខណៈច្រើនយ៉ាងទៀត ដែលដើមឈើបង្ហាត់បង្ហាញឲ្យឃើញ អំពីការសម្របសម្រួលខ្លួនឲ្យសមស្របទៅតាមធម្មជាតិ ។ ការសម្របសម្រួលខ្លួនរបស់ដើមឈើ ទើបផ្ដល់បានជាគតិអប់រំដល់មនុស្សក្នុងការតស៊ូ និងចេះសម្របខ្លួនទៅតាមកាលលំហ ផងដែរ ។

២) ជាអ្នកផ្ដល់ឲ្យយ៉ាងធំមហិមា ចាប់តាំងពីចេញត្រួយផ្កាផ្លែយកធ្វើជាអាហាររបស់មនុស្ស និងសត្វ ជួយឲ្យខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធ ផ្ដល់ម្លប់ជាទីជម្រកសំណាក់អាស្រ័យ ទៅរហូតដល់ជួយឲ្យមានសមតុល្យដល់ធម្មជាតិ ដែលមានគុណសម្បត្តិច្រើនអនេកដល់វត្ថុមានជីវិតទាំងឡាយទាំងពួង ដល់ទីបំផុតទៅសូម្បីតែសាច់ឈើ និងដើមរបស់ដើមឈើនោះ ក៏នៅមានប្រយោជន៍ច្រើនយ៉ាងណាស់ អាចយកទៅធ្វើសម្ភារៈគ្រប់បែបយ៉ាង ដូចជាផ្ទះ និងគ្រឿប្រើប្រាស់គ្រប់យ៉ាង ដែលមនុស្សចង់កែច្នៃវាឡើងជាដើម ។

ក្នុងជ្រុងមួយជាគ្រូ រឿងអប់រំបង្ហាត់ឲ្យចេះសម្របសម្រួលខ្លួន ដើម្បីការរស់នៅរួច ដើមឈើបានផ្ដល់ជាគតិច្រើនយ៉ាងទាក់ទង់នឹងរឿងនេះ ។ ក្នុងជ្រុងមួយជាអ្នកផ្ដល់ឲ្យ ដើមឈើផ្ដល់ឲ្យដោយមិនកំណត់បរិមាណ ឲ្យដោយមិនជ្រើសរើសអ្នកណាជាអ្នកណា នឹងជាអ្នកទទួលយ៉ាងណាក៏បាន ។ ដើមឈើនោះបើមើលទៅតាមធម្មតាៗមិនបានគិតអ្វី ក៏មើលឃើញត្រឹមតែដើម មែក ឬស្លឹកឈើប៉ុណ្ណោះឯង តែបើមើលឃើញហើយគិតឲ្យបានជ្រៅទៅជាងនោះបន្តិចថា សភាវៈទាំងអស់របស់វា នឹងអាចឃើញពីសក្ដានុពល អត្ថប្រយោជន៍ និងគុណតម្លៃដ៏អស្ចារ្យរបស់ដើមឈើ ដែលបានផ្ដល់ឲ្យពិភពលោក និងបើសម្លឹងពីសម្ព័ន្ធភាពជាមួយជីវិតរបស់មនុស្ស ក៏នឹងមើលឃើញពីអត្ថន័យក្នុងចរិយាធម៌ថា ក្នុងឋានៈរបស់មនុស្សដែលចេះគិត តើយើងគួរធ្វើយ៉ាងណាខ្លះ?...

ប្រែ.គ.វ

រូបភាព៖ Google.com

រឿង កណ្ដុរកកេរដែក (តចប់)

រឿង កណ្ដុរកកេរដែក (តចប់)

សម្ដីរបស់ម៉ែធ្វើឲ្យលោកមានសតិស្មារតី និងបានគិតឃើញ ធ្វើឲ្យលោកមានអារម្មណ៍នឹកដល់សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សម្នាក់ ដែលបាននាមថា ម៉ែ ដែលបានដាស់លោកឲ្យនឹកដល់ទំនោរមួយដែលបានកើតមកជាមនុស្ស ។ លោកទើបសន្យាជាមួយនឹងខ្លួនឯងថា លោកនឹងលះបង់គ្រឿងអបាយមុខគឺឈប់ផឹកស្រាដាច់ខាត ហើយលោកនឹងប្រឹងតស៊ូដើម្បីកិត្តិយសដែលបានកើតមកជាមនុស្សឲ្យវិលត្រឡប់មករកសភាពដូចមុនវិញ ។

លោកនឹងមិនព្រមឲ្យទឹកមានពណ៌លឿង ដែលធ្វើឲ្យជីវិតរបស់លោកខ្ទេចខ្ទាំប្រេះស្រាំបន្តទៅទៀតទេ ។ លោកបានប្រាប់ដល់បងប្អូនរបស់លោក ដែលធ្លាប់ប្រមាថមើលងាយលោក មុននឹងចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរចេញមកតស៊ូក្នុងជីវិតម្ដងទៀតថា៖

“បើសិនខ្ញុំមិនមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះល្បាញល្បី មិនមិនលុយកាក់ទេ មិនចាំបាច់មករាប់លោកជាបងជាប្អូនតទៅទៀតឡើយ” ។

ប្រយ័ត្នអារម្មណ៍

ប្រយ័ត្នអារម្មណ៍

អារម្មណ៍នឹកគិតក្នុងចិត្តមនុស្សជារឿងសំខាន់ណាស់ ព្រោះកាលដែលនឹងនិយាយ នឹងធ្វើអ្វីគ្រប់កាលៈទេសៈ រមែងចាប់ផ្ដើមពីអារម្មណ៍នឹកគិតជាមុន ។ បើសិនអ្នកណាអាចឃុំគ្រងចិត្តឲ្យនៅក្នុងរង្វង់អំពើល្អបាន ស្មើនឹងថា គ្រប់គ្រងពាក្យសម្ដី និងទង្វើឲ្យល្អតាមទៅផងដែរ ប៉ុន្តែដោយហេតុចិត្តនេះ ជាធម្មជាតិដែលគេឃុំគ្រងបានដោយលំបាកបំផុត ។ រឿងដែលអាចប្រែក្លាយខ្លួនចង់គ្រប់គ្រង់ការគិតនេះឲ្យបាន តែបែរជាការគិតនោះមកគ្រប់គ្រងខ្លួនទៅវិញ ខ្លួនចង់គ្រប់គ្រងអារម្មណ៍នេះឲ្យបាន តែត្រូវអារម្មណ៍នោះមកគ្រប់គ្រងខ្លួនទៅវិញ ធ្វើឲ្យខ្លួនធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសភាពត្រូវខ្លះ មិនត្រូវខ្លះ ។

អារម្មណ៍ត្រូវនិងមិនត្រូវទាំងពីរនេះ មានឥទ្ធិពលចំពោះកិរិយាការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្សបែបផ្ទុយគ្នា ពោលគឺ មនុស្សយើងកាលបើត្រូវគ្នាហើយ ក៏ធ្វើឲ្យគាប់ចិត្ត យល់ចិត្ត និងមានបំណងប្រាថ្នាល្អចំពោះគ្នា គោរពផ្ដល់កិត្តិយសឲ្យគ្នា ។ រឿងល្អៗទាំងនេះជួយញ៉ាំងឲ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍នឹកគិតក្នុងផ្លូវដែលត្រូវគ្នា នៅរួមគ្នាដោយសន្តិភាព ផ្សេងពីអារម្មណ៍របស់បុគ្គលដែលមិនត្រូវគ្នា ដែលច្រើនធ្វើឲ្យអស់ភាពអាឡោះអាល័យល្អចំពោះគ្នា ធ្វើឲ្យមានភាពអាត្មានិយម មិនមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះគ្នា រហូតដល់លែងផ្ដល់តម្លៃផ្ដល់កិត្តិយសគោរពកោតក្រែងគ្នា ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សធ្លាក់ចូលទៅក្នុងលក្ខណៈបែបនេះ មានសេចក្ដីក្ដៅក្រហាយរោលរាលដុតកំលោចចិត្ត ឲ្យចិត្តកើតទុក្ខតែប៉ុណ្ណោះ ។

ដូចអ្វីដែលបានពោលមកខាងដើមថា ចិត្តជារឿងដែលយើងម្នាក់ៗត្រូវគ្រប់គ្រង ការត្រូវ ឬមិនត្រូវ ទុកជាសភាវៈត្រូវមាន ហាមឃាត់មិនបាន ឬទុកណាតែហុចផលវិជ្ជមានខ្លះក្នុងជ្រុងខ្លះក៏ដោយ ប៉ុន្តែក៏ជារឿងឃុំគ្រងឲ្យត្រូវ ឬមិនត្រូវដោយមានហេតុផល ដោយមានតឹកតាងទឡ្ហីករណ៍ត្រឹមត្រូវយកជាការបានច្រើនបំផុត ព្រោះបើបណ្ដែតបណ្ដោយឲ្យទៅតាមអារម្មណ៍ ឬអារម្មណ៍តែម្យ៉ាង ភាពត្រូវ-មិនត្រូវនេះ នឹងជាអាវុធបំផ្លាចអ្នកដទៃ និងជួនកាលពេលខ្លះ ​អាចត្រឡប់មកបំផ្លិចបំផ្លាញខ្លួនឯង ក៏សឹងមានច្រើនដែរ ៕

ប្រែ.គោលគំនិតល្អដើម្បីជីវិត

រូបភាព៖ Google.com

រឿង កណ្ដុរកកេរដែក (ត២)

រឿង កណ្ដុរកកេរដែក (ត២)

“ឱ! ពិតជាអស្ចារ្យណាស់មិត្តអើយ អាកាំបិតមួយនេះ យើងទើបតែទិញវាមកថ្មីៗ ភ្លើភ្លេចទុកចោលតែមួយយប់សោះ អាសត្វកណ្ដុរមកខាំកកេរកំាំបិតប៉ាំងតោមួយនេះអស់ សល់នៅត្រឹមដងប៉ុណ្ណោះ” ។

មិត្តស៊ីផឹក មិត្តអាក្រក់ទាំងអស់នោះ កាលបើឮដូច្នេះហើយ ក៏ប្រញាប់នាំគ្នាទទួលតពាក្យ ទាំងនេះក៏ព្រោះតែយកចិត្តយកថ្លើមកូនសេដ្ឋីបែបស្រស់ៗ អ្នកខ្លះក៏ផ្សែផ្សំប្រឌិតរឿងឡើងនិយាយថា៖

“អៃយ៉ា! ពិតអាក្រក់មែនហើយ ដូចមិត្តថា អាសត្វកណ្ដុរនេះ វាពិតជាសត្វចង្រៃណាស់ យើងផ្ទាល់នេះឯង ក៏ធ្លាប់ត្រូវបានវាខាំកកេរអស់ដូចគ្នា ភ្លេចងាកខ្នងមើលតែបន្តិចសោះ វាខាំកកេរបែបនេះដូចជាមិនខុសអីណាបន្តិច” ។ មានមិត្តម្នាក់ទៀត ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ចេញមុខមកនិយាយថា “មែនៗៗៗ” ប្រឌិតផ្សំរឿងម្នាក់មួយម៉ាត់ម្នាក់មួយក ។

និទានធម្មៈ បន្លាមុតយកបន្លាជោះ

និទានធម្មៈ បន្លាមុតយកបន្លាជោះ

ពេលយើងធ្វើដំណើរចូលទៅក្នុងព្រៃ បើសិនត្រូវបន្លាមុតជើង រមែងធ្វើឲ្យកើតនូវការឈឺចាប់ និងកើតទុក្ខជាក់ជាមិនខាន ។ វិធីដែលជួយបន្ធូរបន្ថយទុក្ខឲ្យចេញទៅបានគឺ ត្រូវយកបន្លានោះចេញពីជើងសិន បើមិនដូច្នោះទេ វាអាចបង្កឡើងជាពងខ្ទុះ និងអាប់សែយ៉ាងខ្លាំងក្លា ពិបាកដល់ការរក្សា ។ បញ្ហានេះនៅត្រង់ថា ស្ថានការណ៍ក្នុងព្រៃដូចនោះ តើយើងនឹងរកម្ជុលឯណាមកជោះបន្លានោះចេញ? ក្រៅពីយកបន្លា ដែលមានមុខមុតស្រួច ប្រភេទដូចគ្នាក្នុងព្រៃនោះឯងមកជោះវាចេញ ភាពឈឺចាប់ ការកើតទុក្ខ ទើបនឹងមានសភាពធូរស្រាល និងបានជា ។ លក្ខណៈយ៉ាងនេះ ភាសិតបុរាណលោកហៅថា "បន្លាមុតយកបន្លាជោះ" ។

ក្នុងបច្ចុប្បន្ននេះ មានបន្លាមួយប្រភេទ ដែលកំពុងមុតមនុស្សឲ្យកើតទុក្ខដោយមិនដឹងខ្លួន ។ បន្លាដែលពោលមកនេះ ហៅតាមសព្ទសាសនាថា "តណ្ហា" ប្រែថា សេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បាន បុគ្គលដែលមានសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បាន ចង់មាននេះ ចង់មាននោះ ឬចង់កើតនេះ ចង់កើតនោះ ហួសពីឋានៈ និងសមត្ថភាពដែលខ្លួនឯងមាន និងបម្រះននៀលស្វះស្វែងរកដើម្បីតបស្នងសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បានមួយនេះ ដោយវិធីសាស្ត្រដែលខុស ប្រៀបដូចបុគ្គលនោះ កំពុងត្រូវបន្លាមុតគឺ សេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បានមុតឲ្យបានទទួលការឈឺចាប់កើតទុក្ខ ដូចជា ចង់កើតជាសេដ្ឋី មានលុយពោរពាស មានរថយន្តទំនើបៗ មានភូមិគ្រឹះស្កឹមស្កៃ ប្រើប្រាស់ម៉ាកប្រែនដ៍ៗ ក៏ស្វែងរកដោយការលេងឆ្នោត ចាក់កន្ទុយលេខ ទៅឆក់ ទៅប្លន់ ទៅឆបោកភូតភកុហកអ្នកដទៃជាដើម ជំនួសនឹងការតាំងចិត្តធ្វើការងារ អត់ចេះសន្សំ និងប្រុងប្រយ័ត្ន ជីវិតក៏លំបាកលំប៉ិន ជាប់ទោស មានពិរុទ្ធ ព្រោះតែសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បានមិនត្រូវតាមគន្លងរបស់ខ្លួននោះឯង ។ បន្លាគឺ សេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បាន ។ បន្លាប្រភេទនេះមុតចូលទៅក្នុងជីវិតសន្សឹមៗរបស់បុគ្គលដែលខ្វះបញ្ញា ឲ្យកើតទុក្ខា និងក្ដៅក្រហាយស្តាយក្រោយជារឿយៗ រហូតដល់ខូចអនាគតក្នុងទីបំផុត ។ ច្រកចេញគឺ ត្រូវប្រញាប់រក្សាព្យាបាលវាចេញ ។ វិធីសាស្ត្ររក្សាដែលល្អបំផុតគឺ ត្រូវជោះបន្លាចេញ គឺសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បាននោះឯង ជាកម្លាំងបណ្ដាលរុញច្រានខ្លួនឯង ឲ្យទទួលខុសត្រូវ និងប្រើសតិបញ្ញាឲ្យបានច្រើនឡើង ព្រមទាំងប្រតិបត្តិដោយវិធីដែលអាចប្រព្រឹត្តទៅបាន ដូចជា ចង់មានលុយ ត្រូវស្វែងរក ចង់បានមានចំណេះ ត្រូវព្យាយាមរៀនសូត្រ ចង់មានយសសក្តិ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្ននូវអំពើរបស់ខ្លួនឲ្យបានខ្ពស់ឡើង ។ បើសិនប្រាថ្នាចង់មានឋានៈសាងថាមពល ឲ្យកើតជាទង្វើដែលត្រឹមត្រូវ និងមានសុចរិតភាពយ៉ាងនេះ ជីវិតបុគ្គលនោះ នឹងឆ្លងផុតពីសេចក្ដីទុក្ខ និងសេចក្ដីអន្តរាយទាំងឡាយទាំងពួង នឹងប្រែក្លាយសក្ដានុពលឲ្យជាការសាងអនាគតឲ្យរឹងមាំពេញបរិបូណ៌ឡើង ។

សាកល្បងត្រួតពិនិត្យមើលសិនថា តើលោកអ្នកកំពុងត្រូវបន្លាមុតចូលទៅក្នុងជីវិតខ្លួនឯងខ្លះដែរឬក៏អត់ទេ? បើសិនជាមានក៏ឲ្យប្រញាប់កែខៃវាទៅ កុំទុកបណ្ដោយឲ្យយឺតយ៉ាវទាល់តែពងខ្ទុះហួសនឹងកែខៃបាន ក្លាយទៅជាមនុស្សបរាជ័យ ខូចខាតដល់ជីវិត ដល់លែងមានជំនឿជាក់ និងខូចអនាគតនៅក្នុងទីបំផុតឡើយ ៕

ប្រែ.គ.វ

រូបភាព៖ google.com

រឿង កណ្ដុរកកេរដែក

រឿង កណ្ដុរកកេរដែក

កាលពីព្រេងនាយយូរលង់ណាស់មកហើយ នៅក្នុងនគរមួយ ដែលមិនមែនជានគរស្រុកខ្មែរយើងនេះទេ មានសេដ្ឋីប្តីប្រពន្ធមួយគូ មានកូនប្រុសទោលតែម្នាក់ ប៉ុន្តែជាមនុស្សមិនដើរតាមគន្លងធម៌ មួយថ្ងៃៗ មិនគិតចាប់ការអ្វីធ្វើសោះ ពឺតតែពីចាយវាយទ្រព្យសម្បត្តិ ក្នុងការដើរលេងប៉ោឡែរ ប៉ាវមិត្តភក្តិស៊ីផឹក តែងខ្លួនហ៊ឺហាតាមកាលសម័យនិយមទៅសព្វថ្ងៃៗ កិច្ចការងារអ្វីក៏មិនធ្លាប់គិតធ្វើ ។ កាលបើឪពុកម្ដាយពោលស្ដីថាជេរប្រដៅដាស់តឿនយ៉ាងណា ក៏មិនធ្លាប់យកត្រចៀកស្ដាប់ ដូចជានិយាយប្រាប់ដង្គត់ឈើគ្មានចិត្តគ្មានវិញ្ញាណអ៊ីចឹងដែរ ។

រឿង បុរសកាប់ឈើមិនសំលៀងប៉ូវថៅ (តចប់)

រឿង បុរសកាប់ឈើមិនសំលៀងប៉ូវថៅ (តចប់)

ចំណេះដឹងនៅជុំវិញខ្លួន ដែលយើងបានមកពីគ្រូអាចារ្យ ពីសៀវភៅក្បួនច្បាប់ផ្សេងៗ ទស្សនាវដ្ដី កាសែត ព្រឹត្តិបត្រ លិខិតបណ្ណនានា ។ ភាពរីកចម្រើនក្នុងយុគសម័យនេះ អ៊ីនធើណែត ទូរទស្សន៍ ទូរសព្ទ តាមប្រព័ន្ធសង្គមផ្សេងៗ ជាច្រើន ដែលមិត្តភក្ដិស៊ែរចែករំលែកឲ្យមើលយ៉ាងផុសផុល ពីចៅហ្វាយ ពីនាយោជក និយោជិត ពីអតិថជន ពីកន្លែងការងារ និងមកពីមហាជនដែលនៅជុំវិញពិភពលោក ដែលយើងបានជួប បានទាក់ទងប្រាស្រ័យគ្នាទៅវិញទៅមកមិនដាច់រយៈ ។

ក្នុងប្លក់ជំនួញ ធុរកិច្ចក្នុងស្រុកទេសជិតខាងយើង ទាំងថៅកែ និងអ្នកចាត់ការច្រើននាក់ ដែលមានបទពិសោធជោគជ័យក្នុងកិច្ចការដែលខ្លួនធ្វើ បាននិយាយដូចៗគ្នាថា៖

ពេលណាក៏ដោយ ដែលយើងឈប់នៅនឹងកន្លែង មិនស្វែងរកចំណេះវិជ្ជា នោះមានន័យថា យើងកំពុងតែបោះជំហានថយក្រោយហើយ ក្នុងខណៈពេលដែលអ្នកដទៃកំពុងបោះជំហានទៅមុខយើង ។

ហេតុនៃសេចក្ដីវិនាសប្រការទី១ ការដេកដល់ថ្ងៃខ្ពស់

ហេតុនៃសេចក្ដីវិនាសប្រការទី១ ការដេកដល់ថ្ងៃខ្ពស់

និទានធម្មៈ ហេតុនៃសេចក្ដីវិនាសប្រការទី ១ ការដេកដល់ថ្ងៃរះខ្ពស់...ក្នុងសម័យពុទ្ធកាល មានព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ កើតមានសេចក្ដីសង្ស័យថា ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ព្រះអង្គទ្រង់បង្រៀនអប់រំទូន្មានចំពោះរឿងគុណធម៌ អំពើល្អទាំងនោះ ក៏ទ្រង់គង់ជ្រាបតែរឿងអំពើល្អសេចក្ដីចម្រើនប៉ុណ្ណោះ ទ្រង់មិនជ្រាបដល់រឿងសេចក្ដីវិនាសសាបសូន្យទេមើលទៅ ទើបចូលទៅក្រាបទូលសួរព្រះពុទ្ធអង្គថា “បពិតព្រះអង្គដ៏ចម្រើន តើព្រះអង្គទ្រង់ជ្រាបរឿងសេចក្ដីវិនាសសាបសូន្យខ្លះដែរៗឬអត់?” ព្រះពុទ្ធបរមគ្រូ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ប្រកាសសំដែងតបថា “តថគតពុំមែនជ្រាបរឿងសេចក្ដីល្អសេចក្ដីចម្រើនតែម្យ៉ាងនោះទេ សូម្បីតែរឿងសេចក្ដីវិនាសសាបសូន្យក៏តថាគតជ្រាបដែរ” ។ ស្រេចហើយ ទើបព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ប្រាប់ ហេតុនៃសេចក្ដីវិនាស រួមមកមាន ៦ ប្រការ ព្រះអង្គទ្រង់បញ្ជាក់ថា បើសិនបុគ្គលណាប្រព្រឹត្តធ្វើហេតុទាំង ៦ ប្រការនេះ នឹងត្រូវជួបប្រសព្វជាមួយសេចក្ដីវិនាសដោយពិត ។

ហេតុនៃសេចក្ដីវិនាស ៦ ប្រការគឺ៖

១) ការដេកដល់ថ្ងៃខ្ពស់

២) សេចក្ដីខ្ជិលច្រអូស

៣) ភាពកាចសាហាវ

៤) ថាម្ងៃជាម្ងៃ

៥) ធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយតែម្នាក់ឯង

៦) ការលបលួចស្នេហាជាមួយគូគ្រងអ្នកដទៃ។

ហេតុនៃសេចក្ដីវិនាស ប្រការទី ១ គឺការដេកទ្រមក់ទាល់តែដល់ថ្ងៃរះនោះ ប្រែថា ដេកស្រពឹកស្រពន់អែនអនងើបឡើងលើកដៃលើកជើងមិនរួច ឬអាចនិយាយបានថាក្រោកឡើងយឺត តែតាមន័យត្រង់ គឺជាមនុស្សគិតតែពីរឿងដេក ។ តាមពិតទៅ ការដេកពួននេះជារឿងចាំបាច់សម្រាប់ជីវិតក៏ពិតហើយ តែបើសិនដេកច្រើនហួសហេតុពេក ក៏ជាទោសបានដូចគ្នា ។ ផ្នែកខាងវិជ្ជសាស្ត្របានពោលទុកថា តាមធម្មតាទារកដែលកើតមកថ្មីៗដេកក្នុងមួយថ្ងៃៗពី ១៨ ទៅ ២០ ម៉ោង ក្មេងដែលកំពុងរីកចម្រើនលូតលាស់ធំធាត់ដេកក្នុងមួយថ្ងៃៗពី ១២ ទៅ ១៤ ម៉ោង មនុស្សធំពេញវ័យធ្វើការងារដេកក្នុងមួយថ្ងៃៗពី ៧ ទៅ ៩ ម៉ោង និងមនុស្សដែលមានអាយុចាស់ច្រើនដេកក្នុងមួយថ្ងៃៗពី ៥ ទៅ ៧ ម៉ោង ។ ចំណែកអ្នកប្រាជ្ញខាងគតិធម៌បានពោលទុកថា យប់អាធ្រាត្រ ១២ ម៉ោងនោះ អ្នកទទួលខុសត្រូវប្រទេសជាតិ ឬរដ្ឋអំណាចដេកត្រឹមតែ ៣ ម៉ោង អ្នកប្រាជ្ញរាជបណ្ឌិតដេក ៦ ម៉ោង ពួកឈ្មួញ អ្នកធុរកិច្ច ដេក ៩ ម៉ោង ហើយសត្វតិរច្ឆានដេកពេញទាំង ១២ ម៉ោង ។

តាមដែលដឹងទូទៅនោះ ការដេកស្ពឹកស្រពន់ មិនរហ័សរហួនឆាប់ងើបឆាបក្រោក ធ្វើឲ្យបាត់បង់ឱកាស ដែលខ្លួននឹងធ្វើការរកស៊ី ប្រកួតប្រជែងជាមួយអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែតាមការពិត ទោសនៃការដេកស្ពឹក ឬគិតតែពីដេក នៅមានច្រើនទៀត មានការងារខ្លះ ដូចជា នៅវេនយាម ឬការពារសុវត្ថិភាព បើសិនគិតពីដេកពេក សេចក្ដីវិនាសនឹងកើតឡើងប្រាកដ ។ បើយោងទៅតាមអ្នកប្រាជ្ញ ទាំងផ្លូវលោក និងផ្លូវធម៌ដែលបានពោលទុកមកនោះ កាន់តែដេកច្រើនប៉ុនណា គុណតម្លៃនៃជីវិត និងឱកាសដែលនឹងធ្វើប្រយោជន៍ឲ្យដល់ខ្លួនឯង និងសង្គមជាតិ ក៏កាន់តែថយចុះប៉ុណ្ណោះ ។ ការគ្មានប្រយោជន៍ហ្នឹងឯង គឺជាសេចក្ដីវិនាសរបស់ជីវិតដូច្នោះឯង តើអ្នកមិនចង់ជួបសេចក្ដីវិនាស ចូរកុំដេកសំកុកយូរពេក ឬគិតតែពីដេកជាដាច់ខាត ៕

ប្រែ.គោលគំនិតល្អដើម្បីជីវិត

រូបភាព៖ Google.com

រឿងធម្មតា

រឿងធម្មតា

ធម្មៈមុនចូលដេក ប្រចាំថ្ងៃនេះ គោលគំនិតល្អដើម្បីជីវិត សូមដកស្រង់តាមគេហទំព័រ និងសៀវភៅផ្សេងៗមកចុះផ្សាយ ទុកជាការអប់រំ គ្រាន់នឹងបានជាគ្រឿងប្រដាប់សតិបញ្ញារបស់ខ្លួនក្នុងការទ្រុសត្រាយបញ្ហាស្មុគស្មាញទាំងឡាយក្នុងជីវិត ឬក៏ជួយកាត់បន្ថយភាពតានតឹងមួយគ្រាៗថា ក្នុងលោកនេះ មិនមែនមានតែយើងម្នាក់ទេដែលមានបញ្ហា ។

ក្នុងលោកនេះ គ្មានមនុស្សណាកើតមកដែលឥតមានបញ្ហាជីវិតទេ គ្រាន់តែមានតិចនិងច្រើនជាងគ្នាប៉ុណ្ណោះ ឲ្យអត់សោះនោះគឺគ្មានឡើយ ដោយហោចទៅ ក៏ជួបបញ្ហាកើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ ដែលជារឿងសាមញ្ញរបស់មនុស្សសត្វក្នុងលោកមួយនេះ ។ តើរឿងធម្មតាក្នុងបរិបទនេះ ចង់លាតត្រដាងបង្ហាញអំពីអ្វីខ្លះ?

រឿងធម្មតាគឺសម្រាប់រឿងធម្មតានោះ មានន័យថា រឿងដែលគ្មានអ្វីចម្លែក គ្មានរឿងអ្វីគួរឲ្យអស្ចារ្យសោះ តែមនុស្សទូទៅ ច្រើនតែបានផ្ដល់នូវភាពសំខាន់តិចជាងរឿងមិនធម្មតា ដែលកើតមានឡើងប្រាកដការណ៍ពិសេស ជួនកាលអាចដល់ថ្នាក់មើលរំលងហួស មិនខ្ចីចាប់អារម្មណ៍លើឲ្យតែខាត់ខូចពេលវេលារបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សយើងនេះមានរឿងធម្មតា ៥ យ៉ាង ដែលមនុស្សយើងមិនអាចមើលរំលងបានជាដាច់ខាត ពោលគឺ៖

១) ជរាធម្មតា ត្រូវចាស់ជរាទៅជាធម្មតា

២) ព្យាធិធម្មតា ត្រូវឈឺចាប់ទៅជាធម្មតា

៣) មរណធម្មតា ត្រូវស្លាប់ទៅជាធម្មតា

៤) បិយវិនាភាវតា ត្រូវព្រាត់ប្រាសពីរបស់ជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្តទៅជាធម្មតា

៥) កម្មស្សកតា ត្រូវទទួលផលកម្មទៅជាធម្មតា ។

ទាំង ៥ ប្រការនេះ ក្នុងផ្លូវខាងព្រះធម៌អប់រំថា វាជារឿងធម្មតា ដែលត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ ត្រូវគិតពិចារណាឲ្យបានជាប់ជារឿយៗ ឲ្យយល់ និងព្រមទទួលយកយ៉ាងច្បាស់លាស់ ព្រោះអាចនឹងយល់ចូលទៅជ្រៅក្នុងជីវិតបានត្រឹមត្រូវ ហើយនឹងមានការសុខចិត្តព្រមទាំង ២ លំដាប់គឺ ព្រមទទួល មានន័យថា ពេលចាស់ជរា ឈឺចាប់ជាដើម មកដល់ ក៏ឲ្យមានសតិ មិនគិតធ្ងន់ មិនគិតច្រើន ឬកើតទុក្ខដល់ជ្រុលហួសហេតុពេក និងជាមួយការចាប់ផ្ដើម គឺពេលឃើញថា វាជារឿងធម្មតាដែលគេចមិនផុតចៀសមិនបាន ក៏នឹងបានចាប់ផ្ដើមខ្លួនឲ្យតាំងក្នុងសេចក្ដីមិនប្រមាទ រួចហើយប្រញាប់ប្រញាល់សាងគុណតម្លៃ និងរឿងដែលល្អបំផុតទុកឲ្យខ្លួនឯង ។

ប្រិយមិត្តអ្នកអានអាចសាកគិតបង្កាទុកមុនសិនក៏បានថា បើសិនយើងត្រូវជួបប្រទះហេតុការណ៍ទាំង ៥ ប្រការនេះ តើយើងនឹងគិតធ្វើយ៉ាងម៉េចខ្លះ? បើសិនភាពក្ដៅក្រហាយខ្វាយខ្វល់ទាល់តែចិត្តមិនស្ងប់ចុះ ឬអស់សង្ឃឹមច្របូកច្របល់ទាល់តែគ្មានសេចក្ដីសុខ នេះក៏អាចបញ្ជាក់បានថា ប្រិយមិត្តអ្នកអាននៅតែមិនទាន់យល់ នៅតែប្រព្រឹត្តទៅក្នុងផ្លូវខុស ចំពោះមុខហេតុការណ៍ដែលជារឿងធម្មតាទាំងនេះ ៕

ប្រែ.គ.វ

រូបភាព៖ Google.com

ពែងកាហ្វេ

ពែងកាហ្វេ

ធម្មៈនិងជីវិត តាមគោលគ្រឹះសេដ្ឋកិច្ចគ្រប់គ្រាន់ ស្តីពីពេងកាផែ... ក្នុងកម្មវិធីចូលនិវត្តន៍របស់នាយកធំមួយរូប បណ្ដាសិស្សចាស់ៗដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សាទៅហើយ បានយកឱកាសនេះត្រឡប់មកជួបជុំជំនុំគ្នាមានចំនួនកុះករ ក្រោយពីដំណើរការកម្មវិធីទៅបានមួយសន្ទុះធំ ពេលវង់សន្ទនាប្ដូរមកជារឿងការគ្រប់គ្រងអាជីព ភាពស្ត្រេសភាពតានតឹងក៏កើតឡើងភ្លាម អ្នកខ្លះរអ៊ូពីការតូចចិត្តតូចថ្លើមក្នុងជោគវាសនារបស់ខ្លួន អ្នកខ្លះក៏និយាយអំពីបន្ទុកភារៈតម្លៃចាយវាយដែលមានការកើនខ្ពស់ឡើងរាល់ថ្ងៃ ហើយអ្នកខ្លះទៀតសម្រុកធ្វើការធ្ងន់ៗទាល់តែមានសុខភាពទ្រុឌទ្រោមខ្លាំង និងមានខ្លះទៀតក៏មានការខ្មាសអៀនរឿងឋានៈជីវភាពមិនហ៊ាននិយាយជាមួយនឹងមិត្តភក្តិ ។ ចំណែកខាងនាយកធំបានតែឈរស្ដាប់យ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ ។ កាលបើដល់ពេលវិធីជប់លៀងកាហ្វេ លោកដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ផ្ទះបាយ រួចចេញមកព្រមជាមួយកាហ្វេមួយកាធំ និងមានពែងការហ្វេច្រើនពែង មានទាំងពែងធម្មតាដែលមានតម្លៃធូរថ្លៃ និងពែងស្អាតដែលមានតម្លៃថ្លៃៗ ហើយប្រាប់ឲ្យកូនសិស្សជ្រើសរើសពែងកាហ្វេចាក់កាហ្វេផឹកតាមចិត្តខ្លួនឯងចូលចិត្ត ។

គ្រប់គ្នាម្នាក់ៗក៏នាំគ្នាជ្រើសរើសពែងកាហ្វេដែលមានសោភ័ណស្អាតៗ តម្លៃថ្លៃៗ មិនមានអ្នកណាចង់បានពែងកាហ្វេបែបធម្មតាដែលមានតម្លៃថោកមួយឡើយ ។ ពេលសិស្សម្នាក់ៗមានពែងកាហ្វេនៅក្នុងដៃគ្រប់គ្នាហើយ លោកនាយកធំទើបនិយាយឡើងថា “មនុស្សច្រើនតែនឹងជ្រើសរើសវត្ថុដែលខ្លួនឃើញល្អបំផុត ដោយភ្លេចបានគិតដល់តម្រូវការដ៏ពិតប្រាកដ ហើយនេះគឺជាប្រភពនៃភាពស្ត្រេសភាពតានតឹងចិត្ត និងមានបញ្ហាទាំងឡាយក្នុងជីវិត ។ ខណៈនេះ តាមពិតវត្ថុដែលពួកអ្នកទាំងឡាយត្រូវការវាពិតប្រាកដគឺកាហ្វេ មិនមែនពេងកាហ្វេទេ តែចិត្តនឹកភ្នកត្រឡប់ធ្វើឲ្យពួកអ្នកទាំងឡាយតោងប្រកាន់ជាប់ជាមួយពេងកាហ្វេទៅវិញ ។ ជីវិតក៏ដូចគ្នា បើសិននឹកទៅដល់តម្រូវការពិតប្រាកដរបស់ជីវិត មិនលង់វង្វេងជាប់ត្រឹមតែគ្រឿងប្រកប នឹងក៏មិនចាំបាច់កើតទុក្ខ ព្រោះគ្រឿងប្រកប ទុកជាខ្វះខាតទៅខ្លះៗ ក៏មិនធ្វើឲ្យខ្លឹមសារពិតរបស់ជីវិតត្រូវផ្លាស់ប្ដូរទៅដែរ ។

រឿងខាងលើនេះជាឧទាហរណ៍ក្នុងចំណុចពិសេសរបស់សេដ្ឋកិច្ចបានយ៉ាងល្អ គឺបើសិនជាសេដ្ឋកិច្ចបែបគ្រប់គ្រាន់ នឹងជាសេដ្ឋកិច្ចមួយដែលជាតម្រូវការពិតប្រាកដរបស់ជីវិតថា ត្រូវការអ្វី? ពេលបានមកតាមនោះកសាងអារម្មណ៍ថាគ្រប់គ្រាន់ហើយ សមល្មម សមគួរហើយ ជីវិតក៏ជាសុខ ដូចពេលត្រូវការដ៏ពិតប្រាកដត្រឹមតែផឹកកាហ្វេ ពេលបានពែងកាហ្វេដ៏ស័ក្តិសម ក៏គ្រប់គ្រាន់ហើយសម្រាប់ការផឹងកាហ្វេឲ្យមានសេចក្ដីសុខ មិនបាច់ទៅបម្រះននៀលឲ្យក្ដៅក្រហាយខ្វាយខ្វល់តទៅទៀតទេ ៕

ប្រែ.គោលគំនិតល្អដើម្បីជីវិត
រូបភាព៖Google.com

មតិយោបល់ខ្លះរបស់លោកស្រីរ៉ាមក្រិស្ណជាមហាកវីនៃឥណ្ឌាសម័យថ្មី

មតិយោបល់ខ្លះរបស់លោកស្រីរ៉ាមក្រិស្ណជាមហាកវីនៃឥណ្ឌាសម័យថ្មី

មច្ឆរិយៈ គឺសេចក្ដីកំណាញ់របស់បុរសបុគ្គល មិនដែលចេញផុតស្រឡះពីខ្លួនទេ ទុកជាព្យាយាមលះបង់ជាយូរអង្វែងយ៉ាងណា ក៏នៅតែមានស្នាមគំនូសឲ្យមើលឃើញជានិច្ច, ធម្មតាស្លឹកដូង (ធាងដូង) កាលធ្លាក់ចុះមកដី តែងមានស្នាមជាប់នៅនឹងដើម នេះមានទំនងដូចជាមច្ឆរិយៈដែរ ប៉ុន្តែមានតិចតួចស្ដួចស្ដើងចំពោះមនុស្សដែលមានឥស្សរចិត្ត ។

ប្រសិនបើអ្នកពាក់ស្បែកជើង អ្នកអាចនឹងដើរទៅបានយ៉ាងស្រួលលើបន្លានានា, ស្បែកជើងពោលគឺចំណេះវិជ្ជាដែលស្គាល់កិច្ចការសព្វសារពើ នេះហើយដែលអ្នកអាចឈានជើងត្រាច់រង្គាត់ទៅក្នុងលោក ដែលមានសុទ្ធតែបន្លាច្រូងច្រាងបាន ដោយស្រួលឥតមានគ្រោះថ្នាក់ ។

អានុភាពវិបស្សនា

អានុភាពវិបស្សនា

វិបស្សនា គឺជាតួបញ្ញា ។ បញ្ញាជាគុណជាតិមួយដ៏បរិសុទ្ធ ដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់សំដែងថា "បញ្ញាយ បរិសុជ្ឈតិ" ប្រែថា "សត្វបរិសុទ្ធដោយប្រាជ្ញា" ។

សត្វទាំងឡាយដែលមានប្រាជ្ញាកើតឡើងក្នុងខ្លួន តែងស្គាល់នូវហេតុល្អ និងអាក្រក់ ហើយតែងលះបង់នូវអំពើអាក្រក់ សាងអំពើល្អ ។ តួយ៉ាងដូចជា សត្វណាដែលយល់ឃើញតាមហេតុពិតថា "អំពើកាប់សម្លាប់នាំឲ្យដល់នូវសេចក្ដីវិនាសក្នុងសង្គម" កាលបើយល់ឃើញដូច្នេះហើយ សត្វនោះក៏លះបង់នូវអំពើកាប់សម្លាប់ កាត់បន្ថយនូវហឹង្សា រហូតដល់លះបង់ដាច់ស្រឡះ ចំរើនតែមេត្តាចំពោះសត្វដទៃទាំងឡាយ ។